Στο κλειστό του Γαλατσίου, όπου έχουν βρει τον τελευταίο καιρό καταφύγιο εκατοντάδες πρόσφυγες, υπάρχει ένας πίνακας με ζωγραφιές παιδιών. Παιδιών που από πολύ τρυφερή ηλικία γνώρισαν το πρόσωπο της προσφυγιάς.
Ανάμεσα στις ζωγραφιές υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει: είναι ένα γράμμα. Ένα γράμμα που έγραψε ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν. Μια κραυγή ενός παιδιού. Δεν ζητάει τίποτα περισσότερο πέρα από την ευκαιρία να ζήσει χωρίς το φόβο του πολέμου, χωρίς την αγωνία αν θα επιζήσει. Ζητάει την ευκαιρία να είναι ευτυχισμένο και να μπορέσει να σπουδάσει. Ζητάει αυτά, που για εκατομμύρια άλλα παιδιά είναι αυτονόητα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στη χώρα της, λέει, δεν υπάρχει ασφάλεια. Στη χώρα της, δεν μπορεί να σπουδάσει. Ούτε να γελάσει. Ούτε να παίξει. Δεν ζητάει τίποτα. Μόνο μια χώρα για να ζήσει ευτυχισμένη. Για να σπουδάσει και να δουλέψει. Παρακαλάει για μια τέτοια “πατρίδα”.
Το σπαρακτικό γράμμα του κοριτσιού από το Αφγανιστάν…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Είμαι ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν. Έφυγα από τη χώρα μου μόνο εξαιτίας του πολέμου. Στη χώρα μου δεν υπάρχει ασφαλής πόλη. Δεν μπορώ να σπουδάσω εκεί. Δεν μπορώ να γελάσω και να παίξω εκεί. Δεν είχα ευτυχισμένη ζωή. Ήρθα στην Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή και ένα ευτυχισμένο μέλλον. Θέλω μια χώρα μόνο για να ζήσω, να σπουδάσω και για μια μελλοντική δουλειά. Σας παρακαλώ, δώστε μου μια χώρα για να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΟΥ
