Άδειασα. Αλλά εγώ είμαι εδώ. Ζωντανή. Κι εσύ δεν υπάρχεις πια. Για δυο χρόνια ήσουν κομμάτι μας. Κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Και ακόμα και όταν χώρισαν οι δρόμοι μας επαγγελματικά μάθαινα για σένα από τα παιδιά. Εσείς στον δρόμο κι εμείς εδώ.
Και δεν ήξερα τι να πω χθες στον Μίλτο, στον Λευτέρη, στον Πάνο, στον Θεοδόση, στον Κώστα για να τους παρηγορήσω. Δεν παρηγοριέται αυτό Λάμπρο μου. Δεν παρηγοριέται ούτε για μας, ούτε για τους δικούς σου, ούτε για το σπλάχνο σου.
Το ξαφνικό κακό «παγώνει» τα πάντα. «Παγώνει» τον χρόνο και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιτάς πίσω και να θυμάσαι. Να θυμάσαι τις στιγμές και να τις κρατάς σαν φυλαχτό για να μην σβήσει η μνήμη με τον καιρό.
Όλοι έγραφαν χθες για το χαμόγελό σου. Και καλά έκαναν γιατί ρε Λάμπρο ήσουν ένα χαμόγελο ολόκληρος. Κάθε στιγμή. Δύσκολη και μη. Αλλά δεν παρηγοριέται ρε Λάμπρο. Ήσουν ρεπορταράς! Ήσουν φίλος για όσους το χρειάζονταν. Και ήσουν αυτό που λέει ο λαός «Καλό παιδί».
Το newsit έχασε χθες ένα κομμάτι δικό του. Και αυτό δεν αναπληρώνεται με τίποτα και με κανέναν. Οι άνθρωποι του newsit αισθάνονται τυχεροί που σε γνώρισαν, που δούλεψαν μαζί σου που γέλασαν μαζί σου αλλά όχι που κλαίνε για σένα. Καλή αντάμωση.