Αναμφίβολα οι εξελίξεις που αφορούν στο ενδεχόμενο συμφωνίας στην Γάζα, αποτελούν το σημείο αναφοράς στην προσοχή όλων σήμερα. Και όλοι (;) ελπίζουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει για να σταματήσει η «σφαγή των νηπίων», που έχει δώσει μέχρι σήμερα εφιαλτικά νούμερα, 67.183 νεκρούς, 169.841 τραυματίες και χιλιάδες αγνοούμενους θαμμένους κάτω από τα βομβαρδισμένα ερείπια στην μαρτυρική γη της Λωρίδας της Γάζας.
Πέραν όμως αυτών των γεγονότων που εξελίσσονται στην Αίγυπτο, στα «δικά μας» εδάφη, στην «Ενωμένη (;) Ευρώπη» η κρίση στην Γαλλία εξελίσσεται σε ένα άλλο «δράμα», που δεν αφορά μόνο τους Γάλλους, αλλά το αν η ΕΕ θα μπορεί στο τέλος του (σ.σ. του δράματος), να υπάρχει με τους όρους που μέχρι σήμερα θεωρούμε… δεδομένους.
Η άμεση αιτία που εμφανίζεται σαν η αφορμή για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του Μακρόν να επιβάλει στους Γάλλους (δηλαδή στην Εθνοσυνέλευση) την κυβέρνησή του, είναι το οικονομικό του πρόγραμμα δραστικών περικοπών στις δημόσιες δαπάνες με βασικό «θύμα» την κοινωνική πρόνοια.
Το αδιέξοδο αυτό μπορεί να βρει ίσως μία προσωρινή «λύση», μέχρι το 2027 (προεδρικές εκλογές), μόνο στην περίπτωση που οι προτεινόμενοι πρωθυπουργοί από τον Μακρόν αποσύρουν το «πρόγραμμα» αυτό από την πολιτική τους ατζέντα. Αλλά αυτό πέραν του ότι θα χρειαζόταν το πράσινο φως από τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη, (αλλά κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε πλέον τους όρους «ύπαρξης» για τα κέντρα αποφάσεων της Ευρωζώνης), θα αποτελούσε την συνθήκη «ανατροπής» για την πολιτική ταυτότητα του Μακρόν και της προεδρίας του, της λεγόμενης Πέμπτης Δημοκρατίας. Και κατά συνέπεια το 2027 θα έπρεπε να έρθει… τώρα.
Το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο είναι τόσο σαφές και χωρίς διεξόδους, οικονομικές και πολιτικές, που φτάνουν – και συμπεριλαμβάνουν – πλέον μέχρι τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη.
Το «περιβάλλον» αυτό, ενδεικτικό της αδυναμίας των δομών της ΕΕ να παράσχουν «λύσεις» στα αδιέξοδα των βασικών πυλώνων που την συναποτελούν, όπως η Γαλλία, έχει – βοηθάει σ’ αυτό η διογκούμενη καταιγίδα που έχει εξαπολύσει ο Τραμπ – σπρώξει τις αγορές, χρηματοπιστωτικές και νομισματικές, σε μία διαδικασία αξιολόγησης των κινδύνων που συνδέονται με την υπαρξιακή σταθερότητα του ευρώ.
Και ο λόγος είναι διπλός. Η Γαλλία αναμφίβολα αποτελεί το πλέον εκτεταμένο αλλά ταυτόχρονα και ευάλωτο σημείο αναφοράς της χρηματοπιστωτικής (τραπεζικής) ύπαρξης της Ευρωζώνης, ενώ παράλληλα είναι και ένας από τους δύο ισχυρότερους πυλώνες της νομισματικής πολιτικής τις Φρανκφούρτης.
Οι αγορές, το ευρώ και ο χρυσός
Ειδικά όσο αφορά το νομισματικό πεδίο, τα σημάδια αυτής της κίνησης για αναζήτηση προστασίας στις αγορές συναλλάγματος έναντι του ευρώ, έχουν αρχίσει να γίνονται εξαιρετικά ευδιάκριτα.
Και καταγράφονται με αυξανόμενη ταχύτητα στην σχέση του ευρώ με τον χρυσό, παρ’ ότι έχουμε συνηθίσει να «προσέχουμε» μόνο την διολίσθηση του δολαρίου έναντι του χρυσού.
Το πρώτο σημάδι ήρθε σχετικά πρόσφατα, όταν διαπιστώθηκε ότι ο χρυσός έχει πλέον ξεπεράσει το ευρώ σαν διεθνές συναλλαγματικό αποθεματικό, μετά το δολάριο, προδίδοντας μια αυξανόμενη σαν «τάση» δυσπιστίας στο ευρωπαϊκό νόμισμα και στροφής προς τον χρυσό.
Αυτή η τάση πέραν των τιμών spot σε ευρώ, καταγράφεται με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια, στην τιμολόγηση σε ευρώ των χρυσών νομισμάτων και ειδικά της χρυσής λίρας Αγγλίας.
Η τρέχουσα τιμή έχει ξεπεράσει το εκπληκτικό ύψος των 900 ευρώ (923 ευρώ σήμερα) και ταξιδεύει με ταχύτητα για τα… 1000 ευρώ, με βάση τις τιμές που «πουλάει» η Τράπεζα της Ελλάδος.
Όπως έχουμε πει πολλές φορές από αυτές τις γραμμές δεν είναι η «αξία» του χρυσού που αυξάνεται με την ταχύτητα αυτή, είναι η σχετική «αξία» του Ευρώ που πέφτει με την ταχύτητα αυτή. Θυμίζουμε αυτό είχε πει ο ιδρυτής της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο, ο J.P. Morgan «ο χρυσός είναι νόμισμα, ότι άλλο είναι απλώς …πίστη».
Με αυτή την «πίστη» σε διαρκή… διολίσθηση η Ευρωζώνη και ειδικά η ΕΚΤ, πολύ σύντομα και με αφορμή την Γαλλία (και τον πόλεμο στην Ουκρανία), ίσως χρειασθεί να κάνει ξανά τους «λογαριασμούς» της για το ευρώ.
