Κάθε φορά που αναφερόμαστε στο πρόβλημα της αναβίωσης των νεοναζιστικών μορφωμάτων μέσα στην Ευρώπη, γίνεται πάντα υπόμνηση της περιβόητης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ως ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Ως Δημοκρατία της Βαϊμάρης έχει επικρατήσει να ονομάζεται η περίοδος της Γερμανικής ιστορίας από το 1919 μέχρι το 1933 που ανέβηκε στην εξουσία ο Αδόλφος Χίτλερ.
Με το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η ηττημένη Γερμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε και τη θέση της πήρε μια ομόσπονδη δημοκρατική Γερμανία με 17 αυτοδιοικούμενα κρατίδια. Το σύνταγμα της νέας αυτής Γερμανίας συντάχθηκε από την Γερμανική Εθνοσυνέλευση που συνήλθε στη μικρή πόλη Βαϊμάρη, γι αυτό και έμεινε στην ιστορία με το όνομα αυτό. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν εξ’ αρχής τόσο πληγωμένη μετά τη μεγάλη ήττα και τα αφόρητα αντίποινα των νικητών, που στάθηκε αδύνατο να μακροημερεύσει. Έπεσε θύμα των κοινωνικών αντιθέσεων, των φοβερών οικονομικών προβλημάτων και των δυναμικών μειοψηφιών που δρούσαν ανεξέλεγκτες στο εσωτερικό της.
Συχνά γίνεται σύγκριση των δεδομένων εκείνης της περιόδου με την Ελλάδα της κρίσης, για να εξηγηθεί η άνοδος των νεοναζιστικών ομάδων. Θεωρητικώς υπάρχει ομοιότητα, πρακτικά και ποσοτικά όμως η σύγκριση δεν στέκει. Αυτά που περνά η Ελλάδα σήμερα είναι αστεία μπροστά στα προβλήματα της Βαϊμάρης. Οι πολεμικές αποζημιώσεις που είχαν επιβάλει οι νικητές ήταν τόσο τερατώδεις, που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε Γερμανική οικονομία.
Το μάρκο βούλιαζε μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρέλας, καθώς ο πληθωρισμός έτρεχε κατά μέσο όρο με 320%. Η ισοτιμία του με τα ξένα νομίσματα άλλαζε εις βάρος του με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Το 1919, ένα δολάριο ισοδυναμούσε με 8,5 μάρκα. Τον Ιανουάριο του 1923 ένα δολάριο ισοδυναμούσε με 18.000 μάρκα, τον Αύγουστο του 1923 με 4,6 εκατομμύρια μάρκα και τον Δεκέμβρη με 8 εκατομμύρια. Πραγματικό χάος μέσα στο οποίο καταστράφηκαν όλοι οι αποταμιευτές, ενώ η αξία των περιουσιών εξανεμίστηκε.
Η κρίση του 1929 έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, καθώς μεταφέρθηκε από την Αμερική στην ήδη ασθενική Γερμανία σε υπερθετικό βαθμό. Όλες οι ξένες αγορές που εισήγαγαν γερμανικά προϊόντα έκλεισαν. Αποτέλεσμα ήταν τα εργοστάσια μέσα στην Γερμανία να βάλουν λουκέτο. Το 1929 οι άνεργοι ήταν 2 εκατομμύρια, το 1930 πήγαν στα 4,7 και το 1933 στα 6,3 εκατομμύρια. Το επίδομα ανεργίας που ήταν 30 μάρκα, δηλαδή το ένα πέμπτο του μισθού το 1929, κατέβηκε στα 16 μάρκα το 1931 και καταργήθηκε τελείως το 1933. Το 55% των παιδιών στη Γερμανία έπασχε από υποσιτισμό και το 35% απειλούνταν από φυματίωση.
Δίπλα σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε 4900 επίσημες απεργίες κάθε χρόνο και συνολικά πάνω από 15 πραξικοπήματα όλων των ειδών και αποχρώσεων, που η Δημοκρατία της Βαϊμάρης προλάβαινε την τελευταία στιγμή. Μέσα σ’ αυτές τις φοβερές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες κυριάρχησε ο ναζισμός του Αδόλφου Χίτλερ που μετά κατέστρεψε και την Γερμανία και όλη την Ευρώπη.
Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη. Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα.
Μία σταγόνα ιστορία – Διαβάστε επίσης
Γραμμή Μαζινό: Το μεγαλύτερο αμυντικό φιάσκο
Ένας Κολοκοτρώνης που (επίτηδες) ξεχάσαμε
Ο πρώτος νεκρός της ελλην
Γαλέρες, τα πλωτά κολαστήρια
Μοναχοί, άρρωστοι, κομπογιαννίτες