Η φωτογραφία τους, τραβηγμένη από τον Λευτέρη Παρτσάλη, δεν άργησε να γίνει σύμβολο της ανθρωπιάς απέναντι στους πρόσφυγες. Σήμερα, μέσω της εφημερίδας Το Έθνος, έρχεται στο φως η ιστορία τους. Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία. Και μιλούν οι ίδιες οι πρωταγωνίστριες.
Απόγευμα της περασμένης Παρασκευής στην Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο, τρεις ηλικιωμένες γυναίκες κάθονται σε ένα παγκάκι. Παρακολουθούσαν τους λιμενικούς και τους εθελοντές να δίνουν βοήθεια σε πρόσφυγες που είχαν με βάρκες περάσει από την Τουρκία στο νησί τους.
Η 83χρονη Αιμιλία (Μηλίτσα) Καμβύση, η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και η 85χρονη ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυραπίδη κάθονταν, όπως κάθε απόγευμα, στο αγαπημένο τους παγκάκι. Δεν άργησαν να ακούσουν το κλάμα ενός βρέφους μόλις ενός μήνα. Το κρατούσε στα χέρια της η μητέρα του. Αλλά είχε βγει από τη βάρκα βρεγμένη και το μωρό δεν ήθελε να πιει το γάλα του. Τότε, ανέλαβαν δράση οι “θαυματουργές” γιαγιάδες.
“Φερ’ το εδώ καλέ κορίτσι. Άσ’ το να το ταΐσω” είπε η γιαγιά Μηλίτσα στη νεαρή μητέρα του παιδιού. Η γυναίκα δεν καταλάβαινε ελληνικά, αλλά από την κίνηση της ηλικιωμένης γυναίκας δεν είχε… πολλά περιθώρια. Η κυρία Μηλιά πήρε το αγοράκι στην αγκαλιά της, κάθισε στο παγκάκι, έδωσε στο μωρό το μπιμπερό και άρχισε να του σιγοτραγουδά. Και σιγοντάριζαν και οι φίλες της.
“Η μάνα είναι μάνα μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Τι θα πει αν ήξερα; Δεν βλέπω καλά, δεν ακούω καλά, αλλά ένα παιδί μπορώ να το ταΐσω και να το ηρεμήσω“, λέει στο Έθνος. “Ήθελε ασφάλεια το μωρό. Η μητέρα του ήταν βρεγμένη και έψαχνε να βρει ρούχα να αλλάξει, ο πατέρας του πανικοβλήθηκε που το παιδί έκλαιγε. Εμείς καθόμασταν, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Το άρπαξα στα χέρια, πήρα το μπιμπερό, ένιωσε μια στεγνή αγκαλιά, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι“.
“Μου είπε η κόρη μου ότι βρήκε τη φωτογραφία (σ.σ. στο ίντερνετ εννοεί). Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο“, λέει η 83χρονη Μηλίτσα. Είναι γέννημα θρέμμα της Σκάλας Συκαμινιάς η γιαγιά Μηλίτσα, έχει μεγαλώσει τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια, ενώ έχει και τέσσερα δισέγγονα. Δούλεψε για χρόνια στα χωράφια, η οικογένειά της είναι ελαιόδεντρα, και τώρα αναγκάζεται να τα βγάζει πέρα δύσκολα με τη σύνταξη των 330€ του ΟΓΑ. Πριν 19 χρόνια έχασε τον άντρα της.
Κάθε απόγευμα πηγαίνει στο αγαπημένο της παγκάκι με τις φίλες της και όπως λέει καμαρώνουν τους λιμενικούς και τους εθελοντές “που πέφτουν στη θάλασσα, αψηφώντας το κρύο και τα κύματα για να βγάλουν τον κόσμο“. Τους πρόσφυγες. Λυπάται όταν βλέπει παιδάκια να κλαίνε και να ψάχνουν τους γονείς τους και πονάει η ψυχή της όταν μαθαίνει για τα ναυάγια.
“Εδώ έχουν γίνει πολλά. Βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Αλά και ενήλικες. Πονάει η ψυχή του, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεσπιτώθηκαν, άφησαν το βιός τους, το νοικοκυριό τους και ήρθαν εδώ για να ξαναφύγουν και να πάνε στην Ευρώπη. Είναι αμαρτία να θαλασσοπνίγονται“, λέει.