Κατά σαφή τρόπο εξίσωνε την δημοσιονομική καταστροφή μιας χώρας και τον αναγκαστικό δανεισμό, με την υποδούλωση. Η δήλωση του υπουργού Οικονομικών στη Βουλή , ότι η τρόικα απαιτεί πρώτα να ξαναμπεί η χώρα στην τροχιά της δημοσιονομικής προσαρμογής και μετά να γίνουν οι όποιες συζητήσεις για επί μέρους αναθεωρήσεις της δανειακής σύμβασης , είναι αυτό που λέμε “τέρμα ο βήχας”.
Κανείς δεν περίμενε βεβαίως να σταματήσει η αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία από τον κύριο εκφραστή της, τον ΣΥΡΙΖΑ, που το πήγε αρκετά βήματα πιο πέρα επισείοντας το ζήτημα των ποινικών ευθυνών , τουλάχιστον σε o,τι αφορά στις αποκρατικοποιήσεις. Όμως άλλο τόσο δεν περίμενε πως ένας υφυπουργός της κυβέρνησης και μάλιστα από τον πυρήνα του πρώτου κόμματος , ο Νικ. Νικολόπουλος , θα άνοιγε σχεδόν αυτόματα την πόρτα του υπουργείου εργασίας , επικαλούμενος ανακολουθίες στο ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης στα εργασιακά.
Έδωσε έτσι ένα τόνο συντήρησης του ..βήχα στο μπλοκ της κυβέρνησης συνευθύνης , που δεν αποκλείεται να επεκταθεί αφού τόσο σύντομα εκδηλώθηκαν οι αλλεργίες. Και εμφανίστηκαν ως αρνητές συνείδησης , άνθρωποι που , μόλις πριν από λίγες μέρες ορκίστηκαν , στον πράγματι κολασμένο τόπο του υπουργείου Εργασίας .Εκεί που σχεδόν ισοσκελίζεται η αναλογία μεταξύ εργαζομένων και ανέργων -συνταξιούχων . Πλησιάζει το ένα προς ένα από την οικονομική ασφυξία , την ύφεση , και την ανελέητη εσωτερική υποτίμηση . Τι άλλο είναι αυτό εκτός από τοπίο υποδούλωσης για την διαμόρφωση του οποίου θα ‘λεγε κανείς ότι εργάστηκαν συστηματικά οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών ;
Πως αλήθεια οι βασικοί φταίχτες του δυστυχήματος θα καθίσουν μαζί στο ίδιο τραπέζι με τους ελάχιστα ή καθόλου υπεύθυνους για το εγχείρημα της λεγόμενης εθνικής ανασυγκρότησης ,που προτείνει ο κ. Βενιζέλος ; Πως θα συγκατανεύσουν έτσι εύκολα στις αποκρατικοποιήσεις πολίτες και φορείς ,που επί δεκαετίες παρακολουθούσαν την εκ περιτροπής σκύλευση και εκμετάλλευση της δημόσιας γης από ομάδες εγχώριων συμφερόντων , με όρους μαφίας ;
Το ανατολικό πέταλο του Σαρωνικού από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο , και η “αξιοποίηση” του με επίκεντρο το Ελληνικό , μακάρι να μπορούσε να σώσει την οικονομία και να δελεάσει επενδυτές κλίμακας .
Αν μπορούσε θα το είχαν επιχειρήσει μετά τους Ολυμπιακούς, αλλά τότε οι επιτήδειοι είχαν ήδη ανιχνεύσει την ύφεση. Τώρα το Ελληνικό είναι μπροστά και πάλι , μάλλον για ξεκάρφωμα ,ώστε να προχωρήσουν λοιπές αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και οργανισμών . Ίσως και για να πωληθούν σε τιμή ευκαιρίας , ορισμένα φιλετάκια αυτής της μακριάς διαδρομής από το Φάληρο ως το Σούνιο. Είναι στο προσκήνιο μιας ακόμη αγοραπωλησίας, ακριβώς οκτώ χρόνια μετά την χρήση του ως ολυμπιακό κέντρο , όταν το περιφρουρούσαν, τρομάρα μας, οι συστοιχίες των Πάτριοτ.
Κι όμως το Ελληνικό , αν είχαν μαζευτεί λίγο τα αίσχη των εξοπλιστικών ,θα μπορούσε χρόνια τώρα να είναι όχι μόνο μητροπολιτικό πάρκο , αλλά η βιτρίνα μια σύγχρονης πρωτεύουσας με Πανεπιστήμιο , Νοσοκομείο , αθλητικές εγκαταστάσεις και μικρό αεροδρόμιο.
