Καθηγητής Παιδιατρικής, 71 ετών, πατέρας μιας κόρης και ψαροντουφεκάς- αν και «με… μικρή επιτυχία» όπως παραδέχεται ο ίδιος. «Ξενιτεύτηκε» από τον τόπο του, την Ικαρία, στα 18 του χρόνια, τον επισκεπτόταν «καμιά δεκαριά φορές τον χρόνο», και μόλις τον περασμένο Αύγουστο, διαπιστώνοντας κατά τη διάρκεια των διακοπών του «το αδιέξοδο εν όψει δημοτικών εκλογών», όπως λέει, αποφάσισε να κατέλθει υποψήφιος, επιστρέφοντας για μόνιμη διαμονή και ενώνοντας Συνασπισμό, Νέα Δημοκρατία και ΠαΣοΚ.
Η περίπτωση του Χρήστου Σταυρινάδη είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα και σαφώς ιστορική: η υποψηφιότητά του «βύθισε» την αποκαλούμενη «Κούβα του Αιγαίου» και έπειτα από δεκαετίες δήμαρχος αναδείχθηκε υποψήφιος μη προερχόμενος από το ΚΚΕ- αν και αριστερός.
Ο ίδιος μίλησε σήμερα στην εφημερίδα “Το Βήμα”. «Προέρχομαι από αριστερή οικογένεια, έχασα τρία χρόνια στη χούντα επειδή χρειαζόμουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να κάνω ειδικότητα ως γιατρός. Ομως δεν μπορώ να μην πω ότι σε τοπικό επίπεδο κατέρρευσε όντως ένα καθεστώς. Ενα καθεστώς που συνέτεινε στο να μένει πίσω το νησί. Παλιά, οι κοινοτάρχες κάτι έκαναν. Από τον “Καποδίστρια” και μετά όμως δημιουργήθηκαν κράτη εν κράτει, χωρίστηκε το νησί σε ημετέρους και μη. Ετσι μείναμε χωρίς λιμάνι, βιολογικούς καθαρισμούς, ακόμα και δρόμους, καθώς εν έτει 2010 έχουμε ακόμα χωματόδρομους! Για να μη μιλήσω για τη μηδενική απορροφητικότητα σε κοινοτικά κονδύλια».
Ο κ. Σταυρινάδης σημειώνει ότι ο συνδυασμός του, που με 53,34% κέρδισε τον αμιγώς «κόκκινο» του αντιπάλου του κ. Στέλιου Σταμούλου, «γεννήθηκε στην κοινωνία, προέκυψε από κοινωνικές διεργασίες, μιλήσαμε για αυτοδιοίκηση, αφήσαμε εκτός τις κομματικές ταυτότητες».
Τονίζει δε ότι περίμενε από «Καριώτες, φίλους και μη, πολιτικό πολιτισμό, αλλά δεν τον είδα απ΄ όλους» και ξεσπά την επόμενη ημέρα των εκλογών: «Δεχτήκαμε χτυπήματα κάτω από τη μέση από ένα σύστημα που λειτουργούσε εξουσιαστικά. Μίλησαν για “ουρανοκατέβατους σωτήρες”, δημιουργήθηκε κλίμα ξενοφοβίας στο νησί, με την έννοια του φόβου προς το καινούργιο» λέει.
«Ομως κέρδισε τελικά η κοινωνία και η ελεύθερη συνείδηση των Ικαριωτών. Ξέρετε, η γιαγιά μου το 1910 είχε καφενείο στο οποίο μετά την εκκλησία σύχναζαν οι γυναίκες του χωριού, σε χρόνια που αλλού στην Ελλάδα δεν τολμούσαν να βγουν από το σπίτι. Για αυτό λέω ότι η Ικαρία έχει ανυπότακτη ψυχή και το αποδεικνύει με κάθε τρόπο, καθώς δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς».
