Έκδηλη είναι η αγωνία της Τουρκίας να εκσυγχρονίσει τον «γερασμένο στόλο» της πολεμικής αεροπορίας της χώρας, αν θέλει να διεκδικήσει έναν ηγεμονικό περιφερειακό ρόλο στην περιοχή. Ωστόσο, τα F-35 του Ισραήλ και τα δικά μας Rafale φαίνεται πως τρομάζουν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η αγωνία της τουρκικής ηγεσίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Πρώτο Θέμα της Κυριακής, η οποία εκδηλώνεται τους τελευταίους μήνες τόσο με τις προσπάθειες άρσης των αμερικανικών κυρώσεων για τα F-35 όσο και των γερμανικών και γαλλικών αντιρρήσεων για τα Eurofighter Typhoon και την εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών για την ανάπτυξη του τουρκικού μαχητικού KAAN, μαρτυρά τη ζωτική σημασία που αποκτά το ζήτημα της αναβάθμισης της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Τουρκία πλέον αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει περιφερειακό ρόλο και μάλιστα ως αντίβαρο του Ισραήλ με τα γερασμένα F-16 και σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για το Ισραήλ.
Ένα από τα πλέον γνωστά think tank της Τουρκίας, το SETA σε απόρρητη έκθεσή του, κατά το ίδιο δημοσίευμα, προειδοποιεί ότι η Τουρκία «πρέπει να αποκτήσει επαρκείς ποσοτικές και ποιοτικές δυνατότητες στον αέρα, την αεράμυνα και το διάστημα απέναντι σε δύο ταυτόχρονες απειλές με εξωτερική υποστήριξη, το Ισραήλ και την Ελλάδα».
Η έκθεση παρουσιάζει μια εξαιρετικά αρνητική εικόνα για τις δυνατότητες της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, με την προειδοποίηση ότι η Τουρκία κινδυνεύει να χάσει έδαφος έναντι των περιφερειακών ανταγωνιστών της, εάν δεν εκσυγχρονίσει και επεκτείνει τον στόλο των μαχητικών της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η SETA στην έκθεσή της υποστηρίζει ότι το Ισραήλ και η Ελλάδα, με την υποστήριξη δυτικών συμμαχιών και προηγμένων στρατιωτικών τεχνολογιών, έχουν αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα που θα μπορούσε να υπονομεύσει τα τουρκικά συμφέροντα ασφαλείας.
Σύμφωνα με την ανάλυση της SETA, ο βασικός κορμός της Τουρκικής Αεροπορίας από τη δεκαετία του ’80, ο στόλος των F-16, πλησιάζει στο τέλος της επιχειρησιακής του ζωής, και η Τουρκία «δεν μπορεί να βασίζεται σε απαρχαιωμένα συστήματα όταν αντιμετωπίζει αντιπάλους που διαθέτουν μαχητικά πέμπτης γενιάς και ολοκληρωμένα δίκτυα άμυνας». Προτείνει δε την άμεση προμήθεια νέων μαχητικών και επενδύσεις σε εγχώρια προγράμματα για τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας και της στρατηγικής ανεξαρτησίας.
Κατά την ίδια έκθεση η επανένταξη της Άγκυρας στο πρόγραμμα των F-35 θα «επανέφερε το ποιοτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας».
Γίνεται δε ειδική αναφορά στην Ελλάδα και το Ισραήλ, επισημαίνοντας ότι το Ισραήλ διαθέτει έναν συνδυασμό μαχητικών F-15I και F-35I Adir, με περισσότερα από 36 αεροσκάφη stealth σε ενεργή υπηρεσία, ενώ η Ελλάδα εκσυγχρονίζει τα F-16 της στο επίπεδο F-16V και ενισχύει τους αμυντικούς της δεσμούς με τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, δεν αναφέρει την ένταξη των Rafale στην Ελληνική Αεροπορία, τα οποία έχουν διευρύνει τη διαφορά αεροπορικής ισχύος της Ελλάδας με την Τουρκία.
Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «αυτά τα κράτη (σ.σ.: Ελλάδα και Ισραήλ) αξιοποίησαν τις δυτικές συμμαχίες για να δημιουργήσουν αεροπορίες ικανές να προβάλουν ισχύ, και η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη να τις αντιμετωπίσει», θέτοντας ως στόχο τη δημιουργία στόλου ικανού για επιχειρήσεις σε πολλαπλά μέτωπα, με ελάχιστο απόθεμα 500 μαχητικών έτοιμων προς μάχη.
