Μια καθηλωτική ομιλία απηύθυνε από το αμφιθέατρο του Ασκληπιείου Βούλας ο Παύλος Ασλανίδης, πατέρας του Δημήτρη Ασλανίδη από την Θεσσαλονίκη που σε ηλικία 26 ετών, έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
«Με μια φωνή βροντοφωνάζουμε το αυτονόητο: Να λάμψει η αλήθεια για το έγκλημα στα Τέμπη, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν οι ένοχοι όσο πιο ψηλά βρίσκονται. Την αλήθεια που εδώ και δυο χρόνια κάποιοι στην κυβέρνηση προσπαθούν να συγκαλύψουν. […] Για το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος» σημείωσε αρχικά, στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων του νοσοκομείου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο κ. Ασλανίδης είπε ότι «έδωσαν εντολή για το μπάζωμα του τόπου εγκλήματος και τη μεταφορά τόνων αδρανών υλικών με αποτέλεσμα να θαφτούν και να χαθούν κρίσιμα για το έγκλημα αποδεικτικά στοιχεία.
Και σα να μην έφτανε αυτό, η Δικαιοσύνη, αυτή που θα έπρεπε να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά μας να λάμψει η αλήθεια, κωλυσιεργεί και κωφεύει».
Όπως σημείωσε, «τα τελευταία χρόνια όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη. Τα προβλήματα, τα αδιέξοδα αγγίζουν πλέον καθημερινά όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Διεφθαρμένοι πολιτικοί παίζουν με τις ζωές μας και αυτό ήρθε η ώρα να σταματήσει. Κάποιος, κάποιοι, όλοι εμείς πρέπει να τους σταματήσουμε. Να πούμε φτάνει πια, να ασκήσουμε το υπέρτατο δικαίωμά μας να είμαστε ενεργοί πολίτες».
«Ο γιος μου θα έλεγε “η τελευταία μου ανάσα θα γίνει κραυγή”»
Σε εκείνο το σημείο, ο Παύλος Ασλανίδης ευχαρίστησε τους ανθρώπους από όλη την Ελλάδα που συμπαραστέκονται με τη στάση τους στις οικογένειες, τους δικηγόρους και τους τεχνικούς συμβούλους που συνδράμουν αφιλοκερδώς τις οικογένειες, και τους πολιτικούς «που βοήθησαν να πάει η υπόθεση στο Ευρωκοινοβούλιο, για να ακουστεί η φωνή μας σε όλο τον κόσμο».
Κλείνοντας, εμφανώς συγκινημένος ο Παύλος Ασλανίδης είπε:
«Όλοι, όλες μαζί είμαστε μια αγκαλιά, για να πάρουμε ανάσα, για ένα καλύτερο μέλλον, για να έχουμε επιτέλους ένα κράτος δικαίου. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν στα Τέμπη χωρίς οξυγόνο.
Η φωνή μου, θα έλεγε είναι ο γιος μου, είναι φλόγα, δεν θα τη σβήσετε. Η τελευταία μου ανάσα θα γίνει κραυγή, το δίκιο φωτιά να κάψει τη σιωπή»
