«Απ’ το ’50 και μετά μάς έχουν πνίξει τα μπετά», τραγουδούσαν κάποτε οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου περιγράφοντας το πώς άλλαζαν τα πάντα από την παλιά Αθήνα, στη νέα. Στην Ελλάδα αλλά στη ζωή μας.
Εμάς, όμως, δεν μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή μια ανάλυση της νεοελληνικής ιστορίας, αλλά το πώς στη σημερινή Αθήνα, αυτή την οποία έπνιξαν τα μπετά στο πέρασμα των δεκαετιών, δεν έχουν εξαφανιστεί μόνο οι κατοικίες, οι δρόμοι ή τα χωράφια που υπήρχαν κάποτε, αλλά και επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πλέον και κάποτε ήταν… must στην ελληνική πρωτεύουσα.
Στα χωριά της ελληνικής επαρχίας θα ακούσει κάποιος ακόμη και σήμερα, κάποια στιγμή, τη συγκεκριμένη λέξη.
Για τη νέα γενιά και ειδικά αυτή που μεγαλώνει στην Αθήνα, μάλλον πρόκειται για άγνωστη λέξη.
Κι όμως, ο γανωτής ήταν κάποτε απαραίτητος για τις νοικοκυρές στο Θησείο ή στα Πατήσια, για παράδειγμα, οι οποίες έβλεπαν σε αυτόν τον… σωτήρα που θα αναλάβει να γανώσει χάλκια οικιακά σκεύη, όπως καζάνια, μαχαίρια ή πιρούνια.
Ο γανωτής άπλωνε τα εργαλεία της δουλειάς στην αυλή του σπιτιού, έλιωνε τον κασσίτερο στη γκαζιέρα, καθάριζε καλά το σκεύος και στη συνέχεια άλειφε το εσωτερικό του με σπίρτο, το έτριβε με τριμμένο κεραμίδι, έριχνε μέσα στο νησιαντήρι (χλωριούχο αμμώνιο), το βουτούσε σε μια λεκάνη με κρύο νερό και έκανε το τελικό σκούπισμα με βαμβάκι, προκειμένου το σκεύος να γυαλίζει.