Η Μαρίνα Σπανού έκανε ένα μίνι απολογισμό της καριέρας της και μίλησε για το πώς πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το τραγούδι. Καλεσμένη του Γρηγόρη Αρναούτογλου στην εκπομπή «The 2Night Show», που μεταδόθηκε το βράδυ της Δευτέρας (10-11-2025) αναφέρθηκε στη σχέση με τους γονείς της και την εικόνα που την ενέπνευσε για να «κυνηγήσει» το μεγάλο της όνειρο.
«Ήμουν μουσικός του δρόμου και θα το ξανάκανα, η Αεροπαγίτου περνάει συχνά από τη σκέψη μου. Προσπαθώ να τη φέρνω στο μυαλό μου, εκεί κατάλαβα ότι ο κόσμος χρειάζεται απλώς μία φωνή και κιθάρα για να νιώσει κάτι», είπε αρχικά η Μαρίνα Σπανού στο «The 2Night Show».
«Δεν τραγουδούσα στον δρόμο για να μαζέψω χρήματα, ήμουν ένα 17χρονο κορίτσι που ήθελα να πω τον πόνο μου και να μοιραστώ τα τραγούδια μου. Ένιωθα αμήχανα όταν μου πετούσαν χρήματα. Πολλά παιδιά μου στέλνουν ότι τους ενέπνευσα να κάνουν το ίδιο», πρόσθεσε σε άλλο σημείο η τραγουδίστρια.
«Εννοείται πως με έχουν περάσει για αδελφή ή σχέση του πατέρα μου, ο οποίος έχει βρει τη συνταγή της… νεότητας. Οι γονείς μου “σκάλωσαν” λίγο όταν τους είπα ότι θα τραγουδήσω στον δρόμο, γιατί ήξεραν την επικινδυνότητα του να έχεις τόσο άμεση επαφή με τον κόσμο», αποκάλυψε σε άλλο σημείο η ερμηνεύτρια.
«Ήταν Τετάρτη, δύο μέρες μετά έδινα το τελευταίο μου μάθημα για τις Πανελλήνιες. Περπατούσα στην Αποστόλου Παύλου και πέτυχα έναν μουσικό να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι του Χατζιδάκι, απέναντι η Ακρόπολη. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Στο πρώτο μου live εκεί είχα πει στους γονείς μου να μην έρθουν αλλά ήρθαν. Έκανα 9 ή 10 μικρά live στην Αρεοπαγίτου», είπε στη συνέχεια η Μαρίνα Σπανού.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της, η Μαρίνα Σπανού είχε αναφέρει: «Ερωτεύτηκα μετά από ένα μεγάλο διάστημα που πίστευα ότι πια δεν υπάρχει έρωτας και όλα αυτά. Ο χρόνος είναι σχετικός, για εμένα το τέλος του κόσμου έρχεται κάθε μέρα, τα βιώνω τόσο έντονα τα πράγματα. Οπότε ερωτευόμαι ξανά, και εκεί που αρχίζω να βλέπω το φως σε αυτό το κομμάτι, το παίρνει κάποιος από τα χέρια. Λέω μα γιατί; Αλλά ήταν πρώτη φορά που δεν το μετέφρασα σαν τέλος, αλλά σαν ένα ταξίδι όμως εγώ δεν είμαι μέρος του, αλλά θα είμαι κάπου αλλού, σε ένα άλλο ταξίδι…».
