Η χθεσινή παραίτηση του Ντ. Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ κλείνει κατά πάσα πιθανοτητα την παρουσία του στην ομάδα.
Στα 62 του πια ο Σερβοέλληνας προπονητής μάλλον δεν έχει άλλο περιθώριο συνεργασίας με το δικέφαλο.
‘Ημουν πάντα και θα εξακολουθήσω και τώρα από τους υποστηρικτές του. Ακόμα και στις πιό δύσκολες στιγμές της σχέσης του με τον κόσμο της ΑΕΚ έλεγα και θα λέω ότι όλοι οι Αεκτζηδες του χρωστάμε τόσα πολλά που κάθε ύβρις είναι μια μεγάλη αχαριστία. Και η αχαριστία είναι από τις χειρότερες και πιό φαύλες συμπεριφορές.
Είμαι 44 χρόνων. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι ΑΕΚ. Δεν ήταν η ομάδα του πατέρα μου. Την επέλεξα μόνος μου κόντρα στην κλασική πατρική πίεση.
Η Φιλαδέλφεια ήταν η γειτονιά του ονείρου. Κι όταν φτιάχτηκε η “σκεπαστή”, όλη την εβδομάδα πριν τον αγώνα οι πιτσιρικάδες τζαπατζήδες φτιάχναμε σχέδιο για το πως θα “τρυπώσουμε μέσα” την Κυριακή το μεσημέρι.
Και σ’ αυτό το “μέσα”, στο “ναό” όπως τον τραγουδούσαμε, έζησα κάτι που οι Αεκτζήδες γιοί μου δεν έχουν ακόμα γευτεί. Πρωταθλήματα.Απανωτά. Με πρωταγωνιστές μεγάλους ποδοσφαιριστές. Εμβληματικές μορφές. Ο Μαύρος,ο Μανωλάς και…ο Ντούσκο.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Ντούσκο ξαναγύριζε στη Φιλαδέλφια. Ως προπονητής πιά. Και ο κύκλος άνοιγε ξανά. Πρωταθλήματα, champions league, μεγάλη μπάλα!
Με απλά λόγια σχεδόν ότι καλό έχω να θυμάμαι συνδέθηκε με αυτό τον άνθρωπο.
Ναι κάποτε έφυγε. Ναι πήγε στον Πειραιά. ‘Οσα πρόσφερε όμως έμειναν στην ΑΕΚ. Και είναι από τα πιό πολύτιμα που έχουμε, έστω κι αν δεν έχουμε ούτε γήπεδο για να τα στεγάσουμε αφού κάποιοι “απίθανοι αλεξιπτωτιστές” το γκρέμισαν κι αυτό.
Ο Ντούσκο ξανάρθε, ξανάφυγε, έγινε Ελληνας, ξανάρθε, ξανάφυγε… ήταν δηλαδή κομμάτι από το πεπρωμένο. Δε μιλάω μαζί του.Είναι “κλειστός”. Δεν ξέρω τι σκέφτεται, τι αισθάνεται. Νιώθω όμως ότι έχει κάθε λόγο να είναι τώρα στον απολογισμό του πικραμένος.
Πολλές φορές άκουσε όσα δεν έχει ακούσει κανείς στην ΑΕΚ. Ούτε καν αυτοί που βυσοδόμησαν πάνω στην ομάδα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήθελα και ‘γω να φύγει τώρα. Η ομάδα παραπαίει. Κι ο Ντούσκο μοιάζει να γεροπαραξενεύει. Για να έχω γνώμη όμως, θα έπρεπε να ξέρω…τι έρχεται. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι αυτό που θα έρθει μπορεί να είναι πολύ χειρότερο και πιό καταστροφικό. Γιατί κι αυτός ο τωρινός…διορισμένος πρόεδρος καθόλου δε με έχει πείσει. ‘Οπως δε με πείθει στο ποδόσφαιρο κανένας μεγαλομέτοχος που δεν παίρνει πάνω του το βάρος της δράσης και το φορτώνει σε δοτούς. Και στην ΑΕΚ τα έχουμε και τα δύο.
Ο Ντούσαν ήταν αυτό που δεν είναι όλοι αυτοί. Ο συνεκτικός κρίκος.Και τώρα σπάει.
Προφανώς η ομάδα θα συνεχίσει. Και μακάρι να είναι καλύτερη. Αυτό θέλουμε όλοι. Εκείνο όμως που νιώθω ότι του χρωστάμε είναι ένα ευχαριστώ. ‘Εκανε τα λάθη του όπως ο καθένας μας στη ζωή.Είναι όμως από αυτούς που πρόσφεραν πολλά.Τόσα όσα λίγοι!
Θα’ θέλα να φύγει αλλιώς…