Η Ναταλία Γερμανού επέστρεψε! Η δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός, στιχουργός και -πρόσφατα- συγγραφέας, δίνει στο «Life» και τον Αλέξανδρο Πρίφτη την πρώτη της συνέντευξη για το 2014 και μιλάει εξομολογητικά για όσα δεν έχει πει μέχρι σήμερα: Για τον πατέρα της και την απώλειά του, την παιδική της ηλικία, τη μητέρα της, τα «κενά» της, τις σχέσεις της, τον έρωτα, το θάνατο. Όλα αυτά, δηλαδή, που την αποτελούν στην πραγματικότητά της, πέρα από την προφανή λαμπερή της εικόνα: Ένα περίεργο κράμα ευαισθησίας και ανθεκτικότητας- ειδικά στις δύσκολες στιγμές και στις ήττες.
Για το νέο της βιβλίο που αφιερώνει στον πατέρα της
Ναι, ουσιαστικά το έγραψα για τον πατέρα μου, ήταν μία υπόσχεση που του είχα δώσει κάποτε. Πρέπει, όμως, να σου πω ότι το βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται πολλά χρόνια πριν, το 1998, κι έτσι ο πατέρας μου είχε προλάβει να διαβάσει ορισμένα κεφάλαια. Μου έκανε και κριτική, αρκετά αυστηρή -όπως πάντα- θα έλεγα, αλλά και γλυκιά ταυτόχρονα. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μία από τις τελευταίες κουβέντες που μου είχε πει ήταν «σε παρακαλώ πολύ, ό,τι κι αν κάνεις- τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, στίχους-, στο ζητάω έτσι, για χάρη μου, να μην παρατήσεις το γράψιμο και να θυμάσαι πάντα ότι το γράψιμο των βιβλίων είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο που θα μπορέσει ποτέ να βρει η ψυχή σου».
Για το πως τον θυμάται
Τον θυμάμαι χαμογελαστό, με πολλές απαιτήσεις από μένα στα επαγγελματικά. Επίσης, τον θυμάμαι πάντα να προσπαθεί να με κάνει έναν πολύ σωστό άνθρωπο. Η βασική του ανάγκη ήταν να είμαι εντάξει με τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου- ακόμη και «κάτω» από μένα, υφισταμένους κ.λπ. Θυμάμαι μια φορά, όταν ήμουν μικρή, είχαμε στο σπίτι μας μία γλυκύτατη κυρία που μας καθάριζε, μας μαγείρευε και γενικότερα μας βοηθούσε. Πρέπει να ήμουν 3,5 ή 4 χρόνων -ούτε στο νηπιαγωγείο δεν πήγαινα- και μία μέρα είχε έρθει ο πατέρας μου να φάει μαζί μας στο σπίτι. Εγώ, όπως έχω ξαναπεί, μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Ξαφνικά, στο τραπέζι όπως τρώγαμε, γύρισα και είπα: «κυρία Κατίνα, φέρε μου νερό!». Τότε ο Φρέντυ άφησε το πιρούνι του κάτω, σηκώνεται από το τραπέζι, με βουτάει από το σβέρκο σαν γατί και με έσυρε ως την κουζίνα. Στην κυριολεξία με έσυρε λες κι ήμουν γατί! Στην κουζίνα, μπροστά στην κυρία Κατίνα, μου είπε: «πάρε το νερό μόνη σου, ζήτα συγνώμη από την κυρία Κατίνα για τον τρόπο που της μίλησες και, από εδώ και πέρα, θα λες “σας παρακαλώ πολύ, θα μπορούσατε να μου φέρετε λίγο νερό;”. Έτσι θα μιλάς!». Παρά το γεγονός ότι ήμουν μόλις 3,5 χρόνων, μου έμεινε για πάντα, καταγράφηκε στο «σκληρό δίσκο». Από τότε, μέχρι και τα 15 μου, στις ατέλειωτες συζητήσεις μας, μου έλεγε: «άκουσε να δεις κοριτσάκι μου, στους διευθυντές και στα αφεντικά σου πούλα όσο τσαμπουκά θες και διεκδίκησε όσα μπορείς. Σε εκείνους που θα εργάζονται για σένα, θα μιλάς στον πληθυντικό και με σεβασμό». Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ και το διατηρώ ως αρχή μου για πάντα.
