Μα ποια είναι επιτέλους αυτή η κυρία που μοιάζει να μου λέει “σκάσε και άκουσέ με”. Δεν ξέρω το όνομά της. Δεν ξέρω το όνομα καμιάς τους.
Πρόσωπα παραμορφωμένα…
Ένταση, αγώνας, μάχη.
Μάχη για επιβίωση…
Είναι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών.
Άλλοι τις απέλυσαν και άλλοι τους τάζουν ότι θα τις ξαναπροσλάβουν…
Δυο φορές θύματα δηλαδή…
Με τη δουλειά να είναι δικαίωμα, κάποιος τους το έχει στερήσει και κάποιος άλλος τους υπόσχεται ότι θα τους το δώσει πίσω…
Κι εκείνες φωνάζουν να τους ακούσει κάποιος…
Εμείς όλοι τις έχουμε ακούσει;
Τις ακούμε;
Τις βλέπουμε έστω;
Άραγε βλέπουμε τους ανθρώπους που περνούν πλάι μας;
Έχουμε μάθει ποτέ το όνομα της κυρίας που αδειάζει το καλάθι δίπλα μας;
Είναι η ίδια που ήταν και χθες;
Άλλαξε;
Πως είναι το πρόσωπό της;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μην μένετε μόνο στα πρόσωπα που παραμορφώνει η ένταση, ο πόνος, η αγωνία και … όποιο άλλο συναίσθημα.
Το ίδιο παραμορφωμένο είναι και το σώμα τους, τα πνευμόνια τους απ’ τα όσα αναπνέουν … Δεν κάνουν εύκολη δουλειά και ας μην τους δίνουμε σημασία…
Αυτές κατάφεραν να στρέψουν πάνω τους τη δημοσιότητα, υπάρχουν και άλλοι που απλά έφυγαν μια μέρα απ’ τη δουλειά και δεν τους ξαναείδαμε…
Τους είχαμε όμως δει;
Μας νοιάζει που έφυγαν;
Που πήγαν ξέρουμε;
Αυτές κατάφεραν και έστρεψαν πάνω τους το φακό της Τατιάνας Μπόλαρη από την eurokinissi, βέβαια η δημοσιότητα τις έκανε και προϊόν προς εκμετάλλευση, αλλά και πάλι, έστω και χωρίς το όνομα της καθεμιάς ξέρουμε για το πρόβλημα και τον αγώνα τους.
Υπάρχουν κι άλλοι.
Μάλλον ήρθε ώρα να “σκάσουμε εμείς” και να τους ακούσουμε.
