Το έθεσε ο πρώην υπουργός επί κυβερνήσεων Σημίτη, Νίκος Χριστοδουλάκης, μιλώντας στην επιτροπή της Βουλής για το χρέος και την αμέσως επομένη το ινστιτούτο Bruegel, μία πολύ ισχυρή και έγκυρη ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης, εκτίμησε ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές το 2018 και θα χρειαστεί τέταρτο μνημόνιο.
Πρόκειται για εφιαλτική εξέλιξη την οποία η κυβέρνηση εξορκίζει με κάθε μέσο και στο Μαξίμου δεν θέλουν να ακούν κουβέντα, γιατί θα πρόκειται για μία ομολογία παταγώδους αποτυχίας η οποία θα κοστίσει και πολιτικά πολύ ακριβά.
“Λυδία λίθος” για την τελική έκβαση, αν δηλαδή θα βγει η χώρα στις αγορές ή θα υποστεί τις συνέπειες ενός τέταρτου μνημονίου, αποτελούν η ρύθμιση για το χρέος και η ένταξη της χώρας μας στην ποσοτική χαλάρωση.
Αν αυτά τα δύο προαπαιτούμενα ευοδωθούν, τότε αυξάνονται αλματωδώς οι ελπίδες για έξοδο στις αγορές. Αν όχι ας ετοιμαζόμαστε για τέταρτο μνημόνιο με ότι δυσάρεστο συνεπάγεται αυτό.
Και είναι ακριβώς αυτή η διάσταση που μπορεί να ερμηνεύσει και την προχτεσινή φράση του Γιώργου Σταθάκη στη Βουλή, όταν ο υπουργός δεν ξεκαθάρισε τι ακριβώς θα συμβεί αν δεν υπάρξει ρύθμιση του χρέους ως τα Χριστούγεννα και από ορισμένους ερμηνεύτηκε, πολύ σωστά, ως προάγγελος πολιτικών εξελίξεων.
Στην κυβέρνηση υποπτεύονται, όπως προέκυψε από συνομιλίες με κυβερνητικούς παράγοντες, ότι το ΔΝΤ θα ήθελε πολύ να σπρώξει τη χώρα σε ένα τέταρτο μνημόνιο ώστε να διασφαλίσει τα δικά του δάνεια, ενώ και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα δεν αποτελούν στην ουσία τίποτα λιγότερο από ένα τέταρτο μνημόνιο με άλλη μορφή, αφού ανοίγουν πάλι το ασφαλιστικό και θέτουν θέματα μισθών, εργασιακά και νέων περικοπών δαπανών με ότι αυτό συνεπάγεται για το κοινωνικό κράτος.
Υποπτεύονται επίσης στην κυβέρνηση ότι η γερμανική καθυστέρηση εξυπηρετεί κατά βάθος και αυτή τη διάσταση. Επιπλέον, ερμηνεύουν τη γερμανική προσέγγιση και πρωτίστως τη στάση του Σόιμπλε ως προσπάθεια να πλήξει την κυβέρνηση και να ενισχύσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και όσο τα γκάλοπ θα δείχνουν σημαντική υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο θα απομακρύνεται η προοπτική για γερμανική συναίνεση στη ρύθμιση του χρέους που θα δώσει ανάσα στην κυβέρνηση, αφού αμέσως μετά θα ακολουθήσει η ποσοτική χαλάρωση και συνεπώς γίνεται πάρα πολύ πιθανή η έξοδος στις αγορές το 2018.
Στην κυβέρνηση, ορισμένοι κύκλοι, εκτιμώντας τη γερμανική στάση και την πιθανότητα ενός τετάρτου μνημονίου, αρχίζουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις και να βλέπουν ότι η επίσπευση πολιτικών εξελίξεων ενδεχομένως να ήταν προτιμότερη από μία συντριπτική εκλογική ήττα που ενδέχεται να προκαλέσει το τέταρτο μνημόνιο και η συνεπακόλουθη απαγόρευση στην κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ελάφρυνσης από φορολογικά βάρη και ενίσχυσης των στρωμάτων που δέχτηκαν τα μεγαλύτερα πλήγματα μέσα στην κρίση.
Εξάλλου, δεν θεωρείται τυχαία και η χρονική στιγμή που στο εξωτερικό εκτοξεύτηκαν βολές για Grexit, αρχικά από εφημερίδες που εκφράζουν το Σόιμπλε, ούτε οι εκτιμήσεις για τέταρτο μνημόνιο, ενώ δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί και η επισήμανση του Νίκου Χριστοδουλάκη ότι το ΔΝΤ δεν συνηθίζει να κάνει δώρα, πράγμα που σημαίνει ότι για τη στήριξη στο θέμα του χρέους, θα ζητήσει πολύ σκληρό αντάλλαγμα, ενδεχομένως τόσο σκληρό που δεν θα μπορεί να το αποδεχθεί η ελληνική κυβέρνηση.
Η νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης αποκαλύπτει ότι η χώρα και η κυβέρνηση βρίσκονται σε μία πολύ δύσκολη, αν όχι αδιέξοδη κατάσταση (εξ ου και οι υψηλοί τόνοι και οι προειδοποιήσεις του Αλέξη Τσίπρα προς τους δανειστές, βλέπε Γερμανούς, στην ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ) και απαιτείται από μηχανής θεός ο οποίος θα μας βγάλει από το αδιέξοδο.
Αυτό θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να είναι η μερική έστω, η βραχυπρόθεσμη ρύθμιση, του χρέους, που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να χειριστεί το θέμα επικοινωνιακά και πολιτικά.
Αν αυτή οδηγήσει στη συμμετοχή της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση και στην εκτίμηση ότι είναι εφικτή η έξοδος στις αγορές, τότε οι πολιτικές εξελίξεις μεταφέρονται για μετά το 2018, αν όχι, δεν αποκλείεται να επισπευσθούν.
