Το ίδιο πιθανότατα θα συμβεί και τώρα. Ουδείς μπορεί ν’ απαντήσει με βεβαιότητα εάν ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, ήταν ενήμερος για το «εναλλακτικό σχέδιο» που παρουσίασε για το Σκοπιανό στις ΗΠΑ ο υπουργός Άμυνας ή όχι, όπως υποστηρίζει το Μαξίμου.
Τα μόνα συμπεράσματα, όμως, που μπορεί να βγάλει με βεβαιότητα είναι τα παρακάτω:
Πρώτον, ότι ο Καμμένος δουλεύει αποκλειστικά για τον εαυτό του και το κόμμα του. Η δημοσκοπική συρρίκνωση των ΑΝΕΛ και ο εγκλωβισμός στη στείρα άρνηση επί της συμφωνίας των Πρεσπών, λόγω του υπερσυντηρητικού κοινού στο οποίο απευθύνεται, υπαγορεύουν στον υπουργό Άμυνας την τακτική που ακολουθεί. Έστω κι αν μοιάζει τζάμπα… αντάρτης, όπως τον κατηγορούν από την αντιπολίτευση.
Δεύτερον, για τη δυσαρέσκεια που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτή τη συνεργασία ισχύει το αγγλοσαξωνικό “too little, too late”. Η γκρίνια επαναλαμβάνεται κι ανακυκλώνεται, όπως ακριβώς τα «καμώματα» του προέδρου των ΑΝΕΛ κάνουν τον κύκλο τους και πάλι απ’ την αρχή. Αυτό που αρκεί είναι να υπηρετείται ο κοινός σκοπός, ο οποίος δεν είναι άλλος από την παραμονή στην εξουσία.
Τρίτον, στις δύσκολες μνημονιακές αποφάσεις των τεσσάρων τελευταίων ετών, η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ ήταν πάντοτε en block. Σε αντίθεση μ’ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συχνά κατέγραψε απώλειες – έστω κι αν αυτές δεν είχαν σχέση με το μνημονιακό παρελθόν του παλαιού δικομματισμού.
Τέταρτον, ο αντικειμενικός στόχος Τσίπρα-Καμμένου ήταν – και παραμένει – να οδηγήσουν τη χώρα στις κάλπες το Μάιο, με την πολλαπλή κάλπη να προσφέρεται για πολλούς και διάφορους λόγους (που δεν είναι της παρούσης) ώστε να διευκολύνει το σχεδιασμό τους. Ποιος είναι αυτός; Να ανασχέσουν την άνοδο της ΝΔ και τη δική τους πτώση, ώστε τα ποσοστά τους να είναι διαχειρίσιμα και στο σύνολο του πολιτικού σκηνικού και εσωκομματικά.
Ο Τσίπρας και το… ζουμί της πρότασης Καμμένου
Σε τελική ανάλυση, το «ζουμί» της πρότασης Καμμένου δεν είναι ούτε η «βαλκανική συμμαχία» ούτε η αμερικανική ομπρέλα ούτε οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Είναι να κλοτσήσει η κυβέρνηση παρακάτω το τενεκεδάκι του ονοματολογικού της πΓΔΜ. Ναι, ο Τσίπρας προφανώς και θα ήθελε για λόγους υστεροφημίας να πιστωθεί την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, όμως παραμένει πολιτικό ον.
Κι αν τον συμφέρει τη στιγμή της κύρωσης, λόγω πιθανών δυσκολιών, να μεταθέσει το πρόβλημα στην επόμενη κυβέρνηση, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το κάνει. Τουναντίον. Πόσω μάλλον αν ο Καμμένος παίξει – για μία ακόμη φορά – το ρόλο του «λαγού».
Ο δε Καμμένος, από την πλευρά του, προκειμένου να επιτύχει την πολιτική και προσωπική του διάσωση, δεν θα είχε πρόβλημα να παρουσιαστεί ακόμη και ως «δεξιά συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναστάτωση μάλιστα στο εσωτερικό των ΑΝΕΛ μάλλον του λύνει τα χέρια παρά τον δυσκολεύει. Το κόμμα του, άλλωστε, παραμένει προσωποπαγές, συνεπώς ο ίδιος κρατά και το μαχαίρι και το πεπόνι…
Ένα είναι λοιπόν το συμπέρασμα – και σ’ αυτή την περίπτωση: τίποτε δεν είναι όπως ακριβώς φαίνεται. Και η πολιτική, όπως και η ζωή, είναι γεμάτη εκπλήξεις. Το ίδιο κι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι.
Φωτογραφίες αρχείου: Eurokinissi