Όλα όσα θα μπορούσαν να γραφούν στα διεθνή ΜΜΕ για το τι ακριβώς είπε και τι εννοούσε το Πάουελ στο Jackson Hole για το κόστος του χρήματος (επιτόκια) την περασμένη Παρασκευή, έχουν γραφεί.
Και θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε μία φράση του τύπου «ναι οι δασμοί Τραμπ ασκούν αυξητικές πληθωριστικές πιέσεις στις τιμές, αλλά το μέλλον της απασχόλησης είναι τέτοιο – δυνητικά αρνητικό – που θα περιορίσει τον συνολικό αντίκτυπο στις τιμές…». Δηλαδή για να το πούμε πιο απλά η αδύναμη απασχόληση και η ανεργία θα εμποδίσουν τον πληθωρισμό να αυξηθεί επικίνδυνα λόγω της αδύναμης ζήτησης και της καταναλωτικής δαπάνης.
Που πάει να πει ότι η επιβράδυνση της οικονομίας (το αμερικανικό ΑΕΠ εξαρτάται κατά 70% από την καταναλωτική δαπάνη) θα εμποδίσει τις πληθωριστικές πιέσεις να γίνουν επικίνδυνες.
Στην Ευρώπη αυτή την σχέση την γνωρίζουμε πολύ καλά μετά το Μάαστριχτ αλλά και ειδικά μετά την κρίση του 2008 – 2010.
Γι’ αυτό ο κ. Πάουελ άφησε ανοικτό ως πιθανότερο το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε μία διόρθωση της νομισματικής του πολιτικής με μείωση επιτοκίων μέσα στον Σεπτέμβριο.
Αν βέβαια όλες αυτές οι εκτιμήσεις επιβεβαιωθούν από τα στοιχεία για την απασχόληση τον επόμενο μήνα…
Με αυτή την «εκτίμηση», βασικά αρνητική για την οικονομία, δικαιολόγησε την πρόθεσή του να μειώσει τα επιτόκια και μαζί με αυτά βέβαια να ξαναδώσει δυναμική στην διολίσθηση του δολαρίου.
Όπως ακριβώς πιέζει εδώ και καιρό ο Τράμπ για να ασκήσει συμπληρωματική πίεση στην αύξηση των δασμών προς κάθε κατεύθυνση. Με μοναδική σημαντική εξαίρεση την παρατεταμένη «ανακωχή» των 90 ημερών με την Κίνα.
Θα αρκεί αυτή η μείωση των επιτοκίων για να ανακουφίσει την πίεση στην οικονομία; Αμφίβολο, αλλά σίγουρα δίνει και πάλι ανάσες στις χρηματιστηριακές αγορές που μπορούν για άλλα μία φορά να κλωτσήσουν το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω, διαψεύδοντας όλους αυτούς που προειδοποιούν για μία απότομη επικείμενη κατάρρευση των τιμών στην WS.
Μέχρι εδώ τίποτα το απροσδόκητο θα πει κανείς.
Ναι αλλά γιατί ο Πάουελ ο οποίος δεν θα είναι παρόν στο Jackson Hole τον Αύγουστο του 2026 να αποδεχθεί αυτό το διακριτικό πισωγύρισμα στην στάση που είχε κρατήσει μέχρι σήμερα απέναντι στον Τραμπ;
Γιατί πρόκειται για πισωγύρισμα χωρίς αμφιβολία, αν σκεφτεί κανείς τρία σημεία της τοποθέτησής του.
Πρώτον αν και δεν έδωσε καθαρή απάντηση στο αν ο αντίκτυπος των δασμών του Τραμπ εξακολουθεί να είναι ο βασικός κίνδυνος όπως επέμενε μέχρι σήμερα, το σενάριο που παρουσίασε θεωρεί πιθανότερο, ότι η μεταφορά των δασμών στις τιμές δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Και αυτό γιατί αφ’ ενός οι δασμοί που έχουν εξαγγελθεί δεν έχουν ακόμα εξαντλήσει την επίδρασή τους στις τιμές και αφ’ ετέρου γιατί υπάρχει ενδεχόμενο και πιθανό να έρθει νέο κύμα δασμών π.χ. με τον βασικό εμπορικό εταίρο την Κίνα.
Δεύτερον έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί ότι όσο λιγότεροι μετανάστες μπαίνουν στις ΗΠΑ τόσο μικρότερη η προσφορά εργασίας και λιγότερες θέσεις εργασίας που απαιτούνται για να διατηρηθεί αμετάβλητο το ποσοστό ανεργίας. Αυτή η ανατροπή στην οικονομία των ΗΠΑ σε συνδυασμό με το δημογραφικό πρόβλημα και την γήρανση του πληθυσμού είναι ισχυρά ενισχυτική της πληθωριστικής πίεσης.
Και τρίτον ο πληθωρισμός – για τον οποίο διατυπώνονται ήδη επιφυλάξεις για τον τρόπο μέτρησής του στις ΗΠΑ και την ΕΕ – παραμένει στο 3% δηλαδή μία μονάδα πάνω από τον στόχο του 2%, με τις διαθέσιμες προβλέψεις των υπηρεσιών της Fed να δείχνουν ότι θα παραμείνει έτσι τουλάχιστον μέχρι το 2028. Με άλλα λόγια οι μακροπρόθεσμες προβλέψεις δείχνουν πληθωρισμό και αυτό φαίνεται στις αποδόσεις των μακροπρόθεσμων και βραχυπρόθεσμων ομολόγων, με τα πρώτα να μειώνονται πολύ λιγότερο από τα δεύτερα.
Με απλά λόγια η τοποθέτηση του Πάουελ στο Jackson Hole ήταν διακριτικά μία υποχώρηση απέναντι στην ασφυκτική πίεση του Τραμπ, ενάντια στις πραγματικές εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας. Ήταν θα μπορούσε να πει κανείς μία διακριτική σιωπηρά πρόωρη «υποχώρηση-παραίτηση», με στόχο να εκτονώσει την δημόσια πίεση από τον Τραμπ.
Μία πίεση η οποία «χτυπάει» την καρδιά της μεγάλης αλλαγής της δεκαετίας του 80 στο διεθνές νομισματικό σύστημα, στην εγκαθίδρυση της «ανεξαρτησίας» της Fed.
Αν το «οχυρό» της ανεξαρτησίας της Fed… πέσει στον βωμό της κυβερνητικής πολιτικής της Ουάσιγκτον, τότε καταρρέει ένα από τα βασικά στοιχεία που υποκατέστησαν την δεκαετία του 80, την σταθερή σχέση χρυσού – δολαρίου μετά το 1971, με στόχο την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο «διεθνές» δολάριο.
Αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αυτή η σιωπηρή υποχώρηση του Πάουελ θα έχει το αποτέλεσμα που επιδιώκει, να διασώσει δηλαδή δηλαδή το «οχυρό» της Fed.
Και αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο των ΗΠΑ, είναι πρόβλημα για ολόκληρο το διεθνές νομισματικό σύστημα που «ακουμπάει» πάνω στην Fed.
H διεθνής νομισματική αγωνία γι’ αυτό καταγράφεται διαρκώς και χωρίς διακοπές σιωπηρά στην ανοδική τάση του χρυσού.
