Γράφει ο Σπύρος Ν. Πασχέντης
Ένας καθηγητής ΑΕΙ υψηλής βαθμίδας χειρονομεί δημόσια με χυδαίο τρόπο.
Ένας νεαρός κουκουλοφόρος έξω από το ίδιο ΑΕΙ βρίζει χυδαία πετώντας μολότοφ.
Ποιες οι ομοιότητες και ποια η μεταξύ τους διαφορά;
Καταρχάς, και οι δύο τα βάζουν με την κυβέρνηση. Ο ένας, από θέση εκλεγμένου περιφερειάρχη, διαφωνεί με τη μεταναστευτική πολιτική της. Ο άλλος, από ιδεολογική αντίδραση, διαφωνεί με τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της κυβερνητικής πολιτικής για την Παιδεία, της οποίας υψηλόβαθμο στέλεχος είναι ο κύριος καθηγητής.
Την άλλη μέρα, ο υψηλόβαθμος ακαδημαϊκός βγαίνει στα κανάλια με ένα τεράστιο «Εγώ» και βρίζει όποιον δημοσιογράφο του ζητάει ένα σχόλιο και μια δημόσια συγγνώμη για τη χυδαιότητα της πράξης του. Όμως εκείνος τους έχει όλους «γραμμένους» από τον πρωθυπουργό και κάτω. Από την άλλη, ο υβριστής κουκουλοφόρος «μπαχαλάκης» δεν βγαίνει καν στα κανάλια. Τα έχει «γραμμένα» όπως και ολόκληρο το «σύστημα».
Εάν πρέπει να καυτηριαστούν αυτές οι δύο πράξεις, του καθηγητή και του κουκουλοφόρου, άραγε ποια από τις δύο είναι τελικά η πλέον επικίνδυνη; Προφανώς και οι δύο. Αλλά, ποια έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία σήμερα; Του μπαχαλάκη «αλητάκου» που πυρπολεί την Πατησίων μπροστά στο Μετσόβιο ή του αξιοπρεπούς μορφωμένου κυρίου καθηγητή που διδάσκει τη σπουδάζουσα νεολαία λίγα μέτρα πιο εκεί, μέσα στο Πολυτεχνείο;
Το ερώτημα φαντάζει ρητορικό, αλλά δεν είναι.
Πρέπει η κοινωνία μας να αξιολογήσει τις δύο περιπτώσεις και να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Η συνήθης άποψη ότι «άλλο το ένα και άλλο το άλλο» δεν φθάνει. Διότι, τα δύο γεγονότα δεν έχουν ούτε μπορεί να έχουν τη ίδια βαρύτητα.
Και να γιατί:
Ο νεαρός «επαναστάτης» του δρόμου δεν έχει την παιδεία αλλά ούτε την ωριμότητα και την εμπειρία του ηλικιωμένου κυρίου καθηγητή. Είναι ένας αντιδραστικός που μπορεί να «εκφραστεί» μόνο με βρισιές και μολότοφ. Όμως, ο άλλος εκφράζει την ίδια την Παιδεία, το σύστημα που τον σπούδασε, τον λαό που τον μισθοδοτούσε επί χρόνια για να εκπαιδεύει και να μορφώνει τα παιδιά του. Μέχρι που ο ίδιος αυτός ο λαός τον τίμησε και τον ανέδειξε με την ψήφο του σε μια ανώτατη διοικητική θέση.
Από έναν τέτοιον άνθρωπο περιμένει η κοινωνία να δίνει το «καλό παράδειγμα» στη νεολαία και όχι μόνο! Περιμένει επίσης να διατηρεί την ψυχραιμία του όταν αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε κρίση που καλείται ο ίδιος να διαχειριστεί. Εάν ο κουκουλοφόρος είναι το «κακό παράδειγμα» για τους νέους μας, ο κύριος καθηγητής αναμένεται να είναι το «καλό». Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε δεν «χάνεται η μπάλα» αλλά χάνεται κάθε ελπίδα για να βγούμε από την κοινωνική παρακμή μας.
Και κάτι ακόμη:
Όταν ένας μορφωμένος άνθρωπος υποπέσει σε ένα τέτοιου είδους παράπτωμα ως προς τη δημόσια συμπεριφορά του, πρέπει να έχει τον τρόπο να ζητήσει επίσης δημόσια μια συγγνώμη για την πράξη του. Αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από τον νεαρό μπαχαλάκη.
Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας – κυρίως τα τελευταία «δύσκολα» χρόνια – δεν παρήκμασε μόνον οικονομικά και πολιτικά, αλλά κυρίως κοινωνικά. Βρισκόμαστε καθημερινά μπροστά σε γεγονότα, τα οποία ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα συνέβαιναν στην ελληνική κοινωνία. Τα πάντα έχουν υποβαθμισθεί από τότε που όλοι νομίζαμε ότι ζούσαμε σε μια νιρβάνα υλικών απολαύσεων και ξαφνικά ξημερώσαμε θυμωμένοι λες και «μας πήραν πίσω τα πάντα» μέσα σε μια νύχτα.
Και τότε όλα άρχισαν να χαλάνε. Ο σεβασμός, η ποιότητα, η ιεραρχία, η τάξη, οι θεσμοί, η παιδεία, ο λόγος, η έκφραση, η κοσμιότητα, η ανοχή. Τελικά άλλαξαν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Έτσι φθάσαμε στην κοινωνική παρακμή μας.
Θεωρώ ότι ο κύριος καθηγητής με τη μη κόσμια συμπεριφορά του «δίδαξε» ότι ακόμη και αυτός έχει προσβληθεί από τον εθνικό μας ιό. Την παρακμή.
Σπύρος Ν. Πασχέντης
Αθήνα, 28-2-2020