Η πολιτική κρίση στη Γαλλία έχει πλέον φτάσει στο αποκορύφωμά της. Σήμερα η ψήφος εμπιστοσύνης που έχει ζητήσει η κυβέρνηση Μπαϊρού από την γαλλική Εθνοσυνέλευση είναι κάτι περισσότερο από αμφίβολη, αν όχι αδύνατη.
Η δυνατότητα ενός πολιτικού συμβιβασμού μεταξύ κομμάτων στην γαλλική Εθνοσυνέλευση, ενός συμβιβασμού που θα μπορούσε να «σώσει» αν όχι την κυβέρνηση Μπαϊρού, τουλάχιστον την προεδρία Μακρόν έστω προσωρινά, είναι κατά τα φαινόμενα μάλλον αδύνατη.
Και ο λόγος δεν είναι πως δεν θα μπορούσε να βρεθεί ένα «πεδίο» συμβιβασμού μεταξύ των κατακερματισμένων δυνάμεων των πολιτικών κομμάτων από τα δεξιά μέχρι την αριστερά μέσα στην Εθνοσυνέλευση.
Όχι, η αδυναμία συμβιβασμού έχει την πηγή της έξω από το πολιτικό σύστημα της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, έχει την πηγή της σ’ αυτό που πρόκειται να συμβεί στις 10 Σεπτέμβρη, στο «ας μπλοκάρουμε τα πάντα…».
Ένα κίνημα από τα κάτω που συμπεριλαμβάνει κόμματα, συνδικάτα, κινήματα αυτό-οργάνωσης και άπειρες πρωτοβουλίες βάσης που έχουν δώσει ένα ραντεβού στις 10 Σεπτέμβρη στους δρόμους με μοναδικό στόχο «να μπλοκάρουμε τα πάντα».
Αυτό, εφ’ όσον πετύχει να κινήσει τους Γάλλους στο επίπεδο που φιλοδοξεί, είναι κάτι που δεν ελέγχεται, ούτε από τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, ούτε πολύ περισσότερο από τα πάλαι ποτέ πανίσχυρα γαλλικά συνδικάτα.
Απέναντι σ’ αυτό, τα πολιτικά κόμματα της Εθνοσυνέλευσης δεν φαίνεται ότι μπορούν να αντιπαρατεθούν μετωπικά. Έτσι η κυβέρνηση Μπαϊρού και η προεδρία Μακρόν είναι ο βασικός πλέον στόχος.
Ποιος θα μπορούσε να σταθεί δηλαδή στο πλευρό του Μπαϊρού και του Μακρόν για να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες κατά 44 δις ευρώ, να αυξήσει τα όρια των συντάξεων και να αυξήσει τις ώρες εργασίας, έχοντας απέναντι αυτό που λέει όχι εμείς θα «μπλοκάρουμε τα πάντα»;
Μέχρι στιγμής κανείς δεν φαίνεται να έχει τολμήσει μία τέτοια κίνηση εν όψη της 10ης Σεπτέμβρη.
Και αυτό κατά τα φαινόμενα διαμορφώνει και τις προϋποθέσεις για το σημερινό αποτέλεσμα στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση…
Αυτό το ιδιαίτερο «είδος» οικονομικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, παρ’ ότι ξεκινάει στην Γαλλία και στους δρόμους του Παρισιού, ασφαλώς – και εύκολα – μπορεί να το διακρίνει κανείς σε διάφορες παραλλαγές και σε άλλες πρωτεύουσες της Ενωμένης (;) Ευρώπης.
Εκεί που ορισμένοι πολικοί ηγέτες επιχειρούν να μεταθέσουν σε ένα πόλεμο εκτός συνόρων (στην Ουκρανία), τα άλυτα εσωτερικά προβλήματα της εσωτερικής τους επιβίωσης…
Σημάδια αυτής της «κίνησης» στην Ευρώπη θα μπορούσε να αναγνωρίσει κανείς – χωρίς να ταυτίσει άστοχα τις καταστάσεις – και στις συμπτώσεις των γεγονότων του Σαββάτου 6/9 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Στην ΔΕΘ ο πρωθυπουργός παρουσίαζε τις προθέσεις του για τις επόμενες εκλογές το 2027 με πακέτα μελλοντικών κατά βάση παροχών, με την «ξέπνοη» διαμαρτυρία συνδικάτων και κομμάτων έξω από τον χώρο ομιλίας του. Την ίδια στιγμή όμως στην Αθήνα στο Σύνταγμα, με ένα κάλεσμα μόλις 36 ωρών, δεκάδες χιλιάδες κόσμου, κυρίως νέων, πέρα από κομματικές ταμπέλες, ζητούσαν «Δικαιοσύνη».
Η Ευρώπη των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγετών, μπορεί να φαίνεται κάθε ημέρα που περνάει, ολοένα και λιγότερο «ενωμένη» στο πάλαι ποτέ μεγάλο στρατηγικό εγχείρημα της Ε.Ε..
Αλλά στην κοινωνική της βάση, στα προβλήματά της και στην σπασμωδική αναζήτηση διεξόδου, φαίνεται να ισχυροποιεί ολοένα και περισσότερο τα κοινά χαρακτηριστικά της…
