Με Οδυσσέα Ελύτη αποχαιρέτησαν την αγαπημένη τους Δέσποινα Γερουλάνου οι άνθρωποι του Μουσείου που τόσο αγάπησε και ομόρφυνε, του Μουσείου Μπενάκη.
Και είναι ίσως η μεγαλύτερη αναγνώριση για έναν άνθρωπο να έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τους συνεργάτες του εκτός από τους δικούς του ανθρώπους. Η οικογένεια της Δέσποινας Γερουλάνου είπε σήμερα το τελευταίο αντίο στην σπουδαία αυτή γυναίκα στη Ριτσώνα.
Έγραψαν για τη Δέσποινα Γερουλάνου:
Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται (Οδ. Ελύτης, Αίθριες)
Υπάρχουν κάποιοι θάνατοι που δεν τους περιμένουμε κι όταν συμβούν, μας αφήνουν εμβρόντητους και μουδιασμένους. Υπάρχουν κάποιοι θάνατοι που δεν χωρούν στην περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού. Κι είναι συνήθως οι άνθρωποι που αναχωρούν με αυτό τον τρόπο, οι πιο ανυποχώρητοι, δυνατοί κι ευαίσθητοι μαζί, δημιουργικοί και ακαταπόνητοι, μια στέρεη επιφάνεια έδρασης για τις ζωές όσων πορεύτηκαν πλάι τους, μια τρυφερή αγκαλιά για όσους αγάπησαν, με το βλέμμα τους ψηλά, να ατενίζει το μέλλον, πάντα το μέλλον, μακριά από μικρότητες και απάνθρωπους ανταγωνισμούς, στοιχεία ασύμβατα με το ήθος και τη διανοητική τους εμβέλεια.
Αυτά και άλλα που δεν μπορούν να εκφραστούν σε λίγες γραμμές, ήταν η Δέσποινα για όλους εμάς. Η Δέσποινα που με τις γνώσεις της, την ευφυΐα της, την άκαμπτη μαχητικότητά της και τη βαθιά αγάπη της στήριξε με όλες τις δυνάμεις της το έργο του Μουσείου, αναμόρφωσε ριζικά και θεαματικά τον τομέα των Πωλητηρίων του, οικοδόμησε από την αρχή τη σχέση του με τους σύγχρονους δημιουργούς, ανοίγοντας ένα εντελώς νέο, ελπιδοφόρο κεφάλαιο στις μουσειακές συνεργασίες, η Δέσποινα που στις δυσκολίες ήταν πάντα εκεί, λαμπερή και χαμογελαστή, φως ιλαρό να καταυγάζει το σκοτάδι.
Οι άνθρωποι του Μουσείου Μπενάκη
Δείτε την ανάρτηση