Ένα ακόμη συμβάν αυθαιρεσίας από “όργανα του νόμου” που τους καλύπτει άλλες φορές η πολιτική απραξία και κάλυψη άλλες φορές η “συναδελφική αλληλεγγύη” της ομερτά. Γνωστής και ως ΕΔΕ (Εμείς Δεν Ευθυνόμαστε). Είναι μια ιστορία καθημερινή που μπορεί να έχει συμβεί σε πολλούς από εσάς. Που όμως δεν έχετε τη δύναμη να αντιδράσετε να μιλήσετε. Εμείς οι “λίγοι” λοιπόν που μπορούμε το κάνουμε. Όχι γιατί έχουμε κάποια “βεντέτα” ούτε γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε στη ζωή μας. Έχουμε όμως χρέος εμείς οι λίγοι, να πράξουμε για τους πολλούς. Με όποιο κόστος, με όποια τιμωρία».

Κι η τιμωρία (χωρίς εισαγωγικά στη λέξη!) που έχει υποστεί ο γράφων, ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος είναι βαριά αφού πριν από χρόνια, στις 15 Ιουνίου του 2011, καλύπτοντας δημοσιογραφικά τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα ενάντια στα μέτρα λιτότητας, μια ισχυρή έκρηξη από χειροβομβίδα κρότου λάμψης του στέρησε την ακοή. Για ακόμα μία φορά λοιπόν ο «ΞεΜΑΤιασμένος δημοσιογράφος, που νομίζω πως ο κόσμος θ’ αλλάξει…», όπως είναι το status του στα social media δέχτηκε την «αυθαιρεσία από “όργανα του νόμου”» που περιγράφει στο παρακάτω κείμενό του με τίτλο «Παλεύοντας με την αστυνομική παράνοια..».

Όπως αναφέρει λοιπόν ο Μανώλης Κυπραίος: «Σάββατο μεσημέρι, 12η Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2015. Βροχή και διαολεμένη κίνηση. Ένα συνηθισμένο κομφούζιο-για όσους οδηγούν σε αυτή την τερατούπολη. Ξαφνικά μια κυρία αποφάσισε να αλλάξει λωρίδα για να στρίψει μιλώντας με γερμένο κεφάλι στο κινητό της, αγνοώντας πως δεν είναι μόνη στο δρόμο. Ενστικτωδώς και η αντίδραση να την αποφύγω. Όπως θα έκανε ο καθένας.
Οϊμέ όμως, από πίσω ήταν μια ομάδα αστυνομικών της “ΔΙΑΣ”. Και ο τραγέλαφος ξεκινά…
Με την ένταση στο “κόκκινο” από το παραλίγο ατύχημα, μια μοτοσικλέτα της αστυνομίας με δυο επιβαίνοντες μου κάνει σήμα να πάω δεξιά, μπλοκαρισμένος στην κίνηση της λεωφόρου. Απορημένος το κάνω, θεωρώντας πως πρόκειται για έναν από τους ελέγχους της “σειράς”.
Ο ένας από τους αστυνομικούς (με το χέρι στο όπλο αφού είχε να αντιμετωπίσει γνωστή εγκληματική φυσιογνωμία) μου ζητά δίπλωμα, άδεια και ασφάλεια. Τα δίνω και προσπαθώντας να βγω έξω ο ίδιος εκνευρισμένος (προφανώς δεν είχαν πετύχει τον καφέ που έπινε) μου κλείνει την πόρτα στο πόδι. “Ας είναι” σκέφτομαι.
Και το “γαϊτανάκι” του παραλόγου ξεκινά…
Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει. Μη βγάζοντας τα κράνη τους, χωρίς διακριτικά και κουκούλες σκιέρ προσπαθούσα να συνεννοηθώ μαζί τους. Οταν τους εξήγησα πως είμαι κωφός, εδέησε ο ένας εξ αυτών να βγάλει το κράνος και την κουκούλα…
Οϊμέ (δις) τι το ήθελα; Αφού εξακριβώθηκε από το κέντρο της Αμεσης Δράσης (ο Θεός να την κάνει) πως δεν ήμουν τελικώς εγκληματική φυσιογνωμία, δέχομαι απανωτές “κατραπακιές”.
Απολαύστε διάλογο:
– Βιάζεσαι ρε;
-Όπως άλλα 5 εκατομμύρια πάντα σε αυτή την πόλη. Αλλά γιατί με σταματήσατε; (Σιγή ιχθύος ο χωρίς απόκρυψη «αντιπρόσωπος»).
– Θα μάθεις. Τι δουλειά κάνεις;
– Συνταξιούχος από τη δική σας περιποίηση τους απαντώ και νιώθω 4 ζευγάρια μάτια να με κοιτούν φονικά.
Τους εξηγώ το πώς και γιατί ρωτώντας τους παράλληλα γιατί δεν έχουν διακριτικά και γιατί φορούν τις κουκούλες σκιέρ, αφού αυτό αποκρύπτει τα χαρακτηριστικά τους.
Οι απαντήσεις είναι απίστευτες:
– Είμαστε κρυωμένοι μου λέει ο «διακριτικός» αστυνομικός και όσο για διακριτικά, να έχουμε μπροστά στο κράνος.
Και τι λέτε πως μου δείχνει; Το εθνόσημο!
-Μα αυτό είναι το εθνόσημο του απαντάω. Για να εισπράξω την απάντηση: Άμα σ’ αρέσει. Τα παράπονά σου στον διοικητή μας στην ΓΑΔΑ.
Παρά το κρύο, ήταν ξεκάθαρο πως «τα αίματα είχαν ανάψει».
Ειδικά όταν ο ένας εξ αυτών μου λέει: «Τι να κάνουν και τα ΜΑΤ; Από το να τους κόψεις χρόνια, ας τα κόψουν αυτοί». Και αντιδρώντας του απαντώ: «Πώς να τους κόψω χρόνια; Με το μικρόφωνο, την φωτογραφική ή με το στυλό;».
– «Όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι είστε» ανταπαντάει με έπαρση επεμβαίνων ένας από τους κουκουλοφόρους «αδιάκριτους» αστυνομικούς τραβώντας την κουκούλα του σκιέρ για να μιλήσει.
Περιμένοντας λοιπόν να δω τι έχει γίνει, έρχεται μια άλλη μηχανή με συνεπιβάτη έναν ανθυπαστυνόμο που κρατούσε το μπλοκ κλήσεων. Όταν προσπάθησα να του μιλήσω εισέπραξα απανωτές απαξιωτικές κινήσεις από το χέρι του ώστε να μη τον πλησιάσω. Έμεινα εκεί που ήμουν και περίμενα να γράψουν την κλήση ώστε να μάθω που και πως παρανόμησα.
Αφού λοιπόν έγραψαν μετά από ώρα το κατεβατό -μιας και το στυλό είχε παγώσει- μου την δίνουν να την υπογράψω, τους ζητώ να μου πουν για ποιο λόγο μου κόβουν κλήση εφόσον ήταν από πίσω μου και είδαν πως έκανα ελιγμό αποφυγής τροχαίου. Ξανά σιωπή για δευτερόλεπτα ωσότου να πεταχτεί ξανά ο ένας εκ των «κρυωμένων» αστυνομικών και να μου πει: «Τα παράπονά σας κύριε δημοσιογράφε στον διοικητή μας».
Και παίρνοντας την κλήση μπροστά του, ο «διακριτικός» αστυνομικός μου την διαβάζει:
«Συνεχείς επικίνδυνοι ελιγμοί (sic) που έθεσαν τη ζωή άλλων οδηγών σε κίνδυνο». Πρόστιμο 700 ευρώ, αφαίρεση άδειας, διπλώματος, bonus-malus 9 και να βγάλω εγώ τις πινακίδες και να τις πάω στην ΓΑΔΑ εντός 3 ημερολογιακών ημερών γιατί δεν είχαν κατσαβίδι!
Όταν τους ρωτάω απηυδισμένος: «Γιατί το κάνετε αυτό; Είναι εκδικητικό» δέχομαι το πρώτο κύμα εξουσιαστικής απειλής: «Ας πρόσεχες» και δευτερόλεπτα αργότερα να δέχομαι το δεύτερο κύμα από τον «διακριτικό» αστυνομικό: «Δημοσιογράφε, σε είδα πως τράβηξες φωτογραφίες. Ετσι και τις δω πουθενά θα σου κόψω τα πόδια και θα σε κλείσω μέσα. Παραβιάζεις προσωπικά δεδομένα».
Μάλιστα… παραβιάζω προσωπικά δεδομένα σκέφτηκα. Εκτός από την κώφωση πρέπει να μου κόψουν και τα πόδια, ποιοι;
Αυτοί οι αστυνομικοί που με σταματούν χωρίς διακριτικά, με καλυμμένο το πρόσωπο, με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μου κόβουν την πιο εξοντωτική κλήση που μπορούσαν γιατί ήμουν «αυθάδης» και δημοσιογράφος. Επιβεβαιώνοντας πως σε αυτή τη χώρα όποιος τολμήσει να αυθαδιάσει κατά της αρχής «τον τρώει η μαρμάγκα» ή μια ΕΔΕ. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν.
Εν πολλοίς, πηγαίνοντας στην ΓΑΔΑ να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου, με πληροφόρησαν πως σαββατοκύριακο δεν υπάρχει αξιωματικός για την ΔΙΑΣ και μόνο Δευτέρα και Παρασκευή 9 με 2.
Α! Και να έχω μαζί μου και τις πινακίδες…
Αυτά λοιπόν είναι τα αποτελέσματα όταν δεν υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας. Όχι εκδίκηση. Τιμωρία βάσει του έρημου του Συντάγματός μας που το έχουν κάνει «κουρελόχαρτα». Μιας πολιτικής συγχορδίας συγκάλυψης που κοντά 5 χρόνια ψάχνει να βρει τους ενόχους αστυνομικούς σε σωρεία εγκληματικών και απάνθρωπων πράξεων. Και αν αμφισβητούν κάποιοι αυτά που γράφω, ας με αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις. Τα στοιχεία και οι αποδείξεις όμως θα τους οδηγήσουν ξανά στις τρύπες τους. Να είναι σίγουροι γι’ αυτό.
Όταν λοιπόν ανεκπαίδευτοι και με έλλειψη στοιχειώδους παιδείας αστυνομικοί βγαίνουν στον δρόμο για να παραστήσουν τους Robocop ή τους Loone Ranger, ξέροντας πως στην καλύτερη περίπτωση θα κληθούν για ένα λουκουμάκι στις «Εσωτερικές Υποθέσεις» ή δεν θα αναγνωρίζονται λόγω ελλείψεως διακριτικών θα φέρονται σαν τους χωροφύλακες επί δικτατορίας.
Όμως το ζήτημα είναι βαθύτερο και πιο σκοτεινό. Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει πια, πως μετά από ένα χρόνο η ελπίδα γονάτισε κάπου μεταξύ κλομπ και χειροβομβίδων και πως δεν υπάρχει «πρώτη φορά» αλλά «δυνατά, πάμε ξανά». Da Capo αν θέλετε (και εύχομαι τα όργανα να μη το μπερδέψουν με το γνωστό καφέ του Κολωνακίου. Λεφτά για καφέ δεν υπάρχουν).
Και αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, πως ο αξιωματικός της ΕΛΑΣ ήξερε καλύτερα από όλους μας όταν έλεγε στο Unfollow: «Εμείς είμαστε η ασπίδα των πολιτικών και αυτοί η δική μας».
Το ερώτημα όμως παραμένει: Από την αυθαιρεσία των «προστατών», ποιος θα μας προστατεύσει;»

Αυτά λοιπόν έγραψε ο Μανώλης Κυπραίος για όσα συνέβησαν το Σάββατο το βράδυ, ενώ πριν από λίγο έγραψε στο λογαριασμό του στα social media πως «Καλημέρα! Όλα καλά… Εισέπραξα από την ΕΛΑΣ στη ΓΑΔΑ το: “Εσείς τα ισχυρίζεστε αυτά”, παρέδωσα τις πινακίδες κ μου είπαν να κάνω ένσταση», αποδεικνύοντας ότι αυτός ακολούθησε τις νόμιμες διαδικασίες…!