“Και σκέψου πως η μητέρα μου ήταν εκείνη που έτρεξε για την κηδεία. Η μητέρα μου έκανε τα πάντα για εκείνον” είπε ο Ορέστης Τρίκας.
Ο Ορέστης Τρίκας έδωσε συνέντευξη στην On Time και στην Σίσσυ Μενεγάτου κΑι μίλησε για το πόσο είχαν απομακρυνθεί με τον πατέρα του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εκείνος προσπάθησε να σε προσεγγίσει, να έχει κάποια επαφή μαζί σου;
Ναι, εγώ δεν ήθελα. Αποφάσισα να τον δω όταν μου είπε η μητέρα μου ότι είναι στο νοσοκομείο και πεθαίνει από καρκίνο. Τότε ήμουν 22 χρονών. Με παρακάλεσε η μητέρα μου να πάω να τον δω γιατί με ζητούσε.
Πήγα στο νοσοκομείο, ήταν λίγο περίεργη αυτή η συνάντηση πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένη η ατμόσφαιρα. Κατάφερα να τον αγκαλιάσω και να τον συγχωρήσω. Λίγες μέρες μετά «έφυγε». Και σκέψου πως η μητέρα μου ήταν εκείνη που έτρεξε για την κηδεία. Η μητέρα μου έκανε τα πάντα για εκείνον.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποια ήταν η πρώτη κουβέντα που είπες στον πατέρα σου όταν τον συνάντησες μετά από τόσα χρόνια, ξέροντας ότι δεν θα ζήσει;
Ήταν δύσκολο, άβολο, περίεργο όλο αυτό. Τον είπα «πατέρα» και τον αγκάλιασα. Προσπάθησα να είμαι φιλικός κι ευγενικός μαζί του, αλλά ένιωθα πολύ άβολα γιατί ήξερα ότι «μετρούσε» μέρες ζωής. Από εκεί και πέρα, καθώς είχα μεγαλώσει πια, σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας. Κι είμαστε και τα λάθη μας. Κι αν δεν μάθουμε από τα λάθη μας, ίσως δεν είμαστε έτοιμοι.
Δεν πρέπει να κρατάμε ούτε κακία, ούτε μίσος, ούτε τίποτα. γιατί, αν ένας άνθρωπος είναι «άρρωστος» συναισθηματικά, αν ψυχολογικά δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του, δεν έχει τη δύναμη να φτιάξε τον εαυτό του, το χαρακτήρα του ώστε να μπορέσει να καταλάβει ποιος είναι και γιατί κάνει ό,τι κάνει, είναι κρίμα να μην τον συγχωρήσεις γιατί κι αυτός περνά το δικό του γολγοθά, το δικό του μαρτύριο.
Όταν τον είδα ανήμπορο στο κρεβάτι, τον κοίταξα στα μάτια και τον συγχώρησα. Είχα μεγαλώσει κι είχα κατανοήσει πολλά πράγματα, οπότε κατάφερα να τον συγχωρήσω. Είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που έχω νιώσει όλα μου τα χρόνια. Να συγχωρείς έναν άνθρωπο που του κρατάς τόσα χρόνια κακία!
