Μόνο προκαλούν οι μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν να διασωθούν από το ναυάγιο ανοιχτά της Αίγινας, όταν την περασμένη Τρίτη (16.08.2016) το μεσημέρι, ταχύπλοο που οδηγούσε ο 77χρονος Θρασύβουλος Λυκουρέζος προσέκρουσε σε τουριστικό πλοίο που μετέφερε παραθεριστές από την Αίγινα και την Πέρδικα, στο νησάκι Μόνη. Από την σύγκρουση έχασαν τη ζωή τους ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, ο πατέρας του, ο 58χρονος καπετάνιος του πλοιαρίου και ένας ακόμη άνδρας.
“Τόσο ο πατέρας μου όσο και όλη η οικογένεια είμαστε συντετριμμένοι από αυτό που συνέβη. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Η σκέψη μας είναι με τους ανθρώπους που χάθηκαν και τις οικογένειές τους”, δήλωσε στην τηλεόραση του Alpha η κόρη του 77χρονου.
Οι μαρτυρίες όχι μόνο “καίνε” τον 77χρονο χειριστή του ταχύπλοου, που αντιμετωπίζει βαρύ κατηγορητήριο αλλά αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό σε διαμέρισμα στο Κολωνάκι, αλλά και τους άλλους επιβαίνοντες στο ταχύπλοο, που όπως τονίζουν στις καταθέσεις τους δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο πλοιάριο και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στη θάλασσα, να παλεύουν για τη ζωή τους. Τέσσερις απ’ αυτούς δεν τα κατάφεραν. Ίσως αν τους είχαν βοηθήσει, να είχαν σωθεί.
“Θαλασσοπνιγόμασταν και τους φωνάζαμε βοήθεια. Ελάτε να μας πάρετε. Παρακαλούσαμε για να πετάξουν ένα σωσίβιο. Εκείνοι, όμως, δεν έκαναν τίποτα“, αναφέρει στην κατάθεσή της η 44χρονη γυναίκα που έχασε το μοιραίο μεσημέρι της 16ης Αυγούστου όχι μόνο τον σύζυγό της αλλά και την 5χρονη κόρη της Σεβαστή. Η γυναίκα είπε επίσης πως αφού βρέθηκε στη θάλασσα μετά τη σύγκρουση είχε το ταχύπλοο “Ντουέντε” να βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη λάντζα “Αντωνία” αλλά μάταια ζητούσε βοήθεια για την ίδια και τα παιδιά της.
Στη δικογραφία της υπόθεσης περιλαμβάνονται, όπως αποκαλύπτει ο Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής, κι άλλες συγκλονιστικές καταθέσεις για τη στάση που κράτησε ο χειριστής του ταχύπλοου μετά τη σύγκρουση. Ο 20χρονος Αγγελος Χατζηδιάκος, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη κατέθεσε επί ώρες στις λιμενικές Αρχές, βρισκόταν μαζί με την παρέα του στο μοιραίο δρομολόγιο.
Περιγράφει τις δραματικές στιγμές που έζησε στον Ελεύθερο Τύπο: “Αυτό που έκανε ο κυβερνήτης του ταχύπλοου ήταν εγκληματικό. Το σκάφος έτρεχε με πολύ μεγάλη ταχύτητα προς τα πάνω μας. Εγώ καθόμουν στο κέντρο του καϊκιού μαζί με την παρέα μου. Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω είναι μία γυναίκα να φωνάζει τρομαγμένη «έρχεται καταπάνω μας, έρχεται καταπάνω μας». Ενστικτωδώς γύρισα το κεφάλι μου και πρόλαβα να κοιτάξω το σκάφος. Στην πλώρη βρισκόταν ένας εύσωμος ηλικιωμένος που μας κοιτούσε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά βρέθηκα στη θάλασσα. Το ταχύπλοο μας χτύπησε στη μέση και πέρασε από πάνω. Το καΐκι έγινε κομμάτια. Έβλεπες παντού συντρίμμια. Δεν γίνεται όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα να παίρνει ένα σκάφος και να σκορπά το θάνατο”.
Όπως λέει, τα λεπτά που ακολούθησαν ήταν τα πιο δύσκολα στη ζωή του: “Ο κόσμος φώναζε βοήθεια. Όταν βρέθηκα να κολυμπάω στη θάλασσα γύρω από συντρίμμια και ανθρώπους, μπόρεσα να διακρίνω το σκάφος που μας χτύπησε. Βρισκόταν ακίνητο σε απόσταση 15 μέτρων από εμάς. Στάθηκε εκεί μέχρι να φτάσουν τα καΐκια που μας έσωσαν. Έφτασαν μέσα σε τρία λεπτά. Και πάλι είδα έναν ηλικιωμένο άνδρα στην πλώρη να μας κοιτάει χωρίς να κάνει τίποτα. Ούτε μία κίνηση για να πετάξουν ένα σωσίβιο. Αν μας βοηθούσαν εκείνη τη στιγμή, μπορεί και να είχε σωθεί κάποιος από τα θύματα. Το 5χρονο παιδάκι καθόταν πιθανότατα στο πίσω μέρος και δεν το είδα. Δίπλα από εμένα στο κέντρο της βάρκας βρισκόταν η Ουκρανή, της οποίας αποκολλήθηκε το πόδι. Το δικό μας καΐκι την ώρα του δυστυχήματος πήγαινε με 2-3 μίλια. Ο καπετάνιος κόρναρε στο ταχύπλοο αλλά ο οδηγός του ταχύπλοου δεν έκανε ελιγμό“.
Γυναίκα, η οποία καθόταν στο μπροστινό μέρος του καϊκιού “Αντωνία”, μίλησε στον Ελεύθερο Τύπο υπό το καθεστώς της ανωνυμίας. Μετά το δυστύχημα -όπως λέει- δεν έχει κοιμηθεί ούτε μία ώρα, καθώς “βλέπω τους τοίχους του δωματίου και νομίζω ότι είναι ξύλα καραβιού που θα με πλακώσουν“. Και περιγράφει τις δραματικές στιγμές που έζησε.
“Έβλεπα το ταχύπλοο από μακριά να έρχεται προς τα πάνω μας αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα στρίψει. Ερχόταν γκαζωμένο. Έχω την αίσθηση ότι δεν μας έβλεπε καθόλου. Είχα καλή ορατότητα αλλά η πλώρη ήταν σηκωμένη και δεν μπορούσα να δω τον κυβερνήτη. Όταν πέσαμε στη θάλασσα, χωρίστηκα από τη μικρή μου ανιψιά. Η καρδιά μου ήρθε στη θέση της όταν είδα το κεφάλι της στην επιφάνεια. Εγώ βρέθηκα κάτω από χαλάσματα. Ευτυχώς, ξέραμε μπάνιο. Το μόνο που πρόλαβα να δω από το σκάφος που μας χτύπησε ήταν δύο φιγούρες ανδρών, τις οποίες περιέγραψα αναλυτικά στους λιμενικούς. Τους ζητήσαμε βοήθεια αλλά μας αγνόησαν. Κανείς από τους επιβαίνοντες δεν φορούσε σωσίβιο. Όλοι μας θεωρούσαμε ότι δεν χρειάζεται, γιατί πραγματικά η απόσταση που θα διανύαμε ήταν ελάχιστη. Το κοριτσάκι που πέθανε ήταν άτυχο, γιατί καθόταν στο πίσω μέρος του καϊκιού με την οικογένειά του. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα του παιδιού αυτού όταν το ανέσυραν στην ξηρά και ήταν πια πολύ αργά για εκείνο. Του έκαναν μαλάξεις αλλά μάταια“.
Την ίδια ώρα, όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής, η 37χρονη Αναστασία Χρυσοβελώνη αναφέρει στην κατάθεσή της τις δραματικές στιγμές: “Είμαι εποχική υπάλληλος Αίγινας και στις 12:30 της 16ης Αυγούστου πήγαμε στην Πέρδικα με σκοπό να πάμε για μπάνιο στη Μονή, εγώ και η παρέα μου, έξι άτομα. Συγκεκριμένα, ήταν τέσσερα φιλικά μου πρόσωπα και ένα κοριτσάκι 9 χρόνων. Εκεί βρισκόταν το σκάφος Αντωνία, το οποίο είχαμε χρησιμοποιήσει και πέρυσι. Επιβιβαστήκαμε και λίγα λεπτά αργότερα αναχωρήσαμε για το νησάκι. Βγήκαμε από το λιμάνι της Πέρδικας και φάνηκε το νησί, έχοντας διασχίσει το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Εκείνη τη στιγμή είδα ένα ταχύπλοο σκάφος λοξώς δεξιά μας και ερχόμενο από τη μεριά της Αίγινας, χρώματος καφέ, να πλησιάζει στα 100 με 150 μέτρα περίπου, χωρίς ωστόσο να πιστεύω ότι θα δημιουργηθεί πρόβλημα.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είδα το σκάφος αυτό να έρχεται καταπάνω μας, σχεδόν 50 μέτρα από εμάς. Πιστεύω είδα έναν ελιγμό του ταχύπλοου προς αριστερά του και ακολούθως δεξιά του ως επαναφορά της πορείας του, αλλά έτσι ήμασταν βέβαιοι ότι το ταχύπλοο θα πέσει επάνω μας και αρχίσαμε να φωνάζουμε, ενώ ένα δευτερόλεπτο πριν τη σύγκρουση ακούσαμε μια κόρνα. (…) εγώ και η παρέα μου πέσαμε στη θάλασσα. Τότε προσπαθήσαμε να δούμε αν όλοι ήμασταν καλά, να βοηθήσουμε το παιδί που είχαμε μαζί μας και προσπαθήσαμε να σωθούμε.
Πράγματι, όλοι ήμασταν καλά εκτός από τον Μ.Γ., που είχε χτυπήσει κάπως και είχε αίματα. Μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, είχε κάποιο κάταγμα στον αυχένα και είχε σπάσει τη μύτη του. Ακολούθως έφτασαν στο σημείο σχεδόν σε δυο λεπτά άλλα σκάφη που έκαναν την ίδια διαδρομή και άρχισαν την περισυλλογή ατόμων. Όλοι οι επιβάτες της λάντζας βρίσκονταν στη θάλασσα (…) Εκεί είδα μεταξύ των επιβαινόντων ένα άτομο να έχει το πρόσωπό του προς τη θάλασσα, χωρίς αισθήσεις, ομοίως και ένα άλλο κοριτσάκι που αργότερα του έκαναν μαλάξεις μέσα στη λάντζα που τη μάζεψε”.
Η ίδια στη συνέχεια περιγράφει πως αντέδρασαν οι επιβάτες του ταχύπλοου: “Μετά τη σύγκρουση έμεινε σε απόσταση 20 μέτρων από εμάς και είδα μέσα τρία άτομα να μας κοιτούν. Δεν ξέρω αν δούλευε η μηχανή τους, δεν έκαναν κάποια κίνηση ούτε μας πλησίασαν” λέει. Όταν ερωτάται για το ποιος φταίει, απαντά: “Κατά την άποψή μου πρέπει να φταίνε και οι δυο κυβερνήτες γιατί, όπως είδα, δεν έκαναν καμία προσπάθεια αποφυγής της σύγκρουσης”.
Εκ διαμέτρου αντίθετες με τα όσα αναφέρουν στις καταθέσεις τους οι διασωθέντες είναι τα όσα υποστηρίζουν, όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής, οι δυο ηλικιωμένοι που βρίσκονταν στο μοιραίο ταχύπλοο τη στιγμή της μοιραίας σύγκρουσης. Πρόκειται για το ζεύγος Βενετσιάνου, τον Επαμεινώνδα και την Ευθυμία.
“Στις 16.8 βρισκόμουν με τη σύζυγό μου, Ευθυμία Βενετσιάνου, στο σκάφος Ντουέντε, στο οποίο κυβερνήτης ήταν ο Θρασύβουλος Λυκουρέζος. Μαζί μας επέβαινε και μια γνωστή κυρία του κυβερνήτη, της οποίας το μικρό όνομα ήταν Ντότη. Στις 12.45 και ενώ πηγαίναμε με το σκάφος νότια της Αίγινας σε ένα νησάκι που δεν ξέρω πως λέγεται ξαφνικά αισθάνθηκα ένα ισχυρό τίναγμα και στην αρχή νόμιζα ότι είχαμε προσκρούσει σε βράχο. Όταν η πλώρη του σκάφους κατέβηκε, κοίταξα γύρω μου και είδα ένα πλοίο μισοβυθισμένο και ανθρώπους μέσα στη θάλασσα. Τότε κατάλαβα ότι είχε προκληθεί σύγκρουση μεταξύ του μισοβυθισμένου πλοίου και του σκάφους στο οποίο επέβαινα. Κάτσε με τη σύζυγό μου μέσα στο σκάφος για περίπου μισή ώρα, ενώ ο Λυκουρέζος καλούσε να έρθει κάποιος να μας πάρει, μιας και το σκάφος στο οποίο επιβαίναμε είχε υποστεί και αυτό ζημιά.
Στις 13.30 ήρθε ένα φουσκωτό, πήρε εμένα, τη σύζυγό μου και την κυρία Ντότη και μας αποβίβασε στην Πέρδικα της Αίγινας… Από την Πέρδικα με ένα ταξί φύγαμε για την οικία του Λυκουρέζου”. Ερωτηθείς για τις συνθήκες του δυστυχήματος, ο 83χρονος κατέθεσε: “Απ’ ό,τι είδα και από αυτά που μου είπε ο Λυκουρέζος το πλοίο που βυθίστηκε έπρεπε κανονικά να περάσει από την πρύμνη μας, ενώ αυτό πέρασε από την πλώρη μας με αποτέλεσμα να το εμβολίσουμε”. Είναι δε κατηγορηματικός ότι ο 77χρονος οδηγούσε: “Πήρε άμεσα τηλέφωνο να έρθουν σκάφη στην περιοχή διότι το δικό μας σκάφος μετά τη σύγκρουση μύριζε καύσιμο και ο κυβερνήτης φοβήθηκε να το ξαναβάλει μπροστά”.
Στο ίδιο μήκος και η κατάθεση της 80χρονης συζύγου του, Ευθυμίας Βενετσιάνου: “Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και τρανταχτήκαμε. Κοίταξα τριγύρω, είδα ένα καΐκι, το οποίο μετέφερε κόσμο, καθήμενους, να είναι σε κάθετη ως προς το σκάφος μας, λίγα μέτρα πιο πίσω από την πρύμνη του σκάφους που επέβαινα. Αμέσως είδα να παίρνει απότομη κλίση το καΐκι και να πέφτουν περισσότεροι από τους ανθρώπους στη θάλασσα. Αμέσως έφτασαν παραπλέοντα σκάφη τα οποία ξεκίνησαν την περισυλλογή των ναυαγών. Μετά από λίγο παρατηρήσαμε νερά στο σκάφος μας. Αφού τελείωσε η περισυλλογή των ναυαγών, ήρθε ένα ταχύπλοο και μας περισυνέλεξε, μας οδήγησε στην Πέρδικα, ηρεμήσαμε για λίγο και πήγαμε στο λιμεναρχείο”. Και εκείνη, όταν ερωτάται ποιός ήταν ο χειριστής του σκάφους, απαντά: “Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και την ώρα του συμβάντος μοναδικός χειριστής του σκάφους που επιβαίναμε ήταν ο Θρασύβουλος Λυκουρέζος”.