Γιώργος Παπανδρέου και Ευάγγελος Βενιζέλος. Δύο τελείως διαφορετικοί πολιτικοί και δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.
Ο Παπανδρέου λιγότερο χαρισματικός, αλλά πιο τακτικιστής . Πιο μεθοδικός, όχι καλός ρήτορας, αλλά εργατικός, επίμονος και πιο σκληρός ακόμα και με τον εαυτό του αφού τρώει μάλλον λιτά και ασκείται σκληρά .
Ο Βενιζέλος σαφώς πιο πληθωρικός, ευφυής και δεινός χειριστής του λόγου και των επιχειρημάτων του. Διακριτά πιο εγωκεντρικός και πιο επιρρεπής σε απολαύσεις όπως το φαγητό, χωρίς να νοιάζεται για το τίμημα τους και να ταλαιπωρεί τον εαυτό του με…αντίμετρα.
Η λογική λέει ότι στην μεταξύ τους πολιτική διαμάχη ο Βενιζέλος υπερτερεί του Παπανδρέου, αφού η πολιτική αγαπά περισσότερο τους χαρισματικούς, τους ρήτορες και την πληθωρικότητα.
Κι όμως εδώ και τέσσερα χρόνια που βρίσκονται σε μια διαρκή εσωκομματική διαμάχη, αυτή μέχρι τώρα αναδεικνύει μόνο ένα νικητή. Τον Γ. Παπανδρέου. Αφετηρία της ήταν η εσωκομματική εκλογή αρχηγού μετά την ήττα των εκλογών του 2007. Ξεκίνησε με τον Βενιζέλο ως αδιαφιλονίκητο φαβορί και κατέληξε στη νίκη του Γ. Παπανδρέου.
Τα λάθη τακτικής που έκανε τότε ο Ε. Βενιζέλος (Ζαππείο, καφέδες στη Χ. Τρικούπη κλπ) τον κατατρέχουν ακόμα αφού ο Γ. Παπανδρέου τα έχει εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο. Τα αξιοποίησε για να τον προβάλει ως αρχομανή, υπερόπτη και διασπαστή προκειμένου να του στερήσει το μεγάλο του ατού. Τη δυνατότητα έκφρασης δικού του πολιτικού λόγου, προτάσεων και πρωτοβουλιών.
Και εκείνος έπεσε στην παγίδα. Έδειξε μετά την εσωκομματική ήττα ότι αιφνιδιάστηκε τόσο πολύ ώστε δεν μπόρεσε εξ’ αρχής να παίξει ένα διακριτό ρόλο. Προτίμησε εκείνον του προσωπικώς ηττημένου από αυτόν του πολιτικώς ηττημένου. Δηλαδή του πόλου που έχει απόψεις και θέσεις, τις κρατά, τις προβάλει και αγωνίζεται για να τις προωθήσει . Αμέσως μετά την εκλογική νίκη του 2009 ο Παπανδρέου έκανε τη σωστή κίνηση. Του προσέφερε ένα καλό υπουργείο, το Άμυνας. Και εκείνος το αποδέχθηκε αλλά με την ίδια ενοχή που “κουβαλούσε” από το 2007.
Για να μη χαρακτηριστεί αχάριστος, διασπαστής και αρχομανής συνέχισε παρά τον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης να ταυτίζεται με τις επιλογές Παπανδρέου σε όλα τα θέματα. Μια-δυο φορές που προσπάθησε να αρθρώσει κάποια δικά του επιχειρήματα ή προτάσεις αναγκάστηκε να τα “μαζέψει” άρον-άρον αφού η στάμπα του υπονομευτή ανασυρόταν αυτομάτως και εκείνος δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει.
Έγινε ίσως ο πιο πειθαρχημένος βουλευτής και υπουργός του Γ. Παπανδρέου. Και στην πιο δύσκολη στιγμή, αυτή της ευθείας αμφισβήτησης του, ο πρωθυπουργός κατάφερε να τον κάνει περισσότερο…συνένοχο και συνυπεύθυνο παρά ποτέ! Του πρότεινε να αφήσει το ήσυχο υπουργείο Άμυνας και να αναλάβει το υπουργείο οικονομικών για να υλοποιήσει εκείνος τα αντιλαϊκά μέτρα του δεύτερου μνημονίου. Αυτά τα μέτρα που έκαναν βουλευτές που τον στήριξαν στην εσωκομματική μάχη του 2007 να παραιτούνται και τον κόσμο να γεμίζει τις πλατείες.
Και ο Βενιζέλος για μια ακόμη φορά το αποδέχθηκε. Ο φόβος του υπονομευτή υπερίσχυσε ξανά.
Αυτή του η αποδοχή όμως αποτελεί και την απόλυτη ταύτιση του με την πολιτική Παπανδρέου. Άρα ή θα μείνει έτσι ως το τέλος καταγραφόμενος ως υπάκουος εκτελεστής της πολικής των μνημονίων ή σε σύντομο χρόνο θα διαφοροποιηθεί ηχηρά αξιοποιώντας εκείνος την έως τώρα πειθαρχημένη στάση του ώστε να έχει ρόλο στη μετά μνημόνιο εποχή.