Τάδε έφη ΔΝΤ και πριν προλάβουμε να τους πούμε μπράβο, επιτέλους λογικεύεστε, γυρίζουν στην Ελλάδα και ζητά περικοπές συντάξεων, πρόσθετους φόρους, δηλαδή καραμπινάτα δημοσιονομικά μέτρα που στο παρελθόν έστειλαν τη χώρα στα τάρταρα της ύφεσης, βαθαίνοντας την κρίση.
Στη συνέχεια για να αυξηθεί η ανάπτυξη και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα στην έκθεσή του το ΔΝΤ προτείνει: Ενθάρρυνση της καινοτομίας, ενίσχυση της έρευνας, παροχή καλά σχεδιασμένων φορολογικών κινήτρων, χορήγηση επιδοτήσεων, βελτίωση της εκπαίδευσης, βελτίωση των συνθηκών στο επιχειρείν, βελτίωση της λειτουργίας στις αγορές προϊόντων και στήριξη μέσω της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Ναι καλά διαβάζετε, πολύ καλά. Όλα αυτά τα σωστά, αυτές τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία τις προτείνει το ΔΝΤ.
Και πριν αλέκτωρ …στρέφονται στην Ελλάδα και ζητούν υφεσιακά μέτρα απειλώντας με διακοπή της χρηματοδότησης αν δεν περικοπούν συντάξεις, αν δεν επιβληθούν πρόσθετα φορολογικά μέτρα και αν δεν διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις.
Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για τον απόλυτο παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Επειδή, όμως, το φαινόμενο δεν είναι ψυχολογικό, ούτε οι ερμηνείες μπορούν να είναι ψυχολογικού τύπου ή παραψυχολογικές, απαιτείται μία ορθολογική απάντηση για τη στάση του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Θεσμούς και την Ελλάδα.
Το αίνιγμα γίνεται πιο δυσεπίλυτο αν ληφθεί υπόψη ότι ενώ οι Ευρωπαίοι έχουν επιδείξει μεγαλύτερη ευελιξία (τουλάχιστον αυτό αναφέρουν οι πληροφορίες που διαρρέονται) το ΔΝΤ επιμένει σε σκληρή στάση. Στάση που προκάλεσε και το ταξίδι του Βαρουφάκη πασχαλιάτικα στην Ουάσιγκτον.
Αν δεν πρόκειται για σχέδιο των Θεσμών να αναλάβει το ΔΝΤ το ρόλο του σκληρού στις διαπραγματεύσεις με τη χώρα μας, οφείλουμε να αναζητήσουμε το βαθύτερο λόγο που το ΔΝΤ επιμένει σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα τα οποία τορπιλίζουν την ανάπτυξη την οποία το ίδιο υποτίθεται πως με τις προτάσεις του επιχειρεί να επαναφέρει στις αναπτυγμένες χώρες.
Οποιος κι΄ αν είναι ο λόγος η σκληρή στάση από το ΔΝΤ δυσκολεύει, αν δεν τορπιλίζει, την προσπάθεια της κυβέρνησης να βρει λύση σε πολιτικό επίπεδο.
Και επειδή στον ορίζοντα δεν προκύπτει κάτι πειστικό, η μόνη ορθολογική ερμηνεία εδράζεται στο ιδεολογικό σκέλος και στη νεοφιλελεύθερη αγκύλωση του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων σε χώρες που δανειοδοτεί.
Πάντως, οι τελευταίες εξελίξεις στο Euroworking Group δείχνουν πως το ταξίδι Βαρουφάκη στην Ουάσιγκτον έθεσε τις βάσεις για την εκταμίευση σε δόσεις και ανάλογα με τις προόδους ανά θεματική ενότητα στις διαπραγματεύσεις.
Όμως, το πρόβλημα δεν λύνεται ριζικά και οριστικά. Γιατί μπορεί να μετατεθούν χρονικά οι συζητήσεις για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, όμως η χώρα μας θα τις βρίσκει μπροστά όσο το ΔΝΤ δεν εννοεί να εγκαταλείψει τον παραλογισμό να ζητά από την Ελλάδα επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα την ώρα που παροτρύνει τις άλλες χώρες να αποφύγουν τέτοιου είδους μέτρα.
Ο απόλυτος διχασμός, ο ορισμός της σχιζοφρένειας.
