Τρεις εντυπωσιακές προτάσεις κερδίζουν σε διεθνή διαγωνισμό για διαστημικά ταξίδια
Χωρίς ταχύτητα φωτός, χωρίς τεχνητό ύπνο. Μόνο αιώνες ταξιδιού και γενιές ολόκληρες που θα ζουν κλεισμένες μέσα σε ένα διαστημόπλοιο. Αυτό ήταν το στοίχημα του διαγωνισμού «Project Hyperion» που διοργανώθηκε από την Initiative for Interstellar Studies (I4IS), όπως αναφέρει το The Economist. Στόχος: ο σχεδιασμός ενός σκάφους που θα μπορούσε να φτάσει σε έναν εξωπλανήτη — χωρίς το πλήρωμα να καταρρεύσει κοινωνικά στη διαδρομή του στο διάστημα.
Ανάμεσα σε περίπου 100 προτάσεις απ’ όλο τον κόσμο, τρία σχέδια ξεχώρισαν στον διαγωνισμό. Ένας κύλινδρος μήκους 58 χιλιομέτρων, δακτύλιοι θαμμένοι σε αστεροειδή και ένας σταθμός με διπλό τροχό: όλα με κοινό στόχο την επιβίωση του πληρώματος για αιώνες στο διαστρικό διάστημα.
Ένας κύλινδρος, μια μέδουσα και δύο γιγαντιαίες ρόδες στο διάστημα
Το σχέδιο Chrysalis, εμπνευσμένο από τα τροχιακά καταλύματα του Gerard O’Neill από το 1974, περιλαμβάνει έναν κύλινδρο 3 χιλιομέτρων μέσα σε μια δεξαμενή καυσίμων μήκους 58 χλμ. Ο κύλινδρος περιστρέφεται για να δημιουργεί τεχνητή βαρύτητα, ενώ τα επιμέρους τμήματα κινούνται αντίρροπα για σταθερότητα.
Το Proximum έχει σχήμα τεράστιας μέδουσας. Αποτελείται από δύο δακτύλιους τύπου Stanford torus τοποθετημένους μέσα σε έναν σκαλισμένο αστεροειδή που προσφέρει προστασία από την ακτινοβολία. Σε αντίθεση με το Chrysalis, δεν μεταφέρει όλα τα καύσιμα από την αρχή, αλλά βασίζεται σε ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού.
Το Hyperion βασίζεται στον εμβληματικό σχεδιασμό του Kubrick από την ταινία 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Με διάμετρο 500 μέτρα, φιλοξενεί έξι «γειτονιές» σε δύο τροχούς. Παρόλο που δεν ζητήθηκε πρόβλεψη για προώθηση, μπορεί να συνδεθεί με κινητήρα τύπου Chrysalis.
Όλα τα σχέδια περιλαμβάνουν κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία, αγροκτήματα, εργοστάσια, χώρους λατρείας, αθλητικές εγκαταστάσεις και συνεδριακούς χώρους. Η ενέργεια προέρχεται από αντιδραστήρες σύντηξης, ενώ η πρόωση βασίζεται σε τεχνολογίες όπως direct-fusion drives και κινητήρες πυρηνικών παλμών. Οι κρύσταλλοι διλιθίου, ωστόσο, έμειναν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Πώς θα λειτουργεί η κοινωνία στο διάστημα;
Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Για να αποφευχθούν συγκρούσεις και κοινωνική κατάρρευση σε βάθος γενεών, οι ομάδες ανέπτυξαν ευφάνταστα μοντέλα διακυβέρνησης. Το Proximum προτείνει μια προσέγγιση βασισμένη στη θεωρία των γενεών Strauss-Howe (προφήτες, νομάδες, ήρωες, καλλιτέχνες).
Το Chrysalis στηρίζεται σε ένα σύστημα «υγρής κοινωνιοκρατίας», ενώ το Hyperion υιοθετεί ένα οικονομικό μοντέλο διαχείρισης πόρων με συλλογική προσέγγιση και χωρίς κίνητρο το κέρδος.
Και αν όλα αυτά αποτύχουν, υπάρχει πάντα η τεχνητή νοημοσύνη. Όπως λέει η ομάδα του Proximum, οι άνθρωποι ίσως να μην είναι τα πιο έξυπνα ή ικανά όντα στο σκάφος.
Μια εύθραυστη ουτοπία
Ακόμη και με τέλεια σχεδίαση, ο κίνδυνος κοινωνικής διάσπασης παραμένει υψηλός. Χίλια άτομα, για γενιές, κλεισμένα σε έναν περιορισμένο χώρο χωρίς εξωτερικούς κινδύνους, είναι μια συνταγή για σύγκρουση.
Το μεγαλύτερο κενό όλων των σχεδίων όμως, σύμφωνα με το The Economist, είναι η αναπαραγωγή. Κάποιες ομάδες προβλέπουν κανόνες για τον έλεγχο των γεννήσεων, χωρίς όμως να εξηγούν ποιος θα τους επιβάλει και πώς. Ίσως, σε έναν μελλοντικό κόσμο αφθονίας, οι μεγάλες οικογένειες να είναι απλώς παρωχημένες. Ίσως.
