Το χρέος λειτούργησε για ακόμη μια φορά ως το… τυράκι στην παγίδα με τα μέτρα. Το χρέος θα ελαφρυνθεί με … προοπτική για το 2069, όταν αρκετές γενιές Ελλήνων θα έχουν αποδημήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά την ίδια ώρα θα έχουν πληρώσει και με το παραπάνω τα κρατικά χρέη με ακόμη μια σειρά μέτρων από τους κατά τα άλλα εταίρους και δανειστές μας.
Ο διάβολος λένε κρύβεται στις λεπτομέρειες και αυτές οι λεπτομέρειες την τελευταία επταετία μετριούνται με δισεκατομμύρια μέτρων στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κάπως έτσι πατά τα νέα μέτρα και παρά τα χτυπήματα συμπαράστασης στην πλάτη του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Eurogroup ήρθε το ΔΝΤ να πει ότι όσα μέτρα έχουν συμφωνηθεί μέχρι σήμερα παρά την αισιοδοξία των Ευρωπαίων δεν αρκούν παρά για το μισό πλεόνασμα από αυτό που απαιτείται. Ουσιαστικά απαιτούνται άλλα τόσα μέτρα και μάλιστα άμεσου δημοσιονομικού χαρακτήρα για να είναι αξιόπιστα.
Επί της ουσίας το ΔΝΤ επιμένει ότι το πακέτο μέτρων που θα πρέπει να ακολουθήσει θα πρέπει να κινηθεί στο τρίπτυχο:
Μείωση του αφορολόγητου ορίου.
Μείωση των καταβαλλόμενων συντάξεων.
Μείωση των καταβαλλόμενων μισθών από το δημόσιο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για τα δυο πρώτα ήταν ξεκάθαρος αξιωματούχος του ΔΝΤ που σχολίασε την απόφαση του Eurogroup:
“πρέπει να περιληφθούν μέτρα που να μειώνουν τις δαπάνες για την στήριξη του ασφαλιστικού, οι οποίες είναι σήμερα στο 10% του ΑΕΠ, και να γίνουν παρεμβάσεις για τη μείωση του αφορολογήτου ορίου, το οποίο καλύπτει σήμερα το 60% των φορολογουμένων στην Ελλάδα”. Το τρίτο μέτρο επί της ουσίας έχει ψηφιστεί με τον κόφτη που έχει θεσμοθετηθεί και περιλαμβάνει τις περικοπές δημόσιων δαπανών, ειδικά τώρα που οι αμυντικές δαπάνες μόνο να μειωθούν δεν είναι δυνατόν.
Ουσιαστικά το ΔΝΤ επαναφέρει στο τραπέζι όσα μέτρα προσπάθησαν να αποφύγουν οι Έλληνες υπουργοί στη διαπραγμάτευση και όσα μέτρα προσπάθησε η κυβέρνηση να τα… στείλει σε πολιτική διαπραγμάτευση.
Ουσιαστικά η απόφαση του Eurogroup μεταφράζεται με μια λέξη με κόφτη. Κόφτη σε ό,τι αφορά στις δαπάνες και με μια ακόμη, επικουρική (καθώς η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει πιάσει πάτο) σε αύξηση των εσόδων.
Αύξηση των εσόδων δεν μπορεί να υπάρξει παρά με μείωση του αφορολόγητου καθώς άμεση αύξηση φόρων μόνο τη φοροδιαφυγή θα εντείνει, ενώ η μείωση των δαπανών έχει να κάνει σε πρώτη φάση με τις καταβαλλόμενες δαπάνες για τις συντάξεις για τις οποίες του εταίροι και δανειστές λένε ότι κινούνται σε διπλάσιο ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με τον μέσο όρο της Ένωσης.
Στο βάθος όμως η μείωση των δαπανών του δημοσίου κρύβει και μειώσεις μισθών των εργαζόμενων σε αυτό καθώς οι γενικοί κωδικοί για μείωση εξόδων δεν γίνονται πλέον πιστευτοί από τους δανειστές και έτσι απαιτούν μέτρα άμεσα μετρήσιμα… δηλαδή μείωση μισθών.
Όλα τα παραπάνω έχουν πέσει ήδη στο τραπέζι από το ΔΝΤ και έχουν απορριφθεί από την ελληνική πλευρά ως απαράδεκτα, ωστόσο περιγράφονται απ’ όλους τους υπόλοιπους ως τα μόνα μέτρα που είναι δυνατό να παρθούν. Μάλιστα ο υφυπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Τάσος Πετρόπουλος παραδέχθηκε ότι έπεσε στο τραπέζι από το ΔΝΤ για τα μέτρα μετά το 2018 το ψαλίδι στις καταβαλλόμενες συντάξεις καθώς απαιτείται εξοικονόμηση της τάξης των 3,5 με 4 δισ. ευρώ!
