«Έφυγε» από τη ζωή ο Ισπανός σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα σε ηλικία 91 ετών. Ο κορυφαίος κινηματογραφιστής ήταν επηρεασμένος από τον Λουίς Μπουνιουέλ, ενώ συμμετείχε και ο ίδιος σε ορισμένες από τις ταινίες του.
Ο Κάρλος Σάουρα με επιρροή από τον «αναρχικό κινηματογραφιστή» Λουίς Μπουνιουέλ, στις πρώτες ταινίες του χρησιμοποιούσε παραβολές και συμβολισμούς, για να αποφύγει τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος της Ισπανίας επί Φρανσίσκο Φράνκο.
Οι πιο γνωστές ταινίες του Σάουρα είναι η «Απομόνωση» και το «Θρέψε κοράκια». Μάλιστα το 1991 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας «Γκόγια» για την ταινία «Ω! Καρμέλα».
Ο Κάρλος Σάουρα παντρεύτηκε δύο φορές. Έχει τρία παιδιά από τον πρώτο του γάμο και δύο από τον δεύτερο. Επίσης, είχε σχέση με την Τζεραλντίν Τσάπλιν, με την οποία έχει αποκτήσει έναν γιο, τον Σέιν, ενώ η ίδια έχει πρωταγωνιστήσει σε επτά ταινίες του.
Φιλμογραφία του Κάρλος Σάουρα:
- 1962 Los Golfos
- 1964 Οι ληστές
- 1966 Το κυνήγι
- 1967 Στον κατήφορο του πάθους
- 1968 Stress es tres, tres
- 1969 Απομόνωση
- 1970 El jardin de las delicias
- 1973 Η Άννα και οι λύκοι
- 1974 Η ξαδέλφη Αγγελική
- 1976 Θρέψε κοράκια
- 1977 Ελίζα ψυχούλα μου
- 1978 Με δεμένα μάτια
- 1979 Η μαμά έγινε εκατό χρονών
- 1980 Γρήγορα! Βιάσου!
- 1981 Ματωμένος γάμος
- 1982 Αντονιέτα, το αίνιγμα μιας γυναίκας
- 1982 Dolce horas
- 1983 Κάρμεν
- 1984 Los Zancos
- 1986 Μάγος έρωτας
- 1988 El Dorado
- 1989 La noche oscura
- 1990 Ω! Καρμέλα
- 1991 Maraton
- 1992 Spara che ti passa/ Tire ca te passera
- 1993 Barcelona
- 1993 Sevillanas
- 1994 Flamenco
- 1996 Ταξί
- 1997 Pajarico
- 1998 Τάνγκο
- 2000 Γκόγια
- 2001 Bunuel y La Mesa Del rey Salomon
- 2002 Σαλώμη
- 2007 Iberia
- 2016 La Jota
- 2018 El Rey de todo el mundo
Λίγα λόγια για τον Κάρλος Σάουρα
«Η Ακαδημία κινηματογράφου ανακοινώνει με βαθύτατη λύπη τον θάνατο του Κάρλος Σάουρα, ενός από τους θεμελιωτές κινηματογραφιστές στην ιστορία του ισπανικού κινηματογράφου, που πέθανε σήμερα στο σπίτι του σε ηλικία 91 ετών, έχοντας δίπλα του τους αγαπημένους του», ανακοίνωσε η ακαδημία στο Twitter.
«Η τελευταία του ταινία “Las paredes hablan” (Οι τοίχοι μιλούν), βγήκε στις αίθουσες την Παρασκευή, απόδειξη της ακούραστης δραστηριότητάς του και της αγάπης του για τη δουλειά του έως τις τελευταίες του στιγμές», δήλωσε επίσης.
Ο κινηματογραφιστής επρόκειτο να λάβει ένα τιμητικό Goya αύριο, Σάββατο, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής των βραβείων του ισπανικού κινηματογράφου που διεξάγεται στη Σεβίλλη. Ασφαλώς ένας φόρος τιμής θα αποδοθεί εκεί στη «μνήμη ενός αναντικατάστατου δημιουργού», πρόσθεσε η Ακαδημία.
Από τον κοινωνικό ρεαλισμό στο φλαμένκο
«Κάρλος Σάουρα, μας άφησες. Κινηματογραφιστής, φωτογράφος, απόλυτος καλλιτέχνης, είχε λάβει όλα τα βραβεία που μπορεί κανείς να φανταστεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του και κυρίως την αγάπη και την αναγνώριση όλων αυτών που εκτίμησαν τις ταινίες του», έγραψε στο Twitter o Ισπανός υπουργός Πολιτισμού Μικέλ Ιθέτα.
Σκηνοθέτης το 1975 της ταινίας “Θρέψε κοράκια” (“Cria cuervos”), αλληγορία της δικτατορίας που έπνιξε τη χώρα του, απέσπασε το βραβείο της κριτικής επιτροπής των Καννών και μία υποψηφιότητα καλύτερης ξένης ταινίας στα γαλλικά César, ο Σάουρα αρχικά έθεσε το έργο του υπό το σύμβολο του κοινωνικού ρεαλισμού πριν στραφεί στα μουσικά φιλμ, κυρίως με θέμα το φλαμένκο.
Γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου του 1932 στην Χουέσκα της βόρειας Ισπανίας από οικογένεια καλλιτεχνών, ο Σάουρα, ο οποίος γύρισε συνολικά σχεδόν 50 ταινίες, απέσπασε την πρώτη του διεθνή αναγνώριση το 1966 στο Βερολίνο (Ασημένια Άρκτος για το “Κυνήγι”).
Με πλούσιο έργο, ο Σάουρα ήταν ένας κινηματογραφιστής του παιχνιδιού και της φαντασίας, με εκλεπτυσμένη αισθητική και ύφος ταυτόχρονα λυρικό και παραστατικό, εστιάζοντας στην τύχη των πλέον αδυνάτων. Συχνά σκιαγραφούσε χαρακτήρες, που προέρχονταν από την αστική τάξη, βασανισμένους από το παρελθόν τους, να επιπλέουν μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Ωστόσο μετά τον θάνατο του Φράνκο (1975) και τη μετάβαση στη δημοκρατία που ακολούθησε, αυτός ο παθιασμένος με τη μουσική και τον χορό πέρασε σταδιακά σε κάτι άλλο: Σε ύμνους αγάπης στο τάνγκο και το φάντο, στο αργεντίνικο φολκλόρ και τη χότα (jota), τον χορό της γενέτειράς του της Αραγονίας, στην όπερα και κυρίως στο αγαπημένο του φλαμένκο, με αποτέλεσμα να γίνει, άθελά του, ένας πρεσβευτής του ισπανικού πολιτισμού.