Το Πολυτεχνείο ζει, ο αγώνας δικαιώνεται;

Προς γνώση και συμόρφωση για την ανάγκη προάσπισης πολύτιμων κεκτημένων .Δυστυχώς… Τριαντατρία χρόνια μετά τις ηρωΪκές μέρες του ’73,η ουσία εκείνης της διεκδίκησης παραμένει δραματικά επίκαιρο…Οχι, χούντα –στρατιωτική δικτατορία δηλαδή-δεν έχουμε.Όμως το τρίπτυχο :’’Ψωμί,παιδεία,ελευθερία’’ επανέρχεται ως επιτακτικά αιτούμενο.
Αιτούμενο το ψωμί… Η ανεργία καλπάζει, τα μαγαζιά κλείνουν, οι συντάξεις ψαλλιδίζονται, η αγοραστική δύναμη μειώνεται βιαίως, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας υπονομεύουν τις Συλλογικές Συμβάσεις κ.ο.κ.(Συμπληρώστε, κατά το δοκούν, τον κατάλογο).
Αιτούμενο η παιδεία… Όπως η υγεία,η κοινωνική ασφάλιση,οι δημόσιες συγκοινωνίες κ.ο.κ .(Συμπληρώστε, κατά το δοκούν, τον κατάλογο).Η παραπαιδεία, ας πούμε, ακυρώνει το δημόσιο χαρακτήρα του εκπαιδευτικού, ενώ σε λίγο οι ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση θα είναι κενό γράμμα. Το ΕΣΥ βουλιάζει…
Αιτούμενο και η ελευθερία…Ο ίδιος ο νυν πρωθυπουργός,σε χρόνο προ μνημονίου,είχε πει πως τα ελλείμματα, τα χρέη και τα δάνεια αφαιρούν μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας.Ο ίδιος αργότερα μίλησε για απεχθείς όρους στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης και ψέλλισε κάτι για συνθήκες δουλείας.Να μιλήσουμε για λαϊκή κυριαρχία σε ένα διεφθαρμένο κράτος;…(Προσθέστε όποιο σχετικό κομμάτι θέλετε για να ολοκληρωθεί το παζλ.Συμπληρώστε,κατά το δοκούν και αυτόν τον κατάλογο).
Αμφιβάλει κανείς πως σ’αυτή την ΟΝΕ,σ’αυτή την Ε.Ε.,με αυτούς τους κυρίαρχους του παιχνιδιού,το κράτος πρόνοιας και δικαίου,το κοινωνικό κράτος δεν βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα ,με την Ελλάδα να μετατρέπεται οικειοθελώς σε δοκιμαστικό πεδίον βολής όπου ασκούνται εκφοβίζοντας (και βρίζοντας)οι ξένοι στρατευμένοι εντολείς;
…Και για να μη τα ισοπεδώνω όλα.
Πριν από ενάμιση χρόνο-στη παρουσίαση ενός βιβλίου για τον Μίκη Θεοδωράκη-άκουσα τον Μανώλη Γλέζο να αποφαίνεται σοφά:’’Σήμερα έχουμε το καλύτερο επίπεδο Δημοκρατίας από καταβολής σύγχρονου ελληνικού κράτους,αλλά στη χειρότερή της εκδοχή σε σχέση με αυτή που ονειρευτήκαμε ως Έθνος’’.Έκτοτε,βέβαια,έχει μπει πολλή νερό στ’αυλάκι της πραγματικότητας αλλά ο παραπάνω ορισμός ισχύει.Ακόμα…
Το Πολυτεχνείο ζει,λοιπόν.Το ίδιο και η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου.Ζει και –για κακή μας τύχη-βασιλεύει…
Πολλοί από τους εκπροσώπους της πρόσφεραν στην τέχνη ,έφεραν νέες ιδέες ,βοήθησαν να ξεπεραστούν προκαταλήψεις και σκοταδισμοί, συνέβαλαν στον όποιο κοινωνικό εκσυχρονισμό. Κάποιοι έμειναν πιστοί σε ιδεολογίες και ιδανικά.Φευ,όμως,πάντα τέτοιες μέρες προβάλλονται από τα Μέσα σαν ‘’γραφικές’’ επαναστατημένες φιγούρες.
Στην πλειοψηφία τους,όμως, οι άνθρωποι αυτής της γενιάς εξαργύρωσαν χωρίς αιδώ τον τότε νεανικό τους αγώνα,την ώρα που αυτός έδειχνε να δικαιώνεται…
Με Οβιδιακές μεταμορφώσεις καπηλεύτηκαν οράματα,στρέβλωσαν συνθήματα,εξευτέλισαν αξίες.Χώθηκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας ,τους έφεραν στα μέτρα τους και έπεσαν με τα μούτρα στο λουφέ. Αριβίστες, μπαταχτζήδες και κρατικοδίαιτοι, βάφτισαν το ρουσφέτι ‘’αλληλεγγύη’’, κοινωνικοποίησαν την πελατειοκρατία για να βρούν ερείσματα και συνενόχους…Αποθέωσαν το εύκολο κέρδος ,την γρήγορη και άκοπη ανέλιξη , τον αμοραλισμό του λαϊφ στάϊλ.(Προσθέστε όποια πινελιά θέλετε-κλοπή χρηματιστηρίου,ας πούμε-για να ολοκληρώσετε τη σύνθεση)
Εν τέλει,αυτή η γενιά-από κοντά και η αμέσως επόμενη,η δική μου-θα πρέπει να συρθεί ως υπόλογος και υπόδικος απέναντι στην ιστορία και τα νιάτα γιατί απειλεί να παραδώσει μια ζωή χειρότερη από εκείνη που αυτή έζησε.
Το Πολυτεχνείο ζει,ο αγώνας (ακόμα )εξαργυρώνεται (από κάποιους)…