Τα παιδάκια δεν έχουν χρώμα δεν έχουν πατρίδα δεν έχουν θρησκεία. Είναι απλά μικρά αθώα παιδιά. Οι μεγάλοι πολεμούν για το χρώμα τους την πατρίδα τους τη θρησκεία τους αλλά στον πόλεμο τους, στον οποιονδήποτε πόλεμο τα θύματα είναι τα παιδιά. Και όσα δεν πεθάνουν ή δεν τραυματιστούν, είναι και αυτά νεκρά. Οι πληγές στην ψυχή τους δεν κλείνουν δεν επουλώνονται. Πως να γίνει άλλωστε αυτό όταν τα μάτια τους έχουν δει μια βόμβα να κομματιάζει τους γονείς τους την ώρα που έπαιζαν στο σαλόνι του σπιτιού τους. Όταν έχουν ακούσει μια ριπή και έχουν δει τον μεγάλο τους αδερφό να κόβεται στη μέση, όταν παίζουν με τους φίλους τους σε κάποιο χωράφι και τους έχουν δει να κατακρεουργούνται επειδή πάτησαν κατά λάθος μια νάρκη που κάποιος μεγάλος είχε με τέχνη θάψει στο έδαφος…
Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λίβανος,Λιβύη, Αφγανιστάν, Σιέρα Λεόνε, Ουγκάντα, Καμπότζη, δεν έχει σημασία. Τα παιδιά πεθαίνουν το ίδιο παντού. Αυτή τη στιγμή η Νο 1 αιτία Θανάτου παιδιών σε σημεία που γίνεται πόλεμος είναι οι Νάρκες κατά προσωπικού. Η εξήγηση είναι απλή. Οι νάρκες εξάπτουν τη φαντασία και την περιέργεια των παιδιών. Είναι κρυμμένες κυρίως σε περιοχές που παίζουν μικρά παιδιά. Μόλις το παιδί αντιληφθεί μια νάρκη δεν παγώνει και δεν περιμένει στη θέση του. Η ακατανίκητη περιέργεια του το κάνει να πάει να πιάσει και να κουνήσει τη νάρκη. Στατιστικά όσα παιδάκια δεν πεθάνουν αμέσως θα τραυματιστούν και θα χάσουν τα κάτω άκρα τους, ενώ συχνό σημείο τραυματισμού είναι και τα γεννητικά τους όργανα. Τα άνω άκρα, ο θώρακας και το πρόσωπο έπονται σαν σημεία τραυματισμού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΟ www.onalert.gr