«Εκείνο το δυνατό γέλιο σου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ...»
Με ένα κείμενο ως φόρο τιμής στον πρώτο της διευθυντή σε εφημερίδα, τον Σεραφείμ Φυντανίδη, η δημοσιογράφος τον αποχαιρετά:
«Ήταν ο πρώτος μου διευθυντής σ’ εφημερίδα. Εκεί, στην Πανεπιστημίου. Τον ένιωθα τεράστιο, σ’ εκείνο το γωνιακό γραφείο, που συνόρευε εξ αριστερών, με του Σκούρα και του Απέργη και εκ δεξιών με του Κομίνη. Φαινόταν πιο ήρεμος από τον Φιλιππόπουλο (που διαδέχθηκε), αλλά τα φαινόμενα απατούσαν. Τυφώνας ήταν. Κάπνιζε συνέχεια, κι όλο…
