«Μόνοι τους ανακηρύχθηκαν άριστοι, ποτέ δεν ξέφυγαν από την μετριότητα τους», λέει ο Ρένος Χαραλαμπίδης.
Για τη «βόμβα» που έσκασε στον καλλιτεχνικό χώρο με τις καταγγελίες και τις αποκαλύψεις για βία και κακοποιήσεις, απάντησε ο Ρένος Χαραλαμπίδης, σε συνέντευξη που έδωσε στο Enjoy της Κυριακάτικης Δημοκρατίας και τη Μαρία Ανδρέου.
Μεγάλο οικονομικό τσουνάμι έπληξε τον κλάδο σας …
Ο κλάδος μας δοκιμάστηκε πάρα πολύ. Και δεν τελείωσε τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες αυτό το τσουνάμι. Μπορεί κάποιος να προβλέψει αν θα λειτουργήσουν τα κλειστά θέατρα τον χειμώνα και πως; Αλλά δεν ήταν μόνο οι κλειστές θεατρικές και μουσικές σκηνές με τους χιλιάδες εργαζόμενους άνεργους και τα επιδόματα τα οποία πήραμε μετά από αγώνα γιατί ξεχαστήκαμε από την Πολιτεία…
Μας βρήκε μεγάλος ηθικός σεισμός. Στην επιφάνεια βγήκαν φαινόμενα σωματικής, ψυχικής, λεκτικής βίας, καταγγελίες για βιασμούς, που έφεραν φυλακίσεις. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα , το τελειωτικό. Στην αρχή που έσκαγαν σαν βόμβα οι καταγγελίες για τους βιασμούς, υπήρξε μια μεγάλη απαξίωση από το κοινωνικό σύνολο για το θέατρο .Και το ηθικό χτύπημα για μένα είναι πιο μεγάλο από το οικονομικό. Ο άνθρωπος όταν έχει δουλειά και τρέχει ξεχνάει πάθη, λάθη, αδικίες.
Ο άνθρωπος όμως που κάθεται και δεν εργάζεται έχει ώρα να σκεφτεί τα όσα συνέβησαν στην ζωή του και τον βαραίνουν και έφτασε ίσως το πλήρωμα του χρόνου να τα βγάλει προς τα έξω για να ξαλαφρώσει για να προχωρήσει. Με ρωτούν πολλοί: «Μα τώρα το θυμήθηκαν οι παθόντες;» Ναι τώρα.
Γιατί, όταν είσαι για πάνω από ένα χρόνο στο σπίτι σου και δεν ψάχνεις για μεροκάματο, δεν έχεις τον φόβο ότι θα συναντήσεις αυτόν που σου έκανε κακό ή θα γίνεις η αιτία για να βγει ένα σκάνδαλο στον αέρα και ότι θα σταματήσεις την θεατρική παράσταση που παίζεις στην μέση και θα χάσουν το ψωμί τους και τόσες άλλες οικογένειες. Νομίζω έτσι έγιναν αυτές οι καταγγελίες. Μέσα στην παύση που έγινε και χωρίς τον φόβο του μεροκάματου μίλησαν.
Μήπως το θέατρο απαιτεί σκληρότητα και πειθαρχία και πάνω στην σκηνή ο σκηνοθέτης γίνεται πιο αυστηρός με τους ηθοποιούς, για να επιτευχθεί το τέλειο;
Θα σας το πω αλλιώς. Ακόμη και υδραυλικός στην δουλειά του όταν αναλαμβάνει ένα κτίριο, ένα σπίτι θέλει να κάνεις τις τέλειες υδραυλικές εγκαταστάσεις. Αυτό όμως είναι ουτοπία. Γιατί κανείς δεν είναι τέλειος και τίποτα δεν είναι τέλειο. Το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Δεν υπάρχει η τέλεια θεατρική παράσταση, είναι μια ουτοπία όπως οι τέλειες υδραυλικές εγκαταστάσεις.
Και θα σας το πω πολύ απλά. Δεν μπορεί ο πυρήνας του πολιτισμού που είναι το θέατρο να δέχεται και να ανέχεται την έλλειψη πολιτισμού. Άλλο η υποκριτική στο θέατρο και άλλο η υποκρισία. Οι μέτριοι καλλιτέχνες κρύβονται πίσω από τέτοιες θεωρίες και μπερδεύουν το μυαλό των νέων ανθρώπων. Δηλαδή τι μου λέτε; Να ανεχτώ ένα παλιάνθρωπο στο θέατρο γιατί είναι μεγάλος καλλιτέχνης και για αυτό έχει ιδιαιτερότητες και ειδικές συμπεριφορές; Για μένα δεν υπάρχουν θεόσταλτοι δημιουργοί, θεόπνευστοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες για να κάθεται κάποιος και να ανέχεται τα κόμπλεξ τους, τις ανασφάλειες τους και τον ναρκισσισμό τους.
Μόνοι τους ανακηρύχθηκαν άριστοι, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους είχαν. Ποτέ δεν ξέφυγαν από την μετριότητα τους. Αυτοί πίστεψαν ότι ήταν γίγαντες και όπου τους δόθηκε η εξουσία έκαναν πολύ κακή χρήση της. Δεν θέλω να ασχοληθώ και μου είναι παγερά αδιάφορο και έτσι έπραξα σ όλη μου την καλλιτεχνική καριέρα. Να χειροκροτώ τον ναρκισσισμό ή τα κόμπλεξ αυτών των ανθρώπων, μου φαίνεται νοσηρό, πολύ άρρωστο.