Είναι κάποια πράγματα που σου τρυπάνε το μυαλό. Είναι κάποια γεγονότα, μικρά ή μεγάλα τα οποία όταν τα ακούς σε κάνουν να μονολογείς «δεν μπορεί! Δεν γίνεται!»
Όταν το αυτονόητο σε μια δημοκρατία και το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα και τους νόμους θάβεται στο όνομα του πρόσκαιρου κομματικού οφέλους.
Και γίνομαι σαφής: Ο Πάνος Ρούτσι είναι ένας χαροκαμένος πατέρας και κάνει απεργία πείνας ζητώντας από τη δικαιοσύνη να τον ακούσει με το ύστατο μέσο που έχει στη διάθεσή του. Ρισκάροντας την ίδια του την ζωή. Αυτό είναι και το μεγαλείο του να είσαι γονιός. Ακόμα και όταν έχεις χάσει το παιδί σου να μην απεμπολείς την ιδιότητα αυτή και να παλεύεις με νύχια και με δόντια να αναζητήσεις ποιος και γιατί σου το στέρησε.
Γύρω του όμως είναι διάφοροι τύποι οι οποίοι σαν τις βδέλλες προσπαθούν να φανούν, να ακουστούν, να συνεγείρουν πάθη, να κερδίσουν κάτι. Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που άδολα συμπαραστέκονται στον άνθρωπο αυτό.
Η πρώτη κατηγορία ζητάει από την κυβέρνηση να παρέμβει στη δικαιοσύνη για να ικανοποιηθεί το αίτημα του Πάνου Ρούτσι. Όλη αυτή φράση είναι λάθος. Όλη! Εκτός και αν ζούμε στη Βόρεια Κορέα, στην Βενεζουέλα του Μαδούρο, στην Ρωσία του Πούτιν κτλ.
Να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα:
Το Σύνταγμα της Ελλάδας διακηρύσσει την αρχή διάκρισης των εξουσιών. Αυτές είναι τρεις.
1. H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.
3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια και οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Θα μου πεις, αυτοί που ζητούν να παρέμβει η κυβέρνηση ήταν οι ίδιοι που όχι πριν πολλά χρόνια συγκεντρώνονταν στην πλατεία Συντάγματος και φώναζαν «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
Και είναι οι ίδιοι που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου όταν κάποιοι από κόμματα του δημοκρατικού τόξου παραδέχθηκαν ότι δεν κατάφεραν όταν κυβερνούσαν να ελέγξουν αποτελεσματικά τους κρίσιμους αρμούς της εξουσίας και ότι αν ξαναγίνουν θα πρέπει να το πράξουν. Και μάλιστα καθ’ ομολογία του πρώην υπουργού τους της Δικαιοσύνης είχαν στήσει παραυπουργείο Δικαιοσύνης στο Μαξίμου.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ήταν η φωτογραφία που επίσημα διένειμε ο Λευκός Οίκος με το πρωθυπουργικό ζεύγος να ποζάρει δίπλα στον Πρόεδρο και την Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ και κάποιοι αμφισβήτησαν την αυθεντικότητά της λες και θα άλλαζε ο ρους της ιστορίας. Κάποιοι «δαιμόνιοι» προσπάθησαν δηλαδή να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ο Μητσοτάκης κάθισε και έφτιαξε μια φωτογραφία για να δείξει ότι φωτογραφήθηκε δίπλα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Είναι και ο Μπισμπίκης που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι άνθρωπος του πολιτισμού ως ηθοποιός. Δηλαδή ποιεί ήθος αλλά αφού ρήμαξε δεν ξέρω εγώ πόσα αυτοκίνητα μετά «μην τον είδατε».
Είναι και ο Τσίπρας που περιμένουμε πως και πως να μας πει την δική του αλήθεια μέσα από το βιβλίο του για όσα έγιναν την περίοδο της διακυβέρνησής του λες κι εμείς ζούσαμε σε άλλη χώρα και δεν ξέρουμε τι έγινε. Δικαίωμά του θα μου πεις.
Είναι και ο βουλευτής Γαυγωτάκης τον οποίο θα ήθελα πολύ να βρω και μου εξηγήσει πως την «έβγαζε» με 60 ευρώ εισόδημα το χρόνο, γιατί αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ η δήλωση πόθεν έσχες του. Και η ευρωβουλευτής Λατινοπούλου που έμενε στη γιαγιά της και δήλωνε εισόδημα μόλις 3.000 ευρώ – δηλαδή κάτω από το όριο της φτώχειας κι αυτή – και ευτυχώς έτρωγε εκεί ένα πιάτο φαγητό και δεν είχε άλλα έξοδα.
