Τα συμπεράσματα αυτά ετήσιας έκθεσης του Ινστιτούτου Εργασία της ΓΣΕΕ παρουσιάστηκαν σήμερα, κατά τη διάρκεια ημερίδας με θέμα “Το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και οι εργαζόμενοι”.
Η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα θα φθάσει το 26% ως το 2012, που αντιπροσωπεύει έναν αριθμό 1.250.000 εργαζομένων, και η στατιστική στο 21%, εξέφρασε ο εισηγητής Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Παράλληλα, υποστήριξε ότι μέσα στο επόμενο έτος θα υπάρξει ανάγκη για αναπροσαρμογή του ασφαλιστικού συστήματος και περαιτέρω μείωση των συντάξεων, εξαιτίας της ανεργίας.
Σύμφωνα με τον κ. Ρομπόλη, το έλλειμμα των ασφαλιστικών Ταμείων θα φθάσει στα 6 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011, οπότε και θα υπάρξουν δυσκολίες στη χρηματοδότηση του συστήματος. Η συνεχής μείωση των συντάξεων, είπε ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, θα εγκαθιδρύσει “αρνητική αναλογιστικότητα”, δηλαδή οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν συντάξεις μικρότερες από τις εισφορές που έχουν καταβληθεί.
Για το θέμα των αμοιβών τόνισε, ότι “το 50% της αγοραστικής δύναμης που κέρδισαν με τις διαπραγματεύσεις τα συνδικάτα, χάθηκε σε δυο χρόνια” και εκτίμησε ότι κατά το 2012 θα υπάρξει νέα μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 2% έως 2,5%.
Ο κ. Ρομπόλης συνέκρινε την έκταση της ανεργίας με εκείνη της δεκαετίας του 1950 και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στα στοιχεία ανεργίας του 1961, όπου η ανεργία ήταν 26,4%, ποσοστό που αντιστοιχούσε σε 720.000 ανέργους, σε ένα εργατικό δυναμικό 3.640.000.
Στη συνέχεια αμφισβήτησε το κατά πόσον οι επενδύσεις στην “πράσινη” ανάπτυξη μπορούν να αποτελέσουν αντίδοτο στην ανεργία εφόσον, σύμφωνα με μελέτη της ΓΣΕΕ, από το 2012 ως το 2020 οι επενδύσεις αυτές μπορούν να δημιουργήσουν συνολικά 90.000 έως 95.000 νέες θέσεις εργασίας σε διάφορες ειδικότητες.
Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ θεωρεί ότι η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας είναι σε θνήσκουσα κατάσταση, ενώ ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η μείωση κατά 38,2% κατά τα δύο τελευταία χρόνια, των επενδύσεων σε πάγια κεφάλαια, δηλαδή εγκαταστάσεις και μηχανήματα. Η λύση -κατά τον κ. Ρομπόλη- είναι νέο αναπτυξιακό σχέδιο εξειδικευμένο κατά περιοχή ώστε οι επενδύσεις να μην γίνονται αποσπασματικά και να μην σπαταλούνται πολύτιμοι πόροι.
