Ας ελπίσουμε πως αυτή η «κοινωνία» θα αλλάξει και στην εικόνα της δεν θα καθρεφτίζεται πια ο θάνατος, αλλά η ζωή… όχι η ντροπή, αλλά η αξιοπρέπεια… όχι ο φόβος, αλλά η ελπίδα!
«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω» έγραφε η Γαλάτεια Καζαντζάκη στο Αμαρτωλό, και οι στίχοι αυτοί ήρθαν στο μυαλό μου ακούγοντας όσα είπε η μητέρα της Ναταλίας Λιονάκη στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1. Διαφωνώντας με την απόφαση της κόρης της να μονάσει, η μητέρα της πρώην ηθοποιού υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι η κόρη της τής έλεγε ψέματα και ότι δεν σκοπεύει να γίνει μοναχή, πως έκανε θυσίες για να τη σπουδάσει, ενώ τόνισε με έμφαση: «Όταν το παιδί σου πεθαίνει έχεις έναν τάφο και κλαις»!
Την ίδια στιγμή, ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από τους γονείς των παιδιών που χάθηκαν στο δυστύχημα των Τεμπών. Γονείς που, πιστεύω, λόγω της ανιδιοτελούς αγάπης που (οφείλει να) έχει ο γονιός για το παιδί του, θα προτιμούσαν να ξέρουν ότι είναι ζωντανό… ότι έχει ανάσα… έστω κι αν βρίσκεται κατ’ επιλογή του στην άλλη άκρη του κόσμου… έστω κι αν δεν ξανακούσουν ποτέ τη φωνή του… έστω κι αν δεν το αγκαλιάσουν ποτέ ξανά. Δεν ξέρω αν η μητέρα της Ναταλίας Λιονάκη θα προτιμούσε να «χαϊδέψει» για τελευταία φορά τα κόκαλα της νεκρής κόρης της, όπως έκανε η Μαρία Καρυστιανού, ή αν θα δεχόταν πως δεν μπορεί να την αγγίξει αλλά η κόρη της ζει, το παιδί της έχει ανάσα, και ακολουθεί τις επιλογές της, αφιερώνοντας τη ζωή της στον Θεό που πιστεύει.
«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω» και στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της Ρούλας Πισπιρίγκου, της μητέρας που έχει καταδικαστεί για τις δολοφονίες των παιδιών της. Γιατί σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, ή που θα προτιμούσαν να τα δουν νεκρά, όταν δεν μπορούν να τα έχουν δίπλα τους… ύστερα από τις «θυσίες» που έκαναν για να τα μεγαλώσουν.
Αλλά «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω» και στο μυαλό μου ήρθαν όσα είπε χθες, στη «Super Κατερίνα» του ALPHA, η Γιάννα Σταυράκη, όταν ο γιος της αποφάσισε να στραφεί στον μοναχισμό. Η σπουδαία ηθοποιός δήλωσε πως, ναι μεν, «Όταν έρχεται ένα παιδί και σου λέει “θέλω να γίνω μοναχός”, σου ανατρέπει όλα αυτά που εσύ είχες εξ απαλών ονύχων στο κεφάλι σου. Δεν είναι αυτό όμως, γιατί είχαμε ένα παιδί που το εμπιστευόμαστε. Ζούμε στο 2025. Ακούγεται γραφικό ένα τέτοιο ερώτημα “πώς αντιδρούν οι γονείς σε μια απόφαση του παιδιού τους”. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν κάνει καλή δουλειά με το παιδί τους, άρα δεν το εμπιστεύονται!».
Και πάλι «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω». Γιατί σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν γονείς που θα προτιμούσαν να δουν το παιδί τους νεκρό, παρά να τους «εγκαταλείψει» και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, τις δικές του επιλογές. Υπάρχουν γονείς που θα προτιμούσαν να δουν το παιδί τους νεκρό, παρά να μάθει η υπόλοιπη κοινωνία πως έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, πως πιστεύει σε άλλη θρησκεία, πως αγαπά άνθρωπο άλλου χρώματος ή άλλης χώρας, πως ζει με μια αναπηρία ή μια ψυχική ασθένεια που τους «ντροπιάζει». Υπάρχει αυτή η «κοινωνία» που σε νοιάζει περισσότερο το «τι θα πει ο κόσμος» παρά το αν αναπνέει το ίδιο σου το παιδί.
Αν λοιπόν «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», ας ελπίσουμε πως αυτή η «κοινωνία» θα αλλάξει και η εικόνα της δεν θα είναι πια ο θάνατος, αλλά η ζωή… όχι η ντροπή, αλλά η αξιοπρέπεια… όχι ο φόβος, αλλά η ελπίδα.
Ας ελπίσουμε πως αυτή η «κοινωνία» θα αλλάξει και στην εικόνα της δεν θα καθρεφτίζεται πια ο θάνατος, αλλά η ζωή… όχι η ντροπή, αλλά η αξιοπρέπεια… όχι ο φόβος, αλλά η ελπίδα!
Και εδώ μπαίνει η τηλεόραση και ο ρόλος της, προβάλλοντας συχνά παθογένειες της κοινωνίας, που μεγεθύνει τις φοβίες και τις προκαταλήψεις, που μέσα από ακραίες φωνές δείχνει τι θεωρείται «φυσιολογικό» ή «απαράδεκτο». Αν η κοινωνία αλλάξει, τότε θα αλλάξει και η τηλεόραση μαζί της… ή ίσως πρέπει να αλλάξει η τηλεόραση για να αλλάξει κι η κοινωνία…!
