Το 1866, μια κλασσική αμερικανίδα γυναίκα ονόματι Νταέιντα Γουίλκοξ, είπε στον σύζυγο της που ήταν καθηλωμένος σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι: «Πάμε μια βόλτα στην εξοχή να ξεσκάσουμε;» Ήταν η μοιραία κουβέντα που θα έφτιαχνε έναν παγκόσμιο μύθο. Ο Χάρβεϋ Χέντερσον Γουίλκοξ, δε μπορούσε να μετακινηθεί λόγω αναπηρίας, είχε όμως πολλά λεφτά. Τα είχε κερδίσει κάνοντας τον κτηματομεσίτη στο Κάνσας. Όταν το Κάνσας άρχισε να παρακμάζει, το ζεύγος μετακινήθηκε σε μια περιοχή που έδειχνε σημεία οικονομικής ανάπτυξης, στην πόλη Ελ Πουέμπλο Γκράντε. Η Νταέιντα έμαθε ότι κάπου έξω από την πόλη υπήρχε μια τοποθεσία όπου είχε συλληφθεί ένας διαβόητος παράνομος από την εποχή των καουμπόϋδων, ο Τιμπούτσιο Βασκέζ και θέλησε να κάνει σ’ αυτήν έναν περίπατο.
Το ζευγάρι ανέβηκε σε μια άμαξα και βγήκε έξω από το Ελ Πουέμπλο Γκράντε. Ίσως περίμενε κάποια όαση με πρασινάδες και θέα, αντί γι αυτό όμως βρήκε μιαν άνυδρη πνιγηρή κοιλάδα που την έκαιγε ο ήλιος. Ήταν σχεδόν έρημος, με ελάχιστες παράγκες λαθραία εγκατεστημένων Μεξικανών εδώ κι εκεί. Λίγοι ανεμοδαρμένοι φίκοι ήταν τα μοναδικά δενδρύλλια που φύτρωναν. Κανονικά θα έπρεπε να φύγουν αμέσως, όμως κάτι συνέβη μέσα στο μυαλό της Νταέιντα. «Ας φτιάξουμε ένα σπιτάκι πάνω σ’ εκείνο τον λόφο» είπε στον άνδρα της, που δεν της χαλούσε χατίρι. «Να ερχόμαστε εδώ να ξεκουραζόμαστε. Η πόλη έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη». Η αγορά του οικοπέδου αποδείχτηκε τόσο φτηνή, που ο Χάρβεϋ Γουίλκοξ δεν χρειάστηκε να ξοδέψει πολλά για το καπρίτσιο της γυναίκας του. Με 300 δολάρια αγόρασε τον λόφο και 600 στρέμματα γύρω του.
Η Νταέινα άρχισε αμέσως να χτίζει ένα απλό σπιτάκι πάνω στον λόφο, ενώ όσοι τους γνώριζαν από το Ελ Πουέμπλο Γκράντε τους θεώρησαν τρελούς που χτίζουν σ’ αυτή την ερημιά που την έκαιγε μονίμως ο ήλιος. Δέκα χρόνια αργότερα, με την υγεία του Γουίλκοξ να χειροτερεύει, το ζευγάρι άφησε την πόλη και εγκαταστάθηκε στο σπίτι στο λόφο. Περισσότερο για να έχει με κάτι να ασχοληθεί, ο άρρωστος άνδρας κάθισε και σχεδίασε ένα λεπτομερές τοπογραφικό σχέδιο με μια πόλη που θα απλωνόταν γύρω από τον λόφο του. Το σχέδιο είχε δρόμους, σχολείο, εκκλησία, μπαρ και ένα πελώριο πανύψηλο κτίριο γενικής χρήσεως, που κανένας –ούτε ο σχεδιαστής του- δεν ήξερε σε τι θα μπορούσε να χρησιμεύσει. Όταν ο Γουίλκοξ πέθανε, η χήρα του δεν άργησε να βρει έναν νεαρό, τον Τζάστον Μπήβεριτζ γιο του κυβερνήτη του Ιλινόις, τον οποίον εγκατέστησε στο ίδιο σπίτι στον λόφο. Και με τον καινούριο της άνδρα, η Νταέινα συνέχισε να υλοποιεί τα σχέδια του πεθαμένου Χάρβεϋ.
Είχε αποκτήσει κάποιους γείτονες, είχε πουλήσει κάποια οικόπεδα, αλλά κυρίως νοίκιασε το πελώριο κτίριο σε κάτι μυστήριους επιχειρηματίες που ήθελαν να εκμεταλλευτούν κάποια νέα εφεύρεση. Αυτή η νέα εφεύρεση μετέτρεψε την ερημιά έξω απ’ το Ελ Πουέμπλο Γκράντε σε θρύλο μέσα σε λίγα χρόνια. Διότι όταν ο άρρωστος Χάρβεϋ είχε αγοράσει τα 600 στρέμματα, είχε ρωτήσει την Νταέινα: «Και πως διάβολο θα ονομάσουμε τούτο το έρημο μέρος;» Κι αυτή, επειδή ήταν άσχετη με την εξοχή και δεν γνώριζε τις ονομασίες των φυτών, μπερδεύοντας τους φίκους που έβλεπε με τα πουρνάρια, απάντησε «θα το ονομάζουμε δάσος από πουρνάρια», δηλαδή Χόλυγουντ. Την 1η Φεβρουαρίου 1887 κατατέθηκε επίσημα έγγραφο στο τοπικό γραφείο της πολιτείας με το όνομα Χόλυγουντ. Το 1900 είχε εφημερίδα και ταχυδρομείο και το 1902 το πρώτο ξενοδοχείο.
Λίγο πριν πεθάνει η Νταέινα συνομιλούσε κάθε μέρα με τον Τσάρλυ Τσάπλιν και τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, οι οποίοι γύριζαν τις μυθικές ταινίες τους στο μεγάλο κτίριο που ήταν πια κινηματογραφικό στούντιο. Και όποτε ήθελε λίγη κοσμική ζωή για να ξοδέψει τα εκατομμύρια που είχε κερδίσει, πεταγόταν μέχρι το Ελ Πουέμπλο Γκράντε που είχε πια μετονομαστεί σε Λος Άντζελες.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.