«Αμήχανη η κοινή γνώμη παρακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Από τις διαπραγματεύσεις αναδύεται μια άγονη αντιπαράθεση σε ήσσονος κατά γενική εκτίμηση σημασίας θέματα. Η στάση αυτή δεν αντανακλά τόσο στην κυβέρνηση όσο σε όλους τους πολίτες, που με τις θυσίες που επωμίσθηκαν έκαναν δυνατή την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αντί θαυμασμού για το βάθος και εύρος της προσπάθειας προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων, εισπράττουμε σήμερα άρνηση των επιτευγμάτων της χώρας και αβεβαιότητα για το αύριο», εκτιμούν οι αναλυτές της τράπεζας.
Προσθέτουν επίσης: «Νέα μέτρα επικρέμανται για δευτερευούσης σημασίας διαρθρωτικές αλλαγές και για την κάλυψη δυνητικά ανύπαρκτων δημοσιονομικών κενών, που θα διογκώνονται εάν δεν ανασχεθεί η πλημμυρίδα των προσδοκιών στις αγορές για εκτροχιασμό του προγράμματος. Απαιτείται να δοθεί ένα τέλος στην υποβόσκουσα αμφισβήτηση των προσπαθειών ενός ολόκληρου κόσμου, που εκόντες άκοντες συνέβαλαν τα τελευταία χρόνια, με τεράστιο προσωπικό κόστος, στη δημιουργία μιας πιο σύγχρονης και πιο οργανωμένης χώρας, όπου η φοροδιαφυγή τιμωρείται, η διαφθορά αποκαλύπτεται, τα προνόμια καταργούνται, και τίθενται οι βάσεις για μια αποτελεσματικότερη οικονομικά και δικαιότερη κοινωνικά διαχείριση.
Είναι, επίσης, τουλάχιστον άκομψο να αποφαίνονται οι πιστωτές μας ότι η όποια, μικρή σε έκταση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που η τρόικα είχε υποσχεθεί από τον Νοέμβριο του 2012 εάν η χώρα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε χρήσιμη. Και, βεβαίως, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, διότι η Ελλάδα πέτυχε πολύ περισσότερα, έχει ήδη μεγαλύτερα πλεονάσματα από τα συμφωνηθέντα και τα πέτυχε νωρίτερα απ’ ότι προβλεπόταν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρνείται κανείς αψυχολόγητα την ηθική, κυρίως, επιβράβευση των προσπαθειών της χώρας τα τελευταία χρόνια».
Οι αναλυτές της τράπεζας αναφέρουν ότι «η Ελλάδα αποτελεί σήμερα μια όαση ισχυρής ανάκαμψης στην Ευρωζώνη, έχοντας σαφές προβάδισμα έναντι άλλων χωρών της Ευρωζώνης όσον αφορά στα δημοσιονομικά και τις αναπτυξιακές προοπτικές της. Το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί πλέον περιοριστικό παράγοντα στην ανάπτυξη, καθώς οι ακαθάριστες δανειακές της ανάγκες (για κάλυψη ελλείμματος και πληρωμή χρεολυσίων, όπως μειώνονται από άλλα μη δημοσιονομικά έσοδα, όπως έσοδα από αποκρατικοποιήσεις κλπ) το 2016 θα είναι περίπου το 1/5 των χρηματοδοτικών».
