Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς όλων των εποχών, νομπελίστας και θεμελιωτής της περίφημης «θεωρίας της σχετικότητας», είχε λαχταρήσει τους γονείς του στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Αν και είχε περάσει κατά πολύ την ηλικία που θα έπρεπε να μιλήσει, το παιδάκι παρέμενε πεισματικά σιωπηλό. Ο πατέρας του Χέρμαν Αϊνστάιν, διευθυντής σε μια εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών, σκεφτόταν να πάει τον μικρό Αλβέρτο στους γιατρούς, θεωρώντας ότι είχε κάποιο πρόβλημα στο μυαλό.
Αντίθετα, η μητέρα του Παυλίνα, συντηρητική και θεοσεβούμενη, τον πήγαινε τακτικά στον ραβίνο για να τον διαβάσει. Τελικά ο μικρός άρχισε ξαφνικά να μιλά, χωρίς όμως ποτέ να αποδιώξει από τη σκέψη των γονιών του την ιδέα ότι ο γιός τους ήταν ένα παιδί μειωμένης ευφυΐας. Επιβεβαιώθηκαν πλήρως, όταν ο μικρός πρωτοπήγε στο σχολείο. Μέχρι που τελείωσε με το ζόρι και το λύκειο της εποχής του, ήταν κάκιστος μαθητής που εκνεύριζε αφάνταστα τους καθηγητές του..
Ένας καθηγητής των μαθηματικών τον αποκαλούσε «τεμπελόσκυλο». Επειδή στην ωριμότητα του ο Αϊνστάιν τον θυμόταν συχνά σε κουβέντες και συνεντεύξεις του, γελώντας με την απόγνωση του, το όνομα του καθηγητή έμεινε στην ιστορία. Λεγόταν Χέρμαν Κινκόφσκι. Για καλή του τύχη, στα δώδεκα χρόνια του ο Αλβέρτος βρήκε ένα εγχειρίδιο γεωμετρίας, το οποίο φαίνεται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον προσανατολισμό του.
Άρχισε να διαβάζει εκλαϊκευμένα εγχειρίδια φυσικής, τα οποία κατανοούσε απολύτως, ενώ του ήταν εντελώς αδύνατο να διαβάσει, να μάθει ή να κατανοήσει οτιδήποτε άλλο. Όταν έδωσε εξετάσεις για το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, πέρασε με άριστα τα εξαιρετικά δύσκολα μαθηματικά και τη φυσική, έδωσε όμως λευκές κόλες στη βοτανολογία και τη ζωολογία, οπότε κόπηκε. Ενώ το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές στις θετικές επιστήμες, φερόταν σαν απροσάρμοστο παιδί απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη επιστήμη. Η διάσημη αφηρημάδα του που αφορούσε τα πάντα πλην της φυσικής, δεν ήταν αστικός μύθος. Στην πραγματικότητα, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ήταν μεγαλοφυΐα στη φυσική και βλάκας σε όλα τα υπόλοιπα.
Ο μπακάλης της γειτονιάς του, όταν έμαθε ότι ο πελάτης του ήταν ο διάσημος Αϊνστάιν ηδονιζόταν να τον κλέβει στον λογαριασμό κάνοντας επίτηδες λάθος στην πρόσθεση μπροστά στα μάτια του, χωρίς ο νομπελίστας να το έχει καταλάβει ούτε μία φορά. Όταν διαπρεπείς επιστήμονες του ζητούσαν ραντεβού για να του παρουσιάσουν διάφορες θεωρίες τους, ο Αϊνστάιν τους παρακαλούσε να γράφουν αργά στον πίνακα τις εξισώσεις διότι δεν τις καταλάβαινε. Αυτοί χαμογελούσαν θεωρώντας ότι ο μεγαλύτερος φυσικός της εποχής τους έκανε χιούμορ, όμως αυτός έλεγε την αλήθεια.
Το μυαλό του αργούσε πολύ να πάρει μπροστά. Συχνά έδινε ραντεβού σε παγκάκια του πάρκου δίχως συγκεκριμένη ώρα, εξηγώντας στους έκπληκτους συνομιλητές του ότι μπορούν να περάσουν όποια ώρα ήθελαν, αφού αυτός θα βρισκόταν εκεί και θα δούλευε. Πράγματι, το μυαλό του διέθετε μια άλλη διάσταση που του επέτρεπε να χάνεται σε επιστημονικούς ρεμβασμούς δίχως χαρτιά και μολύβια, πράγμα αδιανόητο για τις φυσικές επιστήμες.
Όμως η γυναίκα του, κάθε πρωί έστηνε μπλόκο στην πόρτα του σπιτιού τους, για να βεβαιωθεί ότι ο διάσημος άνδρας της έφευγε φορώντας το παντελόνι ή τις κάλτσες του και όχι την πιτζάμα του. Ουκ ολίγες φορές τον είχε γυρίσει πίσω για να βγάλει από πάνω του ένα τσουβάλι που φορούσε σαν μεσαιωνικός καλόγερος, για το οποίο έλεγε ότι τον βόλευε πάρα πολύ διότι δεν τον στένευε και δεν τον ζέσταινε.
Στα γηρατειά του, ο νομπελίστας επαναλάμβανε συχνά πως αν ξαναζούσε από την αρχή θα γινόταν υδραυλικός, όμως η καρτερική γυναίκα του τον έκοβε λέγοντας στους συνομιλητές του: «Ευτυχώς που έγινε διάσημος φυσικός, διότι αν είχε γίνει υδραυλικός θα ήταν ο χειρότερος τεχνίτης του κόσμου και θα πεινούσαμε».
Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη. Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα.