Μια ανάσα απ’ το όνειρό της

Σε τρεις μήνες θα παντρευόταν τον αγαπημένο της Νίκο. Τον γνώρισε στο γραφείο, δούλευαν μαζί στο υποκατάστημα της Marfin. Απαρηγόρητη η μητέρα της έλεγε πως δεν πρόλαβε να φορέσει το νυφικό της στο γάμο…

Στο νεκροταφείο μονολογούσε. Δεν ήθελε να συμβεί έτσι, δεν ήθελε να τη στολίσει έτσι στα λευκά…

(ΦΩΤΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ESPRESSO)

Η τραγωδία δεν έχει όρια.

Η Βιβή Ζούλια, όπως κάθε μέρα, έτσι και κείνη τη μοιραία μέρα χάρισε ένα φωτεινό χαμόγελο στους συναδέλφους της όταν τους καλημέρισε. Έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.

Ετοιμαζόταν για το γάμο της με το Νίκο. Τους έλεγε ότι σχεδίαζαν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος να πάνε στο χωριό της το Πέρα Τριοβάσαλο της Μήλου. 
Ο Νίκος έλειπε, είχε πάρει τριήμερη άδεια. Εκείνη την ημέρα δεν ήταν μαζί… Η μοίρα είχε άλλα σχέδια.

Όλοι στο κοιμητήριο του Αμαρουσίου έλεγαν ένα πράγμα. Θα τους λείψει το χαμόγελό της. Η πάντα καλή της διάθεση.

Έξυπνη και εργατική. Είχε τελειώσει το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είχε κάνει μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Greenwich στα διεθνή χρηματοοικονομικά. Δούλεψε σε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Βρετανίας.

Είχε όλα τα προσόντα για να αναλάβει τη θέση που είχε ως προϊστάμενη στο τμήμα δανείων στο υποκατάστημα της Marfin.

Εκεί γνώρισε το Νίκο, δεν πρόλαβαν όμως να φτιάξουν τη ζωή τους… Οι δολοφόνοι έριξαν τρεις μολότοφ, ράντισαν το υποκατάστημα με βενζίνη. Ήθελαν νεκρούς…

Έσβησαν το χαμόγελο. Η Βιβή πάλεψε μέσα στους καπνούς και τις φλόγες, έφτασε ως τη μπαλκονόπορτα, δεν πρόλαβε να ζήσει το όνειρό της…