Ο Πετρολούκας Χαλκιάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών και με τον θάνατό του, έκλεισε ένα μεγάλαιο κεφάλαιο της παραδοσιακής μουσικής. Ο δεξιοτέχνης του κλαρίνου είχε καταφέρει να γίνει γνωστός ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου έζησε για σχεδόν 20 χρόνια, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα. Όχι μόνο λόγω ηλικίας, αλλά και εξαιτίας των θανάτων της συζύγου του και ενός εκ των παιδιών του. Χτυπήματα από τα οποία δεν κατάφερε να συνέλθει ποτέ.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι Ιωαννίνων και ασχολήθηκε από νωρίς με το κλαρίνο. Αν και ο πατέρας του ήθελε να σπουδάσει και να γίνει μηχανικός, εκείνος επέλεξε να κάνει επάγγελμα το μεράκι που είχε από μικρό παιδί. Δικαιώθηκε και με το παραπάνω. Τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι χαρακτηριστικό πως σε ηλικία μόλις 12 ετών, όταν τον άκουσε να παίζει κλαρίνο ένας κάτοικος του χωριού που είχε κάνει μεγάλη περιουσία στην Αμερική, ενθουσιάστηκε σε τέτοιο βαθμό που του έδωσε ένα σωρό δολάρια. Ο μικρός τα έδειχνε στον πατέρα και στη μητέρα του. Ήταν το ξεκίνημα μιας μεγάλης καριέρας.
Μπορεί να έλειψε για 20 περίπου χρόνια στην Αμερική, όπου έκανε τεράστια καριέρα, όμως η Ελλάδα και η Ήπειρος ήταν πάντα στο μυαλό του. Ήδη, από τη δεκαετία του 1970 άρχισε να εμφανίζεται στα πανηγύρια του Πωγωνίου, ιδιαίτερα της αγαπημένης του Καστάνιανης προκαλώντας αίσθηση.
Το 1979 επέστρεψε για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Ήταν πλέον περιζήτητος. Τον χειμώνα χοροί συλλόγων και ηχογραφήσεις και το καλοκαίρι πανηγύρια στην Ήπειρο, και όχι μόνο. Σχεδόν όλοι οι δίσκοι των Ηπειρωτών τραγουδιστών τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 γράφουν: Κλαρίνο: Πέτρος Λούκας Χαλκιάς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο ίδιος παρά την επιτυχία, παρέμενε απλός και προσιτός σε όλους. Οικογενειάρχης και άψογος επαγγελματίας, που στήριζε τους συνεργάτες του. Η φήμη του εξαπλώνεται και αρχίζει να δέχεται προσκλήσεις ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Από τον γάμο του, ο Πετρολούκας Χαλκίας απέκτησε τρία παιδιά: τον Γιάννη, γιατρό σήμερα, τον πρόωρα χαμένο, εξαιρετικό κλαρινίστα Μπάμπη (1965-2018) και την Ολυμπία. Ο χαμός του Μπάμπη ήταν μεγάλο πλήγμα για τον ίδιο.
Μερικά χρόνια πριν είχε σκοτωθεί σε τροχαίο έξω από τα Γιάννενα και η σύζυγος του Πετρολούκα Χαλκιά, Μαρία. Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο ίδιος ξέφυγε από την πορεία του και προσέκρουσε σε βράχια, με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο η γυναίκα της ζωής του. Το 2015 είχε φύγει από τη ζωή και ο αδελφός του Αχιλλέας (γεννημένος το 1937). Όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα σημάδεψαν τον Πετρολούκα Χαλκιά, που έβρισκε πάντα διέξοδο στο αγαπημένο του κλαρίνο.
Ο ίδιος, σύμφωνα με την ΕΡΤ, περιέγραφε το παίξιμό του ως κάτι βαθιά βιωματικό: «Όταν παίζω, τα δάχτυλά μου κινούνται μόνα τους και εντολές δίνει η ψυχή μου». Γι’ αυτό και το κοινό του τον λάτρευε – γιατί κάθε του νότα ήταν αυθεντική, φορτισμένη με συναίσθημα, με μνήμη, με πατρίδα.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος δεξιοτέχνης του κλαρίνου. Ήταν ένας ποιητής του ήχου, ένας σιωπηλός αφηγητής του τόπου και των ανθρώπων του. Και μπορεί η φυσική του παρουσία να έσβησε, όμως το ηχόχρωμά του θα συνεχίσει να αντηχεί σε κάθε πανηγύρι, σε κάθε μονοπάτι της πέτρας και της παράδοσης.
