Είναι κατά την άποψή μου το κύριο ερώτημα, η μεγάλη αγωνία που αναδύονται από τις σφυγμομετρήσεις των τελευταίων ημερών. Και αν το ερώτημα το τοποθετήσουμε στο ιστορικό πλαίσιο, θα προσθέσουμε τους ταραγμένους και δύσκολους καιρούς για την πατρίδα.
Και να ξεκινήσουμε τις διαπιστώσεις από τον Αλέξη Τσίπρα. Η επιλογή της διακυβέρνησης της χώρας εντός του μνημονιακού πλαισίου και η στροφή προς το ρεαλισμό (επιλογές ιστορικά αναγκαίες κατά τη γνώμη μου για να αποτραπούν εξελίξεις που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα χαρακτήριζα και ως τραγωδίες), έπληξαν πολύ βαριά τον ίδιο τον πρωθυπουργό, το πολιτικό του και αξιακό προφίλ και βεβαίως το ΣΥΡΙΖΑ.
Το φανερώνουν οι δείκτες εμπιστοσύνης των ερευνών πολύ περισσότερο, αλλά και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το τελευταίο θα μπορούσε να αποδοθεί σε αποσυσπείρωση, η οποία, όμως, θα αντιτείνει κάποιος, είναι απόρροια της κλονισμένης εμπιστοσύνης προς τον αρχηγό και το κόμμα.
Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξουν την εικόνα και επομένως τη ροή των εξελίξεων. Ποτέ μη λες ποτέ στην απολιτική και ηχηρή απόδειξη αποτελεί ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία πριν από 15 χρόνια περίπου, όταν όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο και ηττημένο, αλλά ήταν αρκετός ο ρόλος του και η διαχείριση των πλημμυρών που είχαν πλήξει τη Γερμανία λίγο πριν από τις εκλογές για να ανατραπούν οι συσχετισμοί.
Και όπως είπε ο πρώτος καγκελάριος της Γερμανίας Οττο Φον Μπίσμαρκ η εμπιστοσύνη είναι ένα λουλούδι που εύκολα καταστρέφεται, αλλά πολύ δύσκολα ξαναγεννιέται.
Είναι για τον Αλέξη Τσίπρα εφικτό κάτι τέτοιο με το μνημονιακό κορσέ, τις περιορισμένες δυνατότητες που προσφέρει η οικονομία για άσκηση κοινωνικής πολιτικής; Πολύ δύσκολα.
Μόνη οδός διαφυγής οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν τη χώρα, θα βελτιώσουν θεαματικά την καθημερινότητα του πολίτη, θα δημιουργήσουν ένα νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Δημοκρατίας που θα δώσει στον πολίτη την αίσθηση ότι πλέον σε αυτή τη χώρα όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και όλοι είναι πραγματικά ίσοι.
Μπορεί να τα καταφέρει. Αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης, πολύ δύσκολα. Σχεδόν αδύνατο. Εκτός κι΄ αν ξαφνικά οι υπουργοί γίνουν εργασιομανείς και παράξουν σημαντικό έργο προς τις προαναφερόμενες κατευθύνσεις.
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να εμφανίζει υψηλά ποσοστά ή καλύτερα υψηλότερα ποσοστά, όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά η σύγκριση των ευρημάτων του Σεπτεμβρίου με εκείνα του Ιουνίου (όπου αυτό είναι εφικτό) φανερώνουν πως η αξιωματική αντιπολίτευση έφτασε τα υψηλά της όρια. Για παράδειγμα στο γκάλοπ του ΠΑΜΑΚ η Νέα Δημοκρατία το Σεπτέμβριο πετυχαίνει χαμηλότερο ποσοστό κατά μία εκατοστιαία μονάδα από τον Ιούνιο, ενώ ούτε οι επιδόσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρότι δείχνει να υπερέχει του Αλέξη Τσίπρα, φανερώνουν αξιοπιστία και εμπιστοσύνη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία, μπορούν σήμερα να κάνουν την υπέρβαση; Δύσκολο εγχείρημα. Πολύ δύσκολα, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το κόμμα του κουβαλούν τρία τουλάχιστον βαρίδια.
Το πρώτο είναι το ίδιο το όνομα του Μητσοτάκη, (και ο ίδιος κάποια στιγμή, αν θυμάστε, έκανε έκκληση να τον αντιμετωπίσουν ξεχωριστά) που για πολλούς πολίτες αποτελεί παράγοντα απώθησης και δεν επιτρέπει την προσέγγιση με τη Νέα Δημοκρατία.
Το δεύτερο είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης οι οποίοι ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό την επέκταση προς το κέντρο και τη διεμβόλισή του από τη Νέα Δημοκρατία, ενώ δεν προσφέρουν και ισχυρές δυνάμεις για την επέκταση προς τη δεξιότερη πλευρά του πολιτικού φάσματος.
Το τρίτο βαρίδι είναι η εσωτερική αμφισβήτηση, η οποία σοβεί , είναι υπαρκτή, αλλά δεν αναλαμβάνει, τουλάχιστον όχι ακόμα, ισχυρές πρωτοβουλίες, δεν αμφισβητεί ανοιχτά τον Κυριάκο Μητσοτάκη (εκτός κάποιων εξαιρέσεων που ορισμένες φορές παίρνουν και το χαρακτήρα του γραφικού), αλλά που δεν θα μείνουν αδρανείς σε περίπτωση αποτυχίας του νυν αρχηγού του κόμματος, ούτε όμως πρόκειται να επιτρέψουν την πλήρη άλωση του κόμματος από τους Μητσοτακικούς. Οι καραμανλικοί δεν σκοπεύουν να αφήσουν το Μητσοτάκη να κυριαρχήσει και να αλώσει το κόμμα, να το πούμε απλά και σταράτα.
Και οι πρώτες γκρίνιες αναμένεται να εμφανιστούν στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί από τις επόμενες μετρήσεις, το συμπέρασμα που προαναφέραμε, πως δηλαδή η Νέα Δημοκρατία έφτασε δημοσκοπικά στο ταβάνιΟπότε όταν αρχίσουν τα εσωκομματικά όργανα, η κατάσταση θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο.
Ο Βασίλης Λεβέντης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Πάνος Καμμένος δεν πείθουν ούτε οι ίδιοι, αλλά ούτε οι πολιτικοί τους σχηματισμοί ότι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τον πρώτο ρόλο (δεν θα αναφερθούμε στο ΚΚΕ γιατί έχει επιλέξει να βρίσκεται εκτός πολιτικού παιγνίου και να λειτουργεί ως δύναμη διαμαρτυρίας, ούτε τη Χρυσή Αυγή γιατί η αύξηση της ισχύος της αποτελεί τον υπ΄ αριθμόν ένα κίνδυνο για τη δημοκρατία και για τη χώρα).
Επομένως πως μπορεί να πορευτεί ο τόπος και που να πάει η χώρα με φθαρμένους και αναξιόπιστους (στα μάτια της γνώμης σύμφωνα με τις μετρήσεις) πολιτικό προσωπικό και πολιτικούς σχηματισμούς ή με περιορισμένης εμβέλειας αρχηγούς;
Κβο βάντις, λοιπόν; Είναι το κύριο, το αγωνιώδες ερώτημα.