Με αφορμή αυτή τη σημαντική μέρα, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής υπενθύμισε τους αγώνες που δόθηκαν. Το μήνυμα πως «δεν επαιτούμε, αλλά απαιτούμε και διεκδικούμε». Ένα μήνυμα που συνεπήρε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και στάθηκε αφορμή για τη στήριξη από σπουδαίες προσωπικότητες όπως οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Σιμόν Σινιορέ και άλλοι.
Τονίζοντας «το δικαίωμα στη διαφορά», ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σημειώνει στη δήλωσή του πως «κάθε πολίτης, ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά του, δικαιούται να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και στη γνώση, ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες. Από την εποχή του Ομήρου έχει αποδειχθεί ότι ένας τυφλός μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του και στην κοινωνία. Η ταύτιση, ανά τους αιώνες, του τυφλού με την επαιτεία δεν ήταν αποτέλεσμα της ιδιαιτερότητάς του, αλλά συνέπεια της έλλειψης των μέσων που όφειλε να του προσφέρει το εκάστοτε πολιτικό και κοινωνικό σύστημα προκειμένου να συμμετάσχει στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Τη δεκαετία του ’60, οι τυφλοί αρχίζουμε να αμφισβητούμε τις αιτίες της περιθωριοποίησής μας, το δικαίωμα κάποιων να είναι προστάτες μας και την υποχρέωσή μας να είμαστε προστατευόμενοι. Παράλληλα, η πολιτικοποίηση εκείνης της εποχής των μεγάλων διεκδικήσεων, του “1-1-4” και του “15% για την Παιδεία”, άγγιξε και μπόλιασε πολλούς από εμάς. Και η αμφισβήτηση έφερε τη ρήξη.
Συγκρουστήκαμε σφοδρότατα με το πολιτικό κατεστημένο και τονίσαμε στη διαπασών ότι δεν επαιτούμε, αλλά απαιτούμε και διεκδικούμε. Αυτή η προσπάθεια της ρήξης που κορυφώθηκε με την κατάληψη του Οίκου Τυφλών, συνήγειρε όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα κίνημα στήριξης από σπουδαίες προσωπικότητες όπως οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Σιμόν Σινιορέ και άλλοι.
Αυτό το κίνημα δεν αφύπνισε πολιτικά και κοινωνικά μόνο τους τυφλούς, αλλά διαπέρασε όλο τον χώρο της αναπηρίας. Όσοι βολεύονταν στη λογική του περιθωρίου, άρχισαν να κατανοούν ότι μεγαλύτερη αξία έχει η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας στη ζωή μέσα από την εκπαίδευση και την εργασία.
Με αυτό τον τρόπο ξύπνησε ο γίγαντας που λέγεται «αναπηρικό κίνημα» κι άρχισε η κατεδάφιση διακρίσεων, στερεοτύπων, προκαταλήψεων και άλλων κοινωνικών κατασκευών και η ανάδειξη στη θέση τους κοινωνικών αξιών. Αξιών όπως η ελευθερία του να μπορείς να διαφέρεις και να διαφωνείς.
Ισότιμη κοινωνία μπορεί να μην υπάρχει, αλλά δίκαιη κοινωνία πρέπει και μπορεί να υπάρξει».
Σαν σήμερα, 2 Μαΐου 1976, οι τυφλοί της Ελλάδος κατέλαβαν τον τότε Οίκο Τυφλών και τον μετέτρεψαν σε ένα μικρό κοινωνικό Πολυτεχνείο. Ήταν ένας αγώνας που κράτησε πέντε μήνες, μέχρι που αναγκάστηκε η τότε διοίκηση της Εκκλησίας να συμφωνήσει στην παραχώρηση του ιδρύματος στο κράτος, ώστε να αναλάβει την εκπαίδευση των τυφλών η Πολιτεία.Μέσα από αυτό τον αγώνα διεκδικήσαμε το δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλειά – και στη ζωή!Με σύνθημα «μόρφωση, ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά», απαιτήσαμε νομοθετικές λύσεις που μας έδιναν το δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση, στην εργασία, στο πολιτικό αλλά και κοινωνικό γίγνεσθαι. Σε εκείνον τον αγώνα, μαζί με άλλους συναγωνιστές μου, συγκρουστήκαμε με τις παγιωμένες αντιλήψεις της εποχής, εκδιωχθήκαμε ακόμη και με τον νόμο 4000 περί τεντυμποϊσμού αλλά ποτέ δεν υποστείλαμε τη σημαία. Το κίνημα συνήγειρε και άλλα άτομα με αναπηρία και έτσι, προχωρήσαμε στην ίδρυση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών κατασκευών.
Gepostet von Κουρουμπλής Παναγιώτης/Kouroumplis Panagiotis am Donnerstag, 2. Mai 2019