Με βάση τις δημοσκοπήσεις, η εφημερίδα εκτιμά ότι «κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να πετύχει αυτοδυναμία», γι αυτό και το ρόλο του «ρυθμιστή» θα κληθεί να παίξει ένα από τα τρία κόμματα που διεκδικούν την τρίτη θέση, με ποσοστά μεταξύ 3,5% και 7%. Σύμφωνα με την «Μοντ» τα κόμματα είναι το ΠΟΤΑΜΙ, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ΠΟΤΑΜΙ.
Το δημοσίευμα δίνει στη συνέχεια, το ιστορικό ίδρυσης του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη καθώς και την εκλογική διαδικασία στην Ελλάδα. Μιλάει για την προεκλογική συμφωνία του Θεοδωράκη με το μικρό φιλελεύθερο κόμμα ΔΡΑΣΗ, ενώ μεταφέρει μετεκλογικά, πιθανές άλλες συνεργασίες, με βάση «την αναγκαιότητα μεταρρύθμισης της λειτουργίας του κράτους» που με σθένος υποστηρίζει ο κ. Θεοδωράκης.
Σε άλλο άρθρο γνώμης, η Μοντ αναρωτιέται πώς θα ήταν τα πράγματα για την Ελλάδα, εάν το χρηματοπιστωτικό κέντρο (CITY) ήταν στην Αθήνα και όχι στο Λονδίνο.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, θεωρείται σίγουρο ότι η άποψη των επενδυτών για την οικονομία της Ελλάδας, θα ήταν διαφορετική.
Σήμερα οι επενδυτές του CITY ζουν και εργάζονται στη Μ. Βρετανία, μιλούν τη γλώσσα, πράγμα που τους βοηθά να κατανοούν καλύτερα την τοπική πραγματικότητα.
«Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές υψηλού ρίσκου στην Ελλάδα, επανέρχεται η νευρικότητα απέναντι στην ευρωζώνη», λέει η Μοντ.
«Για άλλη μια φορά η τύχη της χώρας περνά μεταξύ άλλων από το CITY. Γιατί εκεί θα παιχτούν δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού χρέους, με συνέπεια τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων να ανεβοκατεβαίνουν και η σπέκουλα να δίνει και παίρνει…»
Ο συντάκτης του άρθρου Ερίκ Αλμπέρ, υπογραμμίζει ότι, πλην εξαιρέσεων, η γλώσσα στην οποία γίνονται τα πάντα είναι τα αγγλικά. Με αυτές τις συνθήκες, το βάρος του αγγλοσαξωνικού τύπου – Financial Times, Wall Street Journal, Bloomberg, Reuters – είναι κεφαλαιώδες γιατί αναδεικνύει μια συγκεκριμένη εικόνα για κάθε χώρα, που ενίοτε μπορεί να αποδειχθεί άδικη.
«Η Ελλάδα, η γλώσσα της οποίας δε μιλιέται πολύ, μπορεί να βρίσκεται σε αυτή την κατηγορία. Με το να ζούν στο Λονδίνο οι επενδυτές κατανοούν από ένστικτο τις διάφορες τοπικές αποχρώσεις», λέει ο συντάκτης για να υπογραμμίσει στην καταληκτική του φράση: «Η Ελλάδα και η ευρωζώνη αντιμετωπίζονται ενστικτωδώς με καχυποψία, με δεδομένο μάλιστα ότι η γεωγραφική τους θέση καθιστά το έργο ακόμα πιο δύσκολο».
