Προϋποθέτει καλή κολυμβητική ικανότητα, φυσική αντοχή, ταχύτητα αντίληψης, και σταθερότητα κινήσεων, βάσει των οποίων και στη συνέχεια με την εξάσκηση αναπτύσσεται η σχετική εμπειρία που θα παίζει πάντα τον πρώτο ρόλο για ένα επιτυχές αποτέλεσμα..
Σημαντικό ρόλο στα επιχειρούμενα βάθη έχει η αυτογνωσία του υποβύχιου αλιέα, καθώς και η φυσική του κατάσταση. Επίσης πολύ σημαντικό παράγοντα παίζει η σωστή τεχνική που μπορεί να διδαχθεί στα πλαίσια ενός σχολείου ελεύθερης κατάδυσης. Στο περιορισμένο μεσοδιάστημα της αναπνοής θα πρέπει να μπορεί να καλύπτει τους χρόνους: κατάδυσης, παραμονής στο βάθος της επιχειρούμενης υποβρύχιας αλιευτικής δραστηριότητας και το χρόνο ανάδυσης. Ενδεικτικά ένας συνηθισμένης ικανότητας ψαροντουφεκάς “βουτά” μέχρι 10 μέτρα βάθος. Ένας καλός ψαροντουφεκάς μέχρι 20 μέτρα, ενώ ένας εξαιρετικά ικανός, μπορεί να φθάνει με ασφάλεια τα 25 – 35 μέτρα
Σε γενικές γραμμές η υποβρύχια αλιεία ως μορφή ελεύθερης κατάδυσης εμπεριέχει πολύ περισσότερους κινδύνους από άλλες μορφές κατάδυσης, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του αλιεύματος ως κυνηγετικού στόχου. Στη διαδικασία της υποβρύχιας αλιείας σημαντικό ρόλο παίζει η διατήρηση σχετικής ηρεμίας και η μη έκκριση αδρεναλίνης, καθώς έτσι κινητοποιούνται φυσιολογικοί μηχανισμοί που επισπεύδουν την κατανάλωση του οξυγόνου στους ιστούς του σώματος. Ασφαλώς και πολλά είναι τα θέλγητρα που προσφέρει το είδος αυτό της αλιείας, ωστόσο είναι αρκετοί οι κίνδυνοι που εγκυμονούνται κατά την άσκησή της. Όλοι όσοι σχετίζονται με τη θάλασσα, αναγνωρίζουν την ναυτική αρχή: “Η θάλασσα σέβεται μόνο εκείνους που την σέβονται”!
Ένα πολύ συνηθισμένο και δυσάρεστο συμβάν είναι η υποξία η οποία οφείλεται στην έλλειψη οξυγόνου λόγω υπερεκτίμησης της δυνατότητας για άπνοια. Το επακόλουθο της υποξίας είναι η λιποθυμία του δύτη που μπορεί να καταλήξει εύκολα σε πνιγμό ιδίως αν ο δύτης είναι μόνος του.
Ο εγκέφαλος δεν έχει δυστυχώς τη δυνατότητα να ανακαλύπτει την έλλειψη οξυγόνου αλλά αντιθέτως την ύπαρξη του διοξειδίου του άνθρακα (CO2) που είναι παράγωγο της διαδικασίας της αναπνοής.
Αρα όταν έχουμε την ανάγκη να αναπνεύσουμε σημαίνει ότι τα επίπεδα του CO2 στο αίμα μας είναι υψηλά και κατά συνέπεια του οξυγόνου O2 χαμηλά. Ο ψαρουντουφεκας όμως που θέλει να παρατείνει την άπνοια του εφαρμόζει την μεθοδο του υπεραερισμού. Δηλαδή παίρνει γρήγορες ανάσες και κοφτές οι οποίες μειώνουν δραματικά τα επίπεδα του CO2 στο αίμα και έτσι ο εγκέφαλος δεν νοιώθει την ανάγκη να αναπνεύσει το ίδιο σύντομα.
Όμως, το πόση διάρκεια θα κάνει κάποιος υπεραερισμό δεν είναι καθορισμένο αφού τα όρια του καθενός διαφέρουν. Και εκεί που κάποιος νιώθει καλά ο άλλος λιποθυμάει. Τρεις η το πολύ τέσσερις κοφτές ανάσες είναι μέσα στα όρια. Από κει και πέρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν.
Τι συμβαίνει, όμως, και πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με το υποβρύχιο ψάρεμα λιποθυμάνε στην επιφάνεια. -η γνωστή “λιποθυμία των ρηχών νερών?”.
Κατά την διάρκεια της κατάδυσης η μερική πίεση που έχει το οξυγόνο είναι αυξημένη λόγω της πίεσης του νερού η οποία αυξάνει κατά 1 ατμόσφαιρα ανά δέκα μέτρα βάθος σαφώς και του CO2. Αλλά το CO2 δεν “διαβάζεται” από τον εγκέφαλο λόγω του υπεραερισμού στον οποίο ο ψαροντουφεκάς υπέβαλε τους πνεύμονές του.
Από τη στιγμή, όμως, που ο εγκέφαλος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αντιληφθεί την έλλειψη οξυγόνου και εμφανισθεί η έντονη ανάγκη για αναπνοή, τότε ο δύτης αρχίζει την ανάδυση του. Εκεί, ακριβώς, δημιουργείται το μεγάλο πρόβλημα.. Κατά την ανάδυση μειώνεται η μερική πίεση του οξυγόνου. Η μείωση αυτή του οξυγόνου μετά από παρατεταμενη παραμονή κάτω από την επιφάνεια του νερού, έχει δυο παραμέτρους στους οποίους πρέπει να δοθεί η κατάλληλη προσοχή.
Στην πρώτη περίπτωση διαφαίνεται πως το υπάρχον οξυγόνο δεν αρκεί για να διατηρήσει τον εγκέφαλο σε πλήρη λειτουργία και έτσι ο άνθρωπος χάνει τις αισθήσεις του πριν καν προλάβει να βγει στη επιφάνεια.
Στην άλλη περίπτωση που ο δύτης προλάβει να αναδυθεί, τότε, από την αγωνία του αναπνέοντας σε πανικό, εκρηκτικά, θα λάβει αυξημένη ποσότητα οξυγόνου σε σχέση με αυτή που έχει συνηθίσει ο εγκέφαλος του τα τελευταία δευτερόλεπτα, και έτσι λιποθυμάει και πάλι.
Και στις δυο περιπτώσεις η λιποθυμία, λόγω του ότι, συνήθως, ο δύτης φοράει βαρίδια, με την εκπνοή του εισπνεόμενου αέρα η πλευστότητα του σώματός του, γίνεται αρνητική, βυθίζεται πάλι και επέρχεται ο πνιγμός.
Ποτέ, κανένα ψάρι, όσο μεγάλο και εντυπωσιακό και αν είναι, κανένας βυθός, όσα θέλγητρα και αν έχει να επιδείξει, δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια τη ζωή.
Η επιτυχής κατάδυση είναι μόνον αυτή, η οποία μετά το πέρας της σου εξασφαλίζει τη δυνατότητα να επιστρέψεις χαρούμενος, σώος και αβλαβής στην οικογένειά σου…