Ζει στην βόρεια Ιταλία, στην λίμνη Γκάρντα, σε ένα χωριό στην Λομβαρδία. Την περιοχή της γειτονικής χώρας που έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη από τον κορονοϊό. Ο λόγος για τον Dario Panda Nera, έναν freelance δημοσιογράφο, που μιλά αποκλειστικά στο newsit.gr και περιγράφει το πώς έχει αλλάξει η ζωή εδώ και μερικές εβδομάδες, αφότου ο φονικός ιός μετέτρεψε την Ιταλία στην χώρα με τα περισσότερα θύματα παγκοσμίως, μετά την Κίνα.
Στο σύνολο των 4.984 θανάτων παγκοσμίως, η Ιταλία μετρά πλέον 1.016 νεκρούς, όταν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τα θύματα είναι 779. Πουθενά αλλού στον κόσμο, πέρα από την Κίνα (σ.σ. 3.169 θύματα), δεν έχει κοστίσει ο κορονοϊός τόσες πολλές ανθρώπινες ζωές, πουθενά αλλού η καθημερινότητα δεν έχει ανατραπεί με τόσο βάρβαρο τρόπο, τόσο άμεσα, πουθενά αλλού τα μέτρα δεν είναι αυστηρότερα.
Η Ιταλία είναι, πια, μια κόκκινη ζώνη. Ολόκληρη η χώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Την Τετάρτη 11.03.2020, ο πρωθυπουργός της χώρας, Τζουζέπε Κόντε, ανακοίνωσε σε ένα δραματικό διάγγελμα γενικό “λουκέτο” σε κάθε εμπορική δραστηριότητα εντός των τειχών. Θα λειτουργούν μόνο τα φαρμακεία και τα σούπερ μάρκετ κι όλα αυτά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιοριστεί ο εφιάλτης, που εξαπλώνεται στην Ιταλία με φρενήρεις ρυθμούς, τόσο σε επίπεδο νέων κρουσμάτων, όσο και σε επίπεδο θανάτων.
Ο Dario απαντά σε μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα που απασχολούν τον καθένα: Πώς συνέβη τόσο ραγδαία η εξάπλωση του ιού στην γειτονική χώρα; Τι ακριβώς πήγε στραβά;
Επίσης μεταφέρει μια εξαιρετικά ανησυχητική κατάσταση που περιλαμβάνει μη έγκυρη ενημέρωση, fake news και διαρροές, αλλά και περιστατικά επικίνδυνων αποφάσεων από τους ίδιους τους πολίτες, που πιθανώς να έθεσαν σε κίνδυνο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.
Επιπρόσθετα εκφράζει μια ξεκάθαρη θέση για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να μην γίνει Ιταλία, ενώ παρουσιάζει με έναν συγκλονιστικό τρόπο το πώς έχουν έρθει τα πάνω – κάτω στην γειτονική χώρα σε ό, τι αφορά απλές στιγμές της καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα το να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ, που πλέον στην Ιταλία θέλει… σχέδιο και προγραμματισμό.
Έτσι “μπήκε” ο κορονοϊός στη ζωή των ανθρώπων στην Ιταλία
Ο Dario αναφέρει αρχικά στο newsit.gr πως η αλλαγές στην καθημερινότητα λόγω του ιού ήρθαν σχετικά με αργό ρυθμό. “Πρώτα, υπήρχαν καθαρά πρακτικά ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Για παράδειγμα, με τα σχολεία κλειστά, έπρεπε να βρούμε κάποιον να φροντίζει τα παιδιά όσο ήμασταν στην δουλειά, να είναι καλά οι παππούδες! Έπειτα, οι ανακοινώσεις κλιμακώθηκαν – μερικές φορές από την μία ημέρα στην άλλη.
Click4more: Κλείνουν οι εκκλησίες στη Ρώμη λόγω κορονοϊου! Ξεπέρασαν τους χιλιους οι νεκροί!
Το να συνειδητοποιήσεις πως τα πράγματα γίνονταν σοβαρά, δεν έγινε ξαφνικά. Ήταν μια σειρά πληροφοριών από αξιόπιστες πηγές, όπως φίλοι που δούλευαν σε νοσοκομεία και επίσημων μέτρων που μας έκαναν να καταλάβουμε πως όλο αυτό δεν θα ήταν ούτε μια εύκολη, ούτε μια σύντομη κρίση”, τονίζει.
Έτσι ζει με τον κορονοϊό η βόρεια Ιταλία
Τον ρωτάμε πώς είναι πια η καθημερινότητα στο σημείο που είχε την μεγαλύτερη διασπορά ο ιός και πολλές εκατοντάδες θύματα στην Ιταλία.
Πώς είναι μια τυπική ημέρα, τι συμβαίνει με τα παιδιά και κατά πόσο τηρούνται οι βασικοί κανόνες που έχουν ανακοινώσει οι Αρχές.
“Πλέον προσπαθούμε να ισορροπήσουμε όλες τις πτυχές μιας φαινομενικά φυσιολογικής ζωής. Να διασκεδάζουμε τα παιδιά, να φροντίζουμε τους ηλικιωμένους, να παίρνουμε τις απαραίτητες προμήθειες και επίσης να εργαζόμαστε”, απαντά, σκιαγραφώντας στην συνέχεια το νέο πρίσμα της ζωής που σε κάποιες περιπτώσεις θυμίζει σενάριο δυστοπικής ταινίας.
Οι εικόνες από τους άδειους δρόμους, θυμίζουν μια πόλη – φάντασμα
Ένας ταχυδρόμος παραδίδει ένα πακέτο – Μια απέλπιδα προσπάθεια συνέχισης της ζωής…
“Είμαι freelance δημοσιογράφος και εργάζομαι από το σπίτι, όπου πλέον είναι αρκετά θορυβώδες για να συγκεντρωθείς. Πρέπει να καθησυχάζουμε συνεχώς τα παιδιά (ειδικά τον μεγαλύτερο, που είναι τεσσάρων ετών) και να εξηγούμε γιατί το σχολείο είναι κλειστό και γιατί δεν μπορούν να συναντήσουν τους φίλους τους. Το νηπιαγωγείο που πάει, οργανώνει κάποιες online συναντήσεις που του αρέσουν, ωστόσο δεν είναι πολλές.
Παίζουμε, διαβάζουμε και κάνουμε κάποιες βόλτες στην εξοχή, όπου διατηρούμε, με βάση τις επίσημες συστάσεις, την “ιερή” απόσταση του ενός μέτρου από οποιονδήποτε άνθρωπο συναντούμε. Όταν συναντάς κάποιον στον δρόμο, συχνά πρέπει να κάνεις μια κάποια “διαπραγμάτευση” σχετικά με το ποιος θα πάει σε ποια κατεύθυνση, ώστε να μείνει ανάμεσά σας ο απαραίτητος χώρος.
“Μια απλή χειρονομία ή ένα βλέμμα, είναι αρκετά”.
Και συνεχίζει: “Οι κατ’ ιδίαν κοινωνικές συναναστροφές έχουν εντελώς αποκλειστεί: Όχι συναντήσεις με φίλους, όχι μπαρ, όχι εστιατόρια. Περιοριζόμαστε σε εικονικά μηνύματα, σε βίντεο κλήσεις. Τα παιδιά έχουν συνηθίσει να μιλούν μέσω βίντεο κλήσης με συγγενείς που βρίσκονται μακριά, όμως τους φαίνεται περίεργο να κάνουν το ίδιο με συγγενείς που είχαν συνηθίσει να συναντούν από κοντά, καθώς μένουν δίπλα”.
Μια… αυτοσχέδια δανειστική βιβλιοθήκη σε παιδική χαρά, καθώς στην Ιταλία έχουν κλείσει και οι βιβλιοθήκες
Ψώνια στην… σε καραντίνα Ιταλία – Ένα δύσκολο εγχείρημα
Στην συνέχεια, ρωτάμε τον Dario τι συμβαίνει με τα ψώνια, για τις βασικές καθημερινές ανάγκες. Ακόμη κι αυτό, είναι μια διαδικασία τα δεδομένα της οποίας έχουν παντελώς ανατραπεί στην Ιταλία μετά την ραγδαία εξάπλωση του ιού. Μια διαδικασία που το κάθε τι απλό, φαντάζει πλέον δύσκολο και ασύλληπτο στο μυαλό κάποιου που δεν ζει σε μια τέτοια κατάσταση.
“Ψωνίζουμε ολοένα και λιγότερο συχνά, για να αποφύγουμε καταστάσεις που ενέχουν ρίσκο. Όταν ξεχάσεις να πάρεις κάτι, είναι καλύτερα να μην επιστρέψεις στο μαγαζί την επόμενη μέρα, παρά να περιμένεις μέχρι την επόμενη φορά που θα πας για να ψωνίσεις πολλά πράγματα.
Μου λείπει το pizzoccheri, ένα κλασικό πιάτο ζυμαρικών με φαγόπυρο, λαχανικά και τυρί. Την τελευταία φορά που πήγα ξέχασα να πάρω τα υλικά και τώρα πρέπει να περιμένω για τουλάχιστον μία εβδομάδα. Αντιθέτως έχουμε όλα τα υλικά για το “Pirlo”, την τοπική εκδοχή του κοκτέιλ spritz, τα οποία όμως θα χρησιμοποιούμε με… φειδώ”, τονίζει με μια γλυκόπικρη διάθεση.
Στην Ιταλία κυριαρχεί το άγχος
“Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση άγχους που παρά τις προσπάθειές μας, αντικατοπτρίζεται και σε μας. Για εμένα προσωπικά, σχετίζεται εν μέρει με τα ψώνια για το φαγητό: Όχι λόγω ελλείψεων, που δεν έχω συναντήσει και δεν περιμένω να συναντήσω, αλλά εξαιτίας της μεγάλης μάζας των ανθρώπων που ψωνίζουν μαζί, κάτι που αυξάνει το στρες, τις εντάσεις και φυσικά το ρίσκο της μετάδοσης”, υπογραμμίζει στην συνέχεια ο Dario, συνεχίζοντας:
“Επιπλέον, το άγχος σχετίζεται με τον φόβο μιας χειροτέρευσης της γενικότερης κατάστασης στην υγεία. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα ασθενείς και τα ισχύοντα μέτρα στοχεύουν στο να αποφευχθεί η κατάρρευση του συστήματος υγείας. Φυσικά η αγωνία σχετίζεται και με τις οικονομικές συνέπειες του κορονοϊού στην Ιταλία, που ήδη είναι καθαρά ορατές”.
Τα… fake news και οι αποφάσεις της κυβέρνησης στην Ιταλία σχετικά με την κρίση του κορονοϊού
Πώς λειτούργησε όμως ο κρατικός μηχανισμός στην γειτονική χώρα; Πώς λήφθηκαν οι αποφάσεις, πώς επικοινωνήθηκαν στους πολίτες και πόσο έγκαιρα;
Ο δημοσιογράφος τονίζει πως υπήρξαν αρκετά ζητήματα σχετικά με την ενημέρωση που έδιναν οι Αρχές στην Ιταλία. Κάνει λόγο τόσο για αντιφατικές πληροφορίες, ακόμη κι από ειδικούς, αλλά και για διαρροή πληροφοριών που αποδείχθηκαν τουλάχιστον επικίνδυνες!
Περιγράφει μια σκηνή κατά την οποία φημολογούνταν η καραντίνα στην Λομβαρδία και δεκάδες άνθρωποι –πιθανώς μολυσμένοι– έφυγαν… τρέχοντας για να προλάβουν τα αυστηρά μέτρα, παίρνοντας βεβαίως το ρίσκο να μεταδώσουν τον ιό και σε άλλους.
Χαρακτηρίζει την κατάσταση αυτή γελοία, σημειώνοντας πως όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάτι νέο και άγνωστο, είναι ζωτικής σημασίας το να λαμβάνουν συνεπή και έγκυρη ενημέρωση. “Οι κεντρικές, περιφερειακές και τοπικές Αρχές πρέπει να μιλούν με μια φωνή, κάτι που σπάνια συνέβη στην Ιταλία και τροφοδότησε μια κατάσταση γεμάτη fake news, τρομοκρατία και πραγματικούς οπορτουνιστές. Εκ των υστέρων, η επιβολή αυστηρότερων μέτρων εξαρχής και σε εθνικό επίπεδο, θα ήταν κάτι δύσκολο για τους πολίτες, αλλά πιο επιτυχημένο κι αποτελεσματικό”.
Η εμπειρία από την Ιταλία και τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα
Τον ρωτάμε τη γνώμη του σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και τονίζει πως παρά την σχετικά περιορισμένη πληροφόρηση, θεωρεί πως αν η κατάσταση στην χώρα μας μοιάζει έστω και λίγο με όσα συνέβησαν στα αρχικά στάδια της εξάπλωσης της νόσου στην Ιταλία, τότε θεωρεί πως ένα γενικό “λουκέτο”, όπως αυτό που αποφασίστηκε στην γειτονική χώρα είναι η μόνη λύση και για την Ελλάδα.
Στην δύσκολη, πάντως, αυτή συγκυρία, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την χώρα του, ο Dario δίνει ένα σπάνιο μήνυμα αισιοδοξίας για το μέλλον.
Αντί επιλόγου, παρατίθενται αυτούσια τα λόγια του ίδιου που από μόνα τους αποτελούν ένα πολύ δυνατό μήνυμα.
“Νιώθω αισιόδοξος. Τα πράγματα θα γίνουν οπωσδήποτε καλύτερα. Πιστεύω πως μετά την επέκταση της καραντίνας σε όλη την Ιταλία, υπάρχει μια ισχυρότερη αίσθηση του συναγερμού κι ένα υψηλότερο επίπεδο κοινωνικής υπευθυνότητας. Αυτά οδηγούν και σε μια γενική κοινωνική καταδίκη εκείνων των ανθρώπων -και δεν είναι λίγοι- που δεν σέβονται τους κανόνες.
Αισθάνομαι επίσης μια υψηλότερη αίσθηση της ευθύνης για την κοινότητα, κάτι που μοιάζει παράδοξο εξαιτίας της απόστασης που πρέπει να διατηρούμε ο ένας από τον άλλον.
“Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο ο ένας για τον άλλο, ειδικά για τους ασθενέστερους. Η αλληλεγγύη του ενός μέτρου”
Πριν λίγες ημέρες, μια γειτονική πόλη “πλημμύρισε” από χαρτιά που έγραφαν το μήνυμα “Andrà tutto bene”, δηλαδή “όλα θα πάνε καλά“. Αυτά τα μηνύματα δεν έχουν κάποια άμεση επίδραση, αλλά διατηρούν το αίσθημα ψηλά, βοηθούν στο να τεθεί η όποια υστερία υπό έλεγχο και διευκολύνουν την τήρηση των κανόνων.
Μοναδική εξαίρεση ο τρόπος παρουσίασης των ειδήσεων, που σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε διαχωρισμούς και εντάσεις ακόμη και σε φαινόμενα ρατσισμού απέναντι στους ανθρώπους από την Ιταλία.
Θα οδηγήσουν όλα αυτά σε μια πιο “ζεστή” συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, ή σε ισχυρότερο αποκλεισμό, ακόμη και ως μια μορφή εκδίκησης; Θα παραμείνουν στο προσκήνιο η αλληλεγγύη και η υπευθυνότητα; Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Το μέλλον είναι αναμφισβήτητα λαμπρό. Το αν θα είμαστε μέρος του, ή όχι, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Όλους μας”.