Θέλουν όμως; Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Η πολιτική ιστορία των δύο τελευταίων δεκαετιών δείχνει πως οι μεταρρυθμίσεις δεν ήταν το δυνατό σημείο των Ελλήνων πολιτικών.
Αλλοι βουτηγμένοι στο λαϊκισμό και άλλοι (πολλοί λίγοι ως ελάχιστοι) παρασυρμένοι από τον παντοδύναμο λαϊκισμό, που στο διάβα του ισοπέδωνε τα πάντα, αρνήθηκαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα γιατί πρώτο και κύριο μέλημά τους ήταν η θεσούλα που τόσα προνόμια εξασφαλίζει.
Τα τελευταία χρόνια ποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία και υπό την πίεση της τρόικα προχώρησαν σε ορισμένα μέτρα εκσυγχρονισμού. Όχι όμως και πραγματικών ριζικών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων (γιατί οι περικοπές μισθών και συντάξεων, επιδομάτων και η κατάργηση δικαιωμάτων μόνο ως αντιμεταρρύθμιση και οπισθοχώρηση μπορούν να εκληφθούν).
Για παράδειγμα αντί να γκρεμίσουν το δημόσιο διαφθορείο, προσπαθούν με φθηνά κολπάκια να το φτιασιδώσουν απλά και όχι να το αλλάξουν. Αν οι αλλαγές στο Δημόσιο είναι το μέτρο σύγκρισης του μεταρρυθμιστικού έργου, τότε η βαθμολογία των πολιτικών είναι κακή και η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι πως δεν θέλουν τις μεταρρυθμίσεις για να μη θίξουν τα δικά τους παιδιά, τα πελατάκια και τα ψηφαλάκια.
Και λέμε των πολιτικών και όχι της κυβέρνησης γιατί από καμία πολιτική πτέρυγα δεν ακούγεται σοβαρή πρόταση ριζικών αλλαγών στο Δημόσιο. Το αντίθετο μάλιστα. Ο κρατισμός παραμένει θηρίο ανήμερο και ο λαϊκισμός η καθημερινή τροφή, το κουτόχορτο, για τους υπηκόους.
Και όσο εμείς οι πολίτες θα παραμένουμε σε κατάσταση αφασίας, οι πολιτικοί θα μας τάζουν χάντρες και καθρεφτάκια και κάθε φορά θα μας καλούν να πληρώνουμε το λογαριασμό εκθειάζοντας τη θυσία μας, λες και αυτό παρηγορεί τον άνεργο, το συνταξιούχο που δεν έχει χρήματα για το γιαουρτάκι, τον βαριά φορολογούμενο πολίτη.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως μόνο με πραγματικές και ριζικές μεταρρυθμίσεις έχουμε μέλλον και αν δεν τις διεκδικήσουμε, τότε θα παραμείνουμε εσαεί τα φορολογικά υποζύγια.
