Όμως όλα αυτά τα σπουδαία και τα ωραία έμειναν στα λόγια, όπως και τόσα άλλα άλλωστε. Η ανάπτυξη ήταν ασθενική, μόλις 1,35% για την ακρίβεια. Και το χειρότερο όλων η κατανάλωση μειώθηκε, οι επενδύσεις δεν ήρθαν και η ανεργία ναι μεν μειώθηκε, αλλά με την μετατροπή των θέσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής.
Η εικόνα της οικονομίας είναι κακή και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται μάλλον κλείνει τα μάτια σε μία ζοφερή πραγματικότητα. Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα της οικονομίας στην Ελλάδα σήμερα. Το ένα έχει να κάνει με την υπερφορολόγηση και το άλλο με την παντελή έλλειψη παραγωγικού προτύπου.
Εάν κάποιος που εργάζεται στην χώρα σήμερα παράγει και αμείβεται ικανοποιητικά θα πρέπει στο τέλος της ημέρας να δίνει τα περισσότερα στην εφορία και στον ΕΦΚΑ. Οι συγγραφείς του ασφαλιστικού άλλαξαν τους νόμους της φύσης και της οικονομίας. Ο νόμος της οικονομίας λέει ότι αναδιανομή εισοδήματος γίνεται μόνο μέσα από τους φόρους, ενώ μέσα από το ασφαλιστικό υπάρχει η έννοια της ανταποδοτικότητας. Αυτός ο Νόμος καταργήθηκε. Όποιος εργάζεται θα το πληρώσει ακριβά και όποιος αμείβεται καλά, επίσης θα το πληρώσει ακριβά. Άρα τι θα πρέπει να κάνει κάποιος λογικός άνθρωπος; ή να πάψει να εργάζεται ή απλά να πάψει …. να αμείβεται καλά στα μάτια της εφορίας.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με το παραγωγικό μοντέλο. Ο μεγάλος ασθενής της Ελλάδος είναι ο δημόσιος τομέας. Αντιπαραγωγικός και κοστοβόρος. Και όμως η κυβέρνηση αντί να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, τον ενισχύει και τον κάνει πιο ακριβό.
Η άσκηση δεν βγαίνει και το ξέρουν όλοι. Το σύστημα αρχίζει να φρακάρει ξανά. Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλείται, φαίνεται άλλωστε και από την πορεία των εσόδων, ενώ σοβαρές επενδύσεις δεν γίνονται. Η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ξανά σε αδιέξοδο. Η λύση είναι μία και μοναδική. Αλλαγή μείγματος πολιτικής. Μείωση της φορολογίας, μείωση του δημοσίου, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ανάσα στις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
