Κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου, η Ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε ένα τρομακτικό πόλεμο υποβρυχίων γεμίζοντας τους βυθούς του Ατλαντικού και της βόρειας θάλασσας με κουφάρια τορπιλισμένων πλοίων. Βασικός στόχος της ήταν τα εμπορικά πλοία που προσπαθούσαν να κρατήσουν όρθια την Βρετανία, αλλά και κάθε πλεούμενο που δεν είχε την γερμανική σημαία στην πρύμνη του.
Στην αρχή του πολέμου οι Γερμανοί είχαν φοβερές επιτυχίες, μετά σιγά-σιγά έχασαν την υπεροπλία και ο υποβρυχιακός τους στόλος ισοπεδώθηκε, καθώς οι σύμμαχοι ανέπτυξαν σοβαρότατη ανθυποβρυχιακή τεχνολογία που προσάρμοσαν σε πλοία και αεροπλάνα. Από τα 720 υποβρύχια που έριξαν στη μάχη τα 640 βυθίστηκαν, από τους 36.000 άνδρες των πληρωμάτων οι 32.000 πνίγηκαν ή σκοτώθηκαν. Πραγματική εκατόμβη.
Με τη λήξη του πολέμου όμως, ένα από τα υποβρύχια αυτά, το περιβόητο U977, πραγματοποίησε ένα εκπληκτικό άθλο και έγινε διάσημο στην υφήλιο. Το υποβρύχιο αυτό, είχε ξεκινήσει από μια βάση υποβρυχίων κοντά στο Όσλο, γεμάτο με καύσιμα, τρόφιμα και τορπίλες, στις 2 Μαίου του 1945, την ημέρα που έπεσε το Βερολίνο και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Κυβερνήτης του ήταν ο Χανς Σέφερ.
Μόλις οι Γερμανικές ένοπλες δυνάμεις παραδόθηκαν επισήμως, το συμμαχικό στρατηγείο έστειλε διαταγή προς όλα τα γερμανικά υποβρύχια που βρίσκονταν ακόμα στην θάλασσα, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να αδειάσουν στον βυθό τις τορπίλες τους, να αναδυθούν, να υψώσουν λευκή σημαία και με χαμηλή ταχύτητα να κατευθυνθούν σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό λιμάνι.
Ο Σέφερ που ήταν φανατικός Ναζιστής, κάλεσε γενική συνέλευση του πληρώματος. Σχεδόν ομόφωνα αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά να κατευθυνθούν προς τη Νότιο Αμερική. Αποβίβασαν στις Νορβηγικές ακτές 16 μέλη του πληρώματος που διαφώνησαν και ήθελαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και έβαλαν πορεία προς τον νότο.
Επειδή τα συμμαχικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα και τα αντιτορπιλικά πλοία σάρωναν τον Ατλαντικό, έκαναν τα πρώτα 1800 μίλια σε κατάδυση, δίχως να αναδυθούν ούτε μία φορά. Ανανέωναν τον αέρα με αναπνευστήρες, αλλά στην επιφάνεια αναδύθηκαν μόνο όταν πλησίασαν στο Πράσινο ακρωτήριο, μετά από 66 εικοσιτετράωρα μέσα στο νερό. Δυο μήνες και κάτι. Από κει και πέρα έπλεαν στην επιφάνεια τη νύχτα και σε κατάδυση τη μέρα. Τα τελευταία 4.000 μίλια από τα συνολικά 7.300 που διένυσαν, τα έκαναν στην επιφάνεια. Στις αχανείς εκτάσεις του νότιου Ατλαντικού δεν υπήρχε επιτήρηση των συμμάχων, ήταν άλλωστε πολύ μακριά από το θέατρο ενός πολέμου που έχει πια τελειώσει.
Οι συνθήκες μέσα στο υποβρύχιο ήταν άθλιες. Βρώμα, απλυσιά, μπόχα, αρρώστιες, μηχανικές βλάβες, είχαν μετατρέψει το U977 σε πλωτό κουφάρι και το πλήρωμα σε αξύριστα φαντάσματα. Το τελευταίο διάστημα οι άνδρες ζούσαν στο κατάστρωμα του υποβρυχίου, στο οποίο μάλιστα είχαν προσθέσει ένα είδος ιστίου με πανί για να κινείται με τον αέρα και να γλυτώνουν καύσιμα.
Στις 17 Αυγούστου 1945 έφθασαν στο Μαρ Ντε Λα Πλάτα της Αργεντινής, μετά από τρεισήμισι μήνες ταξίδι και παραδόθηκαν ζητώντας άσυλο από τους Αργεντίνους που ήταν φιλοναζιστές. Όμως αυτή τη φορά, οι Αργεντίνοι τους παρέδωσαν κατ’ ευθείαν στους συμμάχους, δίχως την παραμικρή διαπραγμάτευση. Τότε ο Σέφερ έμαθε επιτέλους αυτό που ήξερε όλη η υφήλιος, αλλά ο ίδιος κλεισμένος στο υποβρύχιο του και δίχως επικοινωνία, δεν μπορούσε να μάθει.
Οι σύμμαχοι επειδή δε βρήκαν τον Αδόλφο Χίτλερ στο Βερολίνο, (το πτώμα του έχει καεί ολοσχερώς έξω από το καταφύγιο του) και βλέποντας ότι το U977 έφυγε τη μέρα που κατελήφθη η πόλη, θεώρησαν ότι το υποβρύχιο φυγάδευσε τον Φύρερ. Εξαπέλυσαν λοιπόν ένα άνευ προηγουμένου κυνηγητό.
Τους έψαχναν παντού, το έλεγαν ραδιόφωνα και εφημερίδες, το U977 είχε ήδη γίνει θρύλος παγκοσμίως, αλλά ο κυβερνήτης και το πλήρωμα δεν είχαν ιδέα. Ανακρίσεις επί ανακρίσεων αρχικά στην Αμερική και την Αγγλία αργότερα όπου μετέφεραν τον Σέφερ, απέδειξαν βέβαια ότι δεν κουβαλούσαν κανέναν μη στρατιωτικό, πόσο μάλλον τον ίδιο τον Χίτλερ. Ο Χέφερ και το πλήρωμα γύρισαν στη Γερμανία μετά από έναν χρόνο, ενώ το U977 ανοίχτηκε στον Ατλαντικό και βυθίστηκε στα ανοικτά της Αργεντινής με τα κανόνια ενός Αμερικανικού πολεμικού.
Ήταν η τελευταία πράξη. Το U977 τιμήθηκε δεόντως από το Χόλυγουντ, αφού τις επόμενες δεκαετίες γυρίστηκαν τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες με διάσημους ηθοποιούς, στις οποίες έγινε προσπάθεια να αποδοθεί αυτή η τρελή και ανώφελη περιπέτεια των τελευταίων Γερμανών αξιωματικών και ναυτών που έμειναν πιστοί στα εγκληματικά και βλακώδη ιδεώδη του Ναζισμού.