Είτε τη λάτρευες, είτε την αντιπαθούσες δεν μπορούσες παρά να της αναγνωρίσεις ότι το κοφτερό μυαλό της σε συνδυασμό με το πηγαίο χιούμορ της δημιούργησαν σχολή.
Από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ ξεκίνησε να παρουσιάζει το σατιρικό δελτίο “Malvina Live” που γνώρισε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Ο ξεχωριστός της λόγος, οι ιδιαίτερες στολές που φορούσε και οι μοναδικές ατάκες της συνέθεταν μια ιδιαίτερη τηλεοπτική περσόνα, που τρέλαινε τα μηχανάκια της τηλεθέασης και την “πολεμόχαρη φυλή” της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η τεράστια δημοφιλία της έφερε και τη μετεγγραφή της στο Mega.
Σχολιάζοντας την πολιτική επικαιρότητα, απέκτησε φανατικούς θαυμαστές αλλά και εχθρούς κυρίως λόγω της κριτικής που άσκησε από το 1996 και μετά στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη μέσα από τα θρυλικά ΙΕΚ ΤΑΠΕΡΜΑΝ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κυνηγημένη από την κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το Mega και να διακόψει το θρυλικό “Malvina Hostess” το οποίο λίγο καιρό μετά βρήκε “καταφύγιο” ως “Malvina Rixten” στο Star Channel. Όμως την πρόλαβε η αρρώστια…
Τα δελτία της, επιθεωρησιακού χαρακτήρα, άφησαν εποχή. Το ίδιο και οι συνεντεύξεις της. Ο φακός τη λάτρευε. Το κοινό της την ακολουθούσε φανατικά παντού.
Πολυτάλαντη και πολυγραφότατη, εργάστηκε επί χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως η Απογευματινή και η Ελευθεροτυπία και ως αρθρογράφος στα περιοδικά Φαντάζιο, Επίκαιρα, Γυναίκα, Κλίκ, 01, με στήλες που άφησαν εποχή όπως το Επ’ αυτοφόρω (Γυναίκα) και “Σαββατογεννημένη” (στο περιοδικό Symbol της εφημερίδας Επενδυτής.
Στη σύντομη ζωή της εξέδωσε τα βιβλία «Αθώος σαν αγαπημένος» (εκδ. Καστανιώτη), «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (εκδ. Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (εκδ. Αστάρτη), τη συλλογή δημοσιευμάτων «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» από την περίοδο 1989-1996 (εκδ. Κάκτος) και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον γενικό τίτλο «Η κουζίνα της Μαλβίνας-Μαλβινέζικα» (εκδ. Αστάρτη). Επίσης, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Γλυκό κορίτσι»).
Τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκος και «Κρυστάλλινες Νύχτες» (1992) της Τώνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης τα σενάρια στις ταινίες «Αρχάγγελος του Πάθους» (1987) του Νίκου Βεργίτση και «Ζωή Χαρισάμενη» (1993) του Πατρίς Βιβάνκος.
Σε ένα από τα τελευταία της κείμενα, γραμμένο στο νοσοκομείο για το περιοδικό Symbol γράφει:
Σήμερα, λέει, ξύπνησα άρρωστη. Με μια εικόνα σφηνωμένη στο μυαλό μου. Αγελάδες. Με μάζεψαν όπως όπως. Γυμνή. Το υπνοδωμάτιό μου, σαν τη Λέρο. Ανάμεσα στα σεντόνια μου, μισοσαπισμένα φρούτα. Τους σιχτίρισα. Δεν πτοήθηκαν. Κάτι θα ξέρουν. Αφέθηκα. Με έβαλαν σ ένα δωμάτιο κρεμ. Άθλιο. Παράγωγο. Ψεύτες. Είναι, λέει, η σουίτα. Ξέρω τι μου ετοιμάζουν. Κάνω τον ψόφιο κοριό. Κουβαλάνε όλα τους τα φασιστικά τεχνάσματα. Οροί. Κομψοτεχνήματα παρακεντήσεων. Περίλυποι γιατροί. Τους λέω όλους «Στέλιο». Νευριάζουν. Ασπροντυμένες, με τρυφερά νύχια νοσοκόμας ή με νύχια κομμώτριας. Δίχως πρόσωπο αυτές. Μόνο γυαλιά και ανταύγειες Τον Εγγονόπουλο θα ζήσω. Μουγκά, λοιπόν.
Ούτε κιχ. Έκανα πως κοιμάμαι. Έσκυβαν να δουν αν αναπνέω. Ξαφνικά και απροειδοποίητα, πετούσα δυο τρεις λέξεις απειλητικές. Σαν παραλήρημα. Πανικοβάλλονταν. Λούηδες κι έξω από την πόρτα. Μην κλειδώσεις, είπα. Για να ξαναμπούν. Να τις ξανατρομάξω. Να ξαναφύγουν. Εγώ, η ψευτοάρρωστη. Και υγιής. Το ξέρω. Κι αυτοί το ξέρουν. Μου στήσανε τον Κάφκα για να με δοκιμάσουν. Κι άντεξα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ξεπέρασα τις προβλέψεις τους για μένα. Κι άντεξα, θα στοιχημάτιζαν δισεκατομμύρια ορούς για το αντίθετο. Και τα βγαλα πέρα ένα χειμώνα, ένα καλοκαίρι, έτσι όπως κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί, και ιδίως εγώ . (…)
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να
ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία», όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη. (…)
Για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τόσο καλά. Πως μπορώ τα πάντα. Ό,τι πεθύμησα. Από την αρχή. Έτοιμη. Χορτασμένη. Πλακατζού. Αγαπημένη. Φιλημένη. Ήσυχη. Δικιά μου. Επιτέλους. Καλή βδομάδα.
ΥΓ.: Κι ύστερα ξύπνησα. Ευτυχής και υγιής, με ωραίους εφιάλτες στο τσεπάκι και καραμελοαγελάδες στο κομοδίνο. Κι επειδή οι φροϊδιστές θα αργήσουν να ρθουν στην εξουσία και φέτος, σας τα είπα τα όνειρά μου, που βγαίνουν πάντα αλήθεια. Σήμερα. Αγίου Σώζοντος, ανήμερα, αυτοπροσώπως.
Το “θαύμα” δεν έγινε και η Μαλβίνα δεν τα κατάφερε. Έφυγε μια Παρασκεύη σαν σήμερα, αφήνοντας πίσω τις απαρηγόρητα τα τρία παιδιά της, τη Μελίτα, τη Μαριανίνα και τον Μίνω, τους δικούς της ανθρώπους, τους συνεργάτες και το κοινό της.
