Όταν ο αρχαιολόγος Άρθουρ Εύανς αντίκρισε στην Κνωσό τις τοιχογραφίες των κρητικών κοριτσιών που χόρευαν γύρω από τους ταύρους στα περίφημα ταυροκαθάψια των Μινωικών χρόνων, αναφώνησε έκθαμβος: «Μα αυτές είναι Παριζιάνες!» Και μόνο αυτή φράση δείχνει τους αέναους κύκλους που κάνει μέσα στο χάος της παγκόσμιας ιστορίας το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς.
Από τις τοιχογραφίες των προϊστορικών χρόνων μέχρι τα σύγχρονα παγκοσμιοποιημένα πρότυπα της show biz και της μόδας, η έννοια της γυναικείας ομορφιάς αλλάζει από αιώνα σε αιώνα και από κοινωνία σε κοινωνία, ανάλογα με τις ανάγκες της ζωής που καθορίζει και τις αισθητικές αντιλήψεις.
Όταν οι άνδρες και των δύο στρατοπέδων του Α’ παγκοσμίου πολέμου επέστρεψαν στα σπίτια τους από τα χαρακώματα, βρήκαν τις γυναίκες τους δίχως τους συνηθισμένους κορσέδες, δίχως κότσους στα μαλλιά και δίχως την προπολεμική υπακοή τους. Πέντε χρόνια στα εργοστάσια, ελλείψει ανδρικών χεριών, είχαν αποδειχθεί αρκετά για ν’ αλλάξουν ριζικά την αντίληψη που είχε για την ομορφιά ο ίδιος ο ευρωπαϊκός γυναικείος πληθυσμός.
Αντιστοίχως, το όνειρο των αρχαίων Ελλήνων ανδρών που ήταν ‘’Θεσσαλική φοράδα, γυναίκα Σπαρτιάτισσα’’ (μ’ αυτή την σειρά), μόνο από τις ανάγκες της τότε ζωής μπορεί να ερμηνευτεί. Τα υπέροχα άλογα της Θεσσαλίας κυκλοφορούσαν ελεύθερα στον κάμπο, οι Σπαρτιάτισσες κρατούσαν στα χέρια τους την επιβίωση του νοικοκυριού, καθότι οι άντρες ασχολούνταν με τον πόλεμο. Εδώ, η ελευθερία και η χειραφέτηση ήταν το βασικό στοιχείο της ομορφιάς.
Στην έρημο Καλαχάρι της Αφρικής, όσο πιο διογκωμένοι ήταν οι γλουτοί της γυναίκας τόσο πιο περιζήτητη ήταν. Το αποθηκευμένο λίπος ήταν το κριτήριο επιβίωσης για τη σκληρή ζωή της ερήμου.
Οι Εσκιμώες θεωρούνταν τόσο ομορφότερες όσο σκληρότερα ήταν τα χέρια τους, διότι αυτό σήμαινε πως ήξεραν να ψαρεύουν.
Μια πάλλευκη αναγεννησιακή καλλονή θα πάθαινε αποπληξία βλέποντας τις σημερινές κοπέλες να ξαπλώνουν στον ήλιο για να μαυρίσουν. Στην εποχή τους, το λευκό δέρμα ήταν συνώνυμο της ομορφιάς και της αριστοκρατικότητας. Μόνο οι υπηρέτριες ή οι χωριάτισσες που δούλευαν στα χωράφια ήταν καμένες απ’ τους ήλιους.
Μια αρχαία ελληνίδα στα πρότυπα της Αφροδίτης της Μήλου, θα χλεύαζε μια γυναίκα της Βικτωριανής Αγγλίας, η οποία έσφιγγε με λωρίδες υφάσματος το στήθος της ώστε να φαίνεται όσο το δυνατόν μικρότερο, ει δυνατόν ανδρικό.
Μια ξυπόλυτη Αφρικάνα ή μια γυναίκα της Αραβίας που ζωγραφίζει με χένα το κουτουπιέ του ποδιού της για να το αναδείξει, θα έφριτταν βλέποντας μια γυναίκα της Κίνας που από μικρή της γύριζαν το πόδι προς τα μέσα σπάζοντας τα κόκκαλα, αφού εκεί η γυναίκα θεωρούνταν όμορφη αν περπατούσε σαν πουλί.
Μια Φλαμανδή του 17ου αιώνα που όσο πιο παχιά και γεμάτη κυτταρίτιδα ήταν τόσο πιο όμορφη θεωρούνταν, θα χαμογελούσε ειρωνικά μπροστά στα λιπόσαρκα μοντέλα του 21ου αιώνα.
Στην αρχαία Ρώμη το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς συμβάδιζε με την ευμάρεια. Ωραία γυναίκα ήταν η όμορφα και περίπλοκα ντυμένη γυναίκα, γι αυτό και μια Ρωμαία πατρικία που σεβόταν τον εαυτό της χρειαζόταν δέκα σκλάβες για να της φτιάξουν τις δίπλες του χιτώνα της και να της φορέσουν τα κοσμήματα της.
Το κεντροευρωπαϊκό πρότυπο του 19ου αιώνα της σχεδόν φθισικής Κυρίας με τα Καμελίας, θα έφερνε αναγούλα στις γεμάτες ζωντάνια και ήλιο καλλονές της μεσογείου.
Οι πλακουτσομύτες κοπέλες των πινάκων του Πωλ Γκωγκέν, είναι λογικό να θεωρούνται φρικτές από τις Ρωσίδες και τις Γαλλίδες με τις λεπτεπίλεπτες ανασηκωμένες μυτούλες.
Οι εποχές αλλάζουν τα πρότυπα, στην πραγματικότητα όμως το ανδρικό συναίσθημα είναι αυτό που τα αμφισβητεί κάθε τόσο στην πράξη. Κανένας εκτός από τον ίδιον, δεν μπορούσε να καταλάβει τον βασιλιά Ήλιο της Γαλλίας, τον Λουδοβίκο ΙΔ’, όταν αγαπούσε με το ίδιο ασίγαστο πάθος την υπόξανθη χλωμή άσαρκη Λουίζα ντε Λα Βαλιέρ και τη μελαχρινή παχουλή και γεμάτη ζωή Μαντάμ Ντε Μοντεσπάν.
Οι σουλτάνοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αναζητούσαν για τα χαρέμια τους όχι απλώς όμορφες, αλλά ατίθασες όμορφες για να τις ημερεύουν. Γι αυτό και στο Τοπ Καπί διέπρεψαν εξίσου οι ξανθές Καυκάσιες και οι μελαχρινές Αιγαιοπελαγίτισσες που δεν παραδίδονταν εύκολα.
Το διάσημο στην εποχή του ξανθό μαλλί της Βενετσιάνας αριστοκράτισσας, επιτυγχάνονταν με ατέλειωτες ώρες έκθεσης στον ήλιο αφού το πασάλειβαν με μέλι, αλλά με το πρόσωπο της γυναίκας σκεπασμένο για να παραμείνει λευκό.
Ένας ήρωας του Μολιέρου διαμαρτυρόταν ότι η γυναίκα του κόντευε να τον καταστρέψει, διότι για τις κρέμες της «χρησιμοποίησε λίπος δώδεκα ολόκληρων γουρουνιών». Τα ίδια ακριβώς έλεγαν και οι εραστές της Μέριλιν Μονρόε. Οι λίγες σταγόνες αρώματος που έβαζε πίσω απ’ τα’ αυτιά της πριν κοιμηθεί ολόγυμνη, τους κόστιζαν ολόκληρες περιουσίες.
Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη. Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα.
Μία σταγόνα ιστορία – Διαβάστε επίσης
Η βιομηχανία λειψάνων και κειμηλίων
Ο τρελός Χαλεπάς και η κοιμωμένη του
Αϊνστάιν – Χαζός και μεγαλοφυία
Φόρος υπέρ τρίτων για αφροδίσια
Το κυνήγι της γάτας, η εξορία του γουρουνιού
Η βιτριολική διαθήκη του Ανδρέα Συγγρού
Βόρειοι – Νότιοι: Ένα βρώμικο σφαγείο
Ο αποστάτης Γουλιμής
1200 μουλάρια φορτωμένα με χρυσάφι